<Blijkbaar is het alweer een maand en geleden, man wat vliegt de tijd, letterlijk! Mijn horloge vloog 3m in de lucht en kwam toen terug tot de aarde, helaas bleef de innerlijke schade niet beperkt, maar zo bedoelde Maria Jose het niet, het was niet haar bedoeling mijn horloge te vermoorden, hoe dan ook, er is dus weer heel wat gebeurt de afgelopen maand en ja de helft ben ik ook alweer vergeten, denk ik. Ik zal eens even proberen terug te denken, volle concentratie en go
Ok dus 15 september was er de stoet. Op het onmenselijk vroege uur genaamd 05.00u moest ik met tranen en tuiten mijn allerliefste bed verlaten, douchen, eten en vervolgens mij in een kleed heisen, maar goed dat ik geen ochtendhumeur heb. Vervolgens werden mijn niet al te lange haren naar achteren gevlochten en kreeg ik er een roos van jewelste in. Ik zag er heel euhm typisch hondurees uit, laten we het daar maar op houden. Om 06.00u stond ik dus met Isa aan school, zoals ik al zei Isa en ik, de rest arriveerde ietsje later, want al om 07.00u konden we vertrekken naar het stadium, dat betekende dus dat ik met mijn gewaad heel het centrum doormoest, ik zag mijn voeten niet, mijn kleed was zo lang en de grond veranderde van hoogte, constant. Levend en wel kwamen we dus aan in het stadium. In het stadium ging het er allemaal heel erg serieus aan toe, het marcheren, het zingen van het volkslied en ook iedereen luisterde geboeid naar de preken van de belangrijke mensen. Er was zo volgens mij een heel erg belangrijke man, want hij sprak in de micro, maar volgens mij wist hij niet wat een micro is en hij dus gewoon heel hard aan het schreeuwen en niemand die hem uitlegde wat een micro was. Wat een invloed die man toch maar heeft. Uiteindelijk om 09.00u verlieten we het stadium en moesten we ons opstellen om te vertrekken. Om 10.00u stonden we dus vertrekkens klaar, begon la banda te trommelen en de eerste pasjes werden gezet. Tegen een snelheid van -90km per uur vervolgenden we de parade. Ik was een enorme trekpleister. Vreemde mensen trokken foto's van mij, kwamen bij mij staan voor op de foto vroegen of ik niet een beetje kon draaien voor het licht en zo. En 2 uur later vroegen ze ook of ik niet even kon lachen voor op de foto, want mijn lach was een beetje gesmolten. 3m lopen en 15min stilstaan in de bloedhete zon is nl geen lachtertje. Toen we eindelijk in het park arriveerden was ik wel blij dat het erop zat, dat doe ik dus nooooooit meer! Toen ik er dus vandoor wou gaan want ik had reuze honger, moest wel nog even de tv en de radio mij interviewen, volgens Isa heb ik op de juiste vragen Si gezegd en was Femke en Belgica ook goed getimed, een pluimpje voor mezelf. Toen ik na het eten terug thuis was en een blik worp in de spiegel... Jose kon het niet laten: 'Fem!!!! Je ziet een beetje rood, te lang in de zon gelopen?' De rest van de dag heb ik dus met aftersun in mijn bed doorgebracht. Het heeft mij nog lang achtervolgd, zeker toen mijn neus begon te vellen, op school moest iedereen het gezien hebben.
Na mijn neusherstelling kon ik weer normaal over straat komen en mijn gezicht vertonen. Die zondag was het de verjaardag van mijn abuela ( oma) hier. Ze werd 62 ongeveer en er was een dikke fuif gepland. In de namiddag gingen we dus naar haar thuis en daar was een stuk familie. Er werd eerst gezongen, de spaanse lang zal je leve versie, feliz cumpleaños a ti enzovoort enzovoort, Vervolgens werd door elk familielid een woordje gedaan, ik verstond er niet veel van maar volgens mij ging het over het feit dat ze heel veel van haar houden en dat ze heel belangrijk voor hen is, welke reden ze daarvoor hebben, nadat iedereen was geweest, mocht ik ook nog even mijn woordje doen. Juist wacht even, even denken hoe ik dat ga zeggen... Gelukkig mocht ik in het Nederlands. Daar moest ik dus heel even van profiteren. Ik heb niet veel speciaals gezegd, maar gewoon non stop nederlands, iedereen zat "aandachtig" te luisteren zodat ze hoorden wanneer ik gedaan had en wanneer ze dus mochten klappen en juichen. Dus na een dik kwartier sloot ik mijn speechje af met ene dikke proficiat, nee niet heus ik heb het maar kort gehouden, want de taart zag er best goed uit...
Nog een andere dag zijn we met heel de familie en nog een stukje, we waren met 14 man in slechts 1 auto en trokken naar jagaleapa of zoiets, want we gingen zwemmen in de rivier, dat kon ik best gebruiken, want het was toen vreselijk warm. Ze vroegen of ik een bikini had meegenomen om te zwemmen, euhm ja, nee een grapje zeiden ze ik mocht in short en t shirt zwemmen, zowat iedereen vond het grappig, maar ik snapte er niet veel van. De mensen hier zwemmen dus idd met kleren, zelfs een jeans, niet echt confortabel. De rivier was niet zo smerig als in belgie en het was het heel mooi, met water rotsen bergjes en heel veel groen.
Hier in Danli is het qua criminaliteit wel te doen, Overdag toch. Hier sterven mensen van ouderdom, ik ben in mijn 2 maanden hier al naar 3 bellas geweest een soort van wake waar zowat heel het dorp naar toe gaat om afscheid te nemen en koffie te drinken.
Toen ik met school naar Tela ging voor la competencia de la banda de guerra en tevens ook naar mijn vriendinnetje lotte vroeg ik haar dus om even zeker te zijn of tela wel veilig was. Voor de ongecoordineerden onder ons. tela ligt aan de zee. Nee nee zei ze het valt hier allemaal goed mee. Met een gerust hart vertrok ik dus in de ochtend om 6u, ik bedoel 7u op zn hondurees met een klein busje met nog wat meisjes van la banda en profe argentina, een gezellige dame richting tela, geen idee hoe we daar raakten want er was de hele tijd maar 1 weg, Onderweg zijn we ook nog een keertje gestopt, want Tela ligt nl aan de andere kant van honduras. Er was een heeeeeeeeeeel groot meer en vanuit dat meer hebben we vis gegeten, daarna vervolgden we onze trip richting de kust. Toen de naamplaatjes Tela verschenen ben ik dus direct Lotte gaan bellen om af te spreken. Nadat we de meisjes hadden afgezet werd ik bij Lotte gedropt, ik mocht er zelfs een nachtje blijven slapen! Nu ja slapen, heel even, we hebben vrij lang bijgebabbeld over het Hondurese leven, de families, de school, België,... De volgende dag zijn we dan naar de fanfare wedstrijd gaan kijken. Er was een heuse opkomst! De ene banda volgde de andere op. Ze zagen er allemaal een beetje helzelfde uit, ze klonken allemaal een beetje helzelfde en hadden allemaal een beetje dezelfde choreografie, maar het was een heus spectakel en werd slechts na 3 banda groepen saai. Er waren ook nog de palliones, de danseressen gekleed in weinig stof en heel erg opgestoken haar die in de mogelijkheid waren om op deze vreemde muziek ook nog eens danspasjes uit te voeren. Mijn school heeft in dit dansgroepje als enigste denk ik een jongen... Toen duidelijk werd dat ook die danspasjes steeds meer en meer op elkaar begonnen te lijken, zijn we er maar vandoor gegaan, even naar buiten voor frisse lucht en mijn school even een hart onder de riem steken en succes wensen en volgens mij heeft het gewerkt, want ze klonken keigoed, maar misschien ben ik vrij subjectief aangezien ik heb verschil met de andere scholen niet hoor en ik een beetje een voorkeur heb voor mijn school natuurlijk, Hup Teodore Intervalle!! na de presentatie van mijn school zijn Lotte en ik er weer vandoor gegaan, zo interessant was het nu ook weer niet. bij haar thuis hebben we eventjes gelunchd. Het plan was om naar de zee te gaan, maar aangezien moeder natuur daar ons geen toestemming voor gaf, ze zorgde namelijk voor regen, zijn we dus i.p.v. het stand afgezakt naar een plaatselijk hotelletje met een GE-WEL-DIG uitzicht, zowat heel Tela was te zien, het was dus niet zo groot... Na nog even gechilled te hebben in de hangmat en gebabbeld te hebben met een franse canadees zijn we terug gegaan naar de school. De wedstrijd was eindelijk afgelopen. Ik heb daar afscheid genomen van Lotte en mij bij de rest van mijn school gevoegd. Iedereen was daar vreselijk enthousiast, want we hadden toch niet 3 prijzen gewonnen, vraag me niet voor wat, want dat is me daar een heel ingewikkeld systeem, verschillende instrumenten, de dansjes, ja ze dansen daar ook bij en al, maar we hadden het dus vrij goed gedaan, denk ik. Vol blijheid gingen we dus terug naar het hotel. Ik kreeg toch niet de grote eer om de nacht de delen met de leerkrachten, jippie --' Hoe dan ook, na het eten waren die van plan te slapen, maar het was nog geen 20.00u en ik was totaal nog niet moe. Ik kreeg dus een lampeke en een sleutel in mijn handen gestoken en ik mocht op pad. Juist, naar het strand dan maar want daar was iedereen. Mijn klasgenootje Carlos had ook nog gevraagd of ik kwam, ja ik kende dan toch nog iemand, maar dat was blijkbaar niet nodig, want iedereen begon tegen mij te praten. Toen ik mijn klasgenoot eindelijk gevonden had, hebben we keilang gebabbeld en erover nagedacht om de zee in te gaan, want het was nog steeds keiwarm, uiteindelijk hebben we het uitgesteld toch de volgende ochtend. Daarna hebben we nog met een hele bende gezellig zitten babbelen en gekken, zij toch, ik niet, ik was de enige serieuze... ;) Tegen een uur of 1 in de ochtend kwam mijn leerkracht heel charmant in haar pyjama halen en zeggen dat het misschien toch wel een beter idee was als ik in mijn bed ging kruipen. Niet dat ik daar geslapen heb, eerst was het de airco die veeeeel te hard stond, ik bevroor zo wat onder mijn lakentje. Toen ik dat machien eindelijk uitgeschakeld had en slechts 1 iemand daardoor had wakker gemaakt, dacht ik eindelijk naar dromenland te kunnen vertrekken, maar nee hoor, een van mijn kamergenoten begon luid en duidelijk te snurken en nog niet zo een beetje! Dus ja uiteindelijk heb ik nog niet geslapen. De volgende ochtend, na mijn schoonheidsslaapje zag ik er dus vreselijk uit, maar dat gingen we oplossen. Een ochtendduikje in de zee om 7u in de ochtend. Samen met mijn leerkracht, die ik eigenlijk niet zooo per se in zwemkleren moest zien en haar dochter en nog een paar begeleiders gingen we dus het warme zeewater tegemoet. Na uiteindelijk niet verzopen te zijn, wachtte er een douche op mijn. Vervolgens was er het ontbijt, balleadas, son ricoo, heel lekker dus, het is een tortilla met daartussen geplette bonen en een soort van mozzerella kaas, ik eet dat hier zooo graag en ook zooo vaak. Na mijn ontbijt ontwaakte de rest van het hotel. Iedereen ging de zee in, he Fem! Kom je niet mee? Nee merci ik ben al geweest, jaja... Carlos geloofde er niks van, ik krijg nu nog steeds te horen dat ik schrik heb van water, geweldig... Tegen een uur of tien begon mijn leerkracht te roepen dat we binnen een half uurtje zouden vertrekken, ineens was de zee leeg en was iedereen zich douchen. Een uurtje later dus vertrokken we weer richting Tela. Onderweg zijn we weer aan hetzelfde restaurant gestopt voor vis. Ons busje ging ook nog enkele mensen afzetten in Tegus, dus het duurde weer een eeuw om thuis te raken en ik moest oooh zo naar de wc, mijn nieren deden er zelfs pijn van. Terug thuis heb ik hallo gezegd tegen iedereen, gegeten en een gat in de nacht geslapen (nu ben ik er even niet meer zeker van of je dat zo zegt, maar je weet wat ik bedoel eh) De volgende dag kon ik alweer fijn naar school.
Op school gaat ook alles goedjes. Ik heb al testen achter de rug gehad, die natuurlijk niet altijd zo goed waren. Wiskunde is een eitje, wat cijfertjes en engels is ook niet bepaald moeilijk, maar begin maar eens biologie en chemie te leren in het spaans. Niet dat ik leer, ik bedoel, ik lees dat zo eens en probeer dat een beetje te begrijpen, maar dan kan ik dat wel uitleggen, maar niet in het spaans eh! Dat vinden ze hier op school iets moeilijker te begrijpen.
Op school tijdens de lessen valt het allemaal ook wel goed mee, een beetje opschrijven meelachen en nu inderdaad ook al meecommuniceren, ja dat begint nu al te gaan, niet altijd even makkelijk, maar toch. Hoewel ze hier nog steeds zeggen dat ik een stille ben, jha hallo, ik kan niet en proberen te vertalen en begrijpen wat ze zeggen dan ook nog eens iets bedenken hoe ik erop kan reageren of meepraten en dat dan nog vertalen naar het spaans, dan zitten ze weer een stuk verder, dus soms zit ik erbij en luister ik heel geboeid, maar nu dus begin ik al een beetje mee te praten, het begon met eerst de oeehs en aahs enkel te delen, maar nu dus ook al in woorden...
Ik dans ook nog steeds punta. Ik heb zelfs al enkele presentaties achter de rug. Deze zijn altijd heel mooi ingekleed. Eentje is in een hawaiaans rokje en een topje en de andere in een wit kleed. Het ziet er vrij euhm hoe gaan we het beschrijven, grappig en amusant uit, maar een beetje beweging kan geen kwaad. De presentaties vind ik dus iets minder, mensen die kijken hoe ik dans is niet echt mijn ding, maar ja we zullen eens gek doen zeker. Iedereen zegt trouwens dat ik keigoed kan dansen en dat het goed is enzo dus het zal wat zijn zeker, ik weet het niet, ze zijn hier een beetje loco xD
Honduras is een gevaarlijk land, dat is een feit, bij Lotte in Tela zijn al verschillende mensen vermoord, net zoals bij Sofie in Tocoa, over de grote steden Tegus en San Pedro Sula zullen we dan maar zwijgen. Hier waar ik zit in Danli sterven er ook regelmatig mensen, maar hier is het nog van de ouderdom, zo ben ik deze maand naar 3 bodas geweest, dat zijn een soort van wakes. Bijna heel Danli of toch een stukje gaat dan op bezoek bij die meneer of mevrouw om dag te zeggen, te zingen, maar vooral om koffie en cake te drinken en te eten. Er is ook een pastoor aanwezig, maar hoe dat met begrafenis gaat enzo, dat weet ik eigenlijk niet. Bij mijn familie is het ook allemaal anders. Mijn familie is evangelistisch, wat inhoud, ik weet nu ook weer niet concreet wat dat inhoudt, het komt erop neer dat ze vrij streng gelovig zijn ivm God en Jezus. Ik heb zelfs een kadootje gekregen, een armbandje waarop staat, Jezus is voor u gestorven, probeer om voor hem te leven. Mijn familie gaat dus heel erg regelmatig naar de kerk. Ik moet niet mee, maar ben wel eens meegeweest, er werd eerst gezongen en gedanst en het had iets weg van een of ander concert achtig iets, alleen duurde dat slecht een half uurtje, daarna was er een uur preken en ja in het spaans dus dat verstond ik niet echt. Sindsdien ga ik niet meer mee naar de kerk, maar dat vinden ze niet erg, ze respecteren dat. Ik moet wel elke laatste zondag van de maand mee voor een gracias a dios, dat ik nog gezond ben en ok hier in het verre Honduras en al. We gingen toen alleen maar naar mijn overgrootmoeder en mijn oma hier en dat was het, maar he des te beter, dat is altijd gezellig. Buiten de kerk is er ook nog de groep, waar ze samenkomen om te babbelen enzo. Mijn zusje Isa is daar nu heel veel mee bezig. Ze gaat nog naar een speciale les ivm geloven enzo, naar de kerk, ze danst in de kerk en dan heeft ze ook nog zo een groep waar ze heel regelmatig mee samenkomt. Het klinkt allemaal een beetje vreemd, maar op de een of andere manier valt het allemaal te relativeren.
Mijn zusje Isa is namelijk ook wel een beetje gek, maar ook heel lief. we kunnen het heel goed vinden met elkaar. Ze heeft er zelfs geen probleem mee dat ik midden in de nacht met mijn kussen richting haar hoofd zwaai aangezien ze weeral aan het babbelen was in haar slaap... Niet dat mijn nachtrust altijd zo stil is, mijn papa hier is nl een goede slaper, met snurken en al, en nog niet een beetje. Ze heeft zelfs heel de kamer speciaal voor mij helemaal geherinricht zodat ik er minder last van zou hebben, het is iets beter maar ik kan het niet vermijden dat ik het blijf horen xD Ze heeft me ook eens meegenomen om te voetballen met vrienden van haar. De meesten kende ik al en het was maar een gekke boel en we hebben gelopen en tegen een bal gestampt, maar of we het echt voetbal kunnen noemen... Ik was natuurlijk wel keigoed, maar dat was niet moeilijk aangezien Jairo nog niet eens tot aan mijn schouders komt. Maar het is een goeie jongen. Isa is echt wel een tofke ;)
Mijn broer hier, Alejandro aka Tato, niemand noemt die Alejandro daar kan ik ook goed mee opschieten, onze interesses liggen wel ergens anders, halloo wat weet ik nu van 3D design en grafische pc prul? niks dus, maar al bij al verstaan we ons heel goed, die jongen mist af en toe soms ook wat veizen denk ik, ik bedoel karate met een ijslolly stokje dat kan niet iedereen eh... Die jongen kan je ook gemakkelijk iets wijs maken af en toe. Toen we met de auto reden en opeens iets aan de auto hoorde maar niks raakte was hij een beetje ongerust, dus ik stapte uit om te kijken en ik zei nog oei oei dat ziet niet goed uit, de bumper is helemaal eraf PANIEK op die zijn gezicht, hilarisch!!
Mijn oudere zus hier is er 22 en met haar babbelen is altijd gezellig. Haar man Jose is nog steeds even loco, in Belgie zeggen we altijd heel beleefd nee danku, dus hier zeg ik ook no gracias, maar blijkbaar zegt iedereen gewoon no, dus nu loopt jose altijd rond als er hem iets gevraagd wordt, no gracias en dan ook nog met zo een toontje, och ja er valt goed mee te leven ;) Sergio hun oudste zoon wilt me nu leren voetballen, ahum, juist ja, hij is grote fan van Barcelona, hoeree en vooral van Messi dus als hij aan het voetballen is buiten met zijn vriendjes, dan in eens goal de Messi. Nu in november maken alle kinderen vliegers en lopen ze daar buiten mee rond, keileuk om te zien al die dingen in de lucht. Maria Jose de kleine tornado is geweldig, die zit altijd in mijn haren, in mijn bed in mijn bloes overal en altijd wil ze maar babbelen, wat inhoud dat zij babbeld en ik enkele oehhh, ahh en oohhh zeg een schat van een kind, maar soms ook een bengel, vandaag heeft ze met alcoholstift het huiswerk van Sergio vol geschreven, de borden en glazen ook op de auto is er rode alcoholstift, op de sofa, op de kast en op de vloer en oh ja op de tafel, het ziet er heel artistiek uit, minder artistiek was het gezicht van mijn zus toen ze erachter kwam wat haar dochterlief had uitgespookt...
Mijn broer aan huis Joel die zowat om de dag komt binnenvallen is een vriendelijke jongen. Je kan hem heel gemakkelijk iets wijsmaken, maar hij is toch wel een slimme jongen, maar zelfs hij was niet in staat mij het spel voetbal uit te leggen en dat lag nu eens niet aan hem.
Mijn mama en papa hier zijn hele lieve mensen. Mijn papa is redelijk spraakzaam, maar altijd de eerste die zich zorgen om mij maakt en naar de apotheker gaat als ik ziek ben, maar nu begint hij al losser te komen en hebben we al echt conversaties. Mijn mama is ook altijd bezorgd om mij, als ik genoeg gegeten heb, als ik weer ziek ben, behalve voor mijn school, jha femke jij hoeft niet zo per se te leren eh.. Toch fijn zo.
Ik ben dus idd vrij regelmatig ziek geweest, de maag, de darmen, maar dat hoort erbij, de pinda's natuurlijk niet, maar dat was een ongelukje, mijn oor was wel vreemd maar die funcioneerd bijna zoals het moet, nu ben ik op het moment half doof omdat mijn oor door het een of ander verstopt zit... Ik heb hier van die kwaaltjes die ik voorheen nog nooit heb gehad, het zal toch niet al de ouderdom zijn... Maar dus ik ben al eens op bezoek geweest voor de dokter en oei ik was eventjes verstomd, mijn bloeddruk werd genomen, er werd naar mijn hartje geluisterd, maak u niet ongerust hij klopt nog steeds, en met een zaklamp in mijn oor en oog gekeken en toen kwam het vreselijkste deel, ik moest... op de weegschaal, deze vriend heb ik zo lang mogelijk willen vermijden, toen de dokter het getalletje zei was ik blij dat het in lb was want dat begrijp ik toch niet, ik ging er dus vanuit dat ik nog steeds hetzelfde woog, totdat ik thuiskwam. Mijn mama natuurlijk verteld over mijn onderzoek en ja hoor ook mijn gewicht. Mijn zusje eens uitgerekend, ik zou 12 kilo zijn bijgekomen!!! Gelukkig was dat een rekenfoutje, ik zou slecht hele 5kg zijn bijgekomen. IK BEN DIK!! maar niet heus, ik pas nog in al mijn broeken en al, dus het zal waarschijnlijk al dat spaans in mijn hoofd zijn, toch leuk om te weten dat ik werkelijk slimmer ben geworden.
De afgelopen maand heeft het hier ook vreselijk hard geregend. Het was steeds op het nieuws, mensen die verdronken, geevacueerd werden en al, het huisje van mijn tante is zo vorig jaar door de regen wegggespoeld geweest, arm ding. Bij mij hier thuis heb ik de regen zien passeren, de straat leek wel een rivier en de parking van de supermarkt stond blank, maar overlast heb ik gelukkig niet gehad. Oktober is blijkbaar de regenmaand, nu zou het wel iets frisser blijven, 22 to 25 graden of ietsie minder en in maart april enzo zou het vreselijk warm tot 30 tot 35 graden of ietsie meer zijn.
Nu ik zei dat het hier niet zo gevaarlijk was, hoewel, gisteren stond mijn mama ineens in mijn kamer, sst femke er zit iemand op het dak, waarschijnlijk een dief, euhm ok, nu voel ik mij goed, mijn mama naar mijn zus gebeld, jose naar de buurman gebeld en mijn papa heel stoer naar buiten gewandeld. Blijkbaar waren het slechts de buurjongen en zijn vriendje die drugs aan het snuiven waren. Ok nu voel ik mij beter.
Minder beter voelde ik mij toen ik eens 's avonds laat met Paola zat te babbelen en toen ging slapen, via de binnenplaats ging ik de keuken binnen, maar buiten hoorde ik gerommel en ineens liep er over de regenpijp vlak voor mijn neus een gigantische rat voorbij, al gauw om de een of andere reden, wsl zou ik keihard geschreeuwd hebben... stond paola langs mij, jha halloooo dat ding was gigantisch en zo dichtbij. Nog enger was toen er een muis in mijn kamer zat, ze zeiden dat hij weg was maar toen zag ik hem weer en later opnieuw, maar hij zou weer weg zijn, maar dat was hij weer, dat was een heel slechte nacht voor mij..
De laatste dagen van oktober heb ik doorgebracht in het mooie Copan op AFS weekend. We zouden van donderdag tot zaterdag gaan. Opeens krijg ik die dinsdag een telefoontje van mijn duitse afs vriendinnetje Rebecca, we zouden morgen, woensdag dus, al vertrekken, het was toen 17.00u en ik zat op school. Ze wist wel niet hoe wanneer waar en hoe laat, maar ja dat is Honduras. Thuis wist mijn mama van niks, pas om 21,00u kon ze mij vertellen dat ik de bus naar Tegus zou moeten nemen om 13.00u en daar zou blijven slapen om donderdag de bus naar Copan te nemen. Ok is goed, de volgende ochtend maak ik mijn rugzakje en ik moest ook van mijn counsellor Celeste, haar mama is mijn punta lerares mijn hawai rokje en topje meenemen dan konden Rebecca en ik iedereen punta laten zien, daar waren zoooo enthousiast van, niet dus, hoe dan ook, in Danli zijn er blijkbaar 2 busstations en nu zat ik toch niet op de verkeerde, dus in mijn uppie ging ik op weg naar Tegus. Na 2 uur stapte ik uit op zoek naar Rebecca en Celeste, al snel had ik ze in mijn visier en gingen we op zoek naar een veilige taxi, want sommige hier hebben nog al de neiging om u ergens anders af te zetten dan de gevraagde plaats. Werden we op onze zoektocht toch ook nog eens achtervolgd door een zatte hondurees die keiverliefd was op mij en Rebecca, gerend dat we hebben. En toen Becca en ik achter in de taxi zaten en Celeste nog met de chauffeur aan het babbelen was, stond die zatte weer aan onze taxi en stak die zijn had door het raam en zei die dat we mooi waren en alles, we hebben toen heel hard Celeste geroepen en gezegd dat we NU wilden vertrekken, gelukkig begreep ze dat... We gingen naar het hoofdkantoor van AFS daar was Luisa, de grote baas die ons hartelijk verwelkomde met een dikke knuffel en AAHHHH Femke mi niña!! Rebecca en ik zouden voor 1 nacht bij een andere gastfamilie blijven slapen en oh ja we bleven blijkbaar ook ipv tot zaterdag ineens tot maandag, altijd beter maar ik had wel niet zoveel kleertjes bij... Hoe dan ook al gauw stond dus mijn mama voor 2 dagjes voor mijn neus en dat was heel iets anders. Chique merkkleding, chique auto, chique huis, die mensen hadden duidelijk geld. Het was een heel lieve vrouw, ze babbelde er op los en ik moest mij goed concentreren om haar bij te houden, daarbij moest ik ook nog eens mijn hart vasthouden, want het verkeer in Tegus... Jawadde Bij haar thuis aangekomen, zag ik dat haar gaststudent een Italiaans meisje was, ik herkende haar van gezicht, maar omdat die italianen met 27 zijn had ik geen idee hoe ze heette, maria alegra, gewoon alegra dus, aangezien we elkaar totaal niet kende hebben we toch nog tot laat in de avond zitten babbelen aangezien we toch hetzelfde meemaken. Bij haar thuis ging het er volledig anders aan toe dan bij mij. Bij haar hebben ze een tafel waar ze samen aan eten, wij eten thuis overal, in de zetel, op het bed,... en zo allemaal van die dingen. Ze heeft een gastzus en nou ja het was een heel aardig meisje maar ook wel een heel uniek moet ik zeggen. Hoe dan ook, de volgende ochtend stonden we al om 6u op want om 7u moesten we de bus nemen. Om half 8 kwamen we dus aan aan het hoofdkantoor en om 8u vertrokken we eindelijk richting Copan. Onderweg passeerden we nog La Paz, Comayagua en San Pedro Sula om iedereen op te pikken, we hebben dus eigenlijk ook nog een reusachtige omweg moeten maken. 's Avonds kwamen we eindelijk aan in Copan.
De belgische meisjes waren herenigd en het was wreed vreemd om nederlands te praten, maar dat gevoel was al snel voorbij aangezien we elkaar heel veel te vertellen hadden.De eerste avond zijn we ook eventjes Copan gaan verkennen en het is zo een zalig dorpje, vrij toeristisch maar oohh zoo schattig, om op te eten.
Ik lag op de kamer met Emelie. De kamer was heel cool en de kraan was gewoon af, die was breed en met zo een brede straal, de andere belgen waren jaloers op onze kraan, maar jah zij hadden wel een strijkplank... Hoe dan ook toen we aankwamen in onze kamer en geploft waren op ons keigroot bed, bracht ik even een bezoekje aan het toilet, daarna Emelie en ik keek zo een beetje rond in de kamer en zie ik in het nachtkastje ineens een boekje liggen. Ik dacht eerst, ah ja dat is zo een bijbel, eens even kijken, nee geen bijbel want er stond niks in, misschien dan zo een gastenboekjes om te zeggen dat de bedden goed liggen en het eten lekker is, ah ja hier was al iets geschreven, met vrij recente datums en he die datums volgend elkaar nogal goed op, ineens bleek dat het ook nog in het Nederlands geschreven was, het was een dagboek, Er was gewoon nog iemand voor ons hier geweest die Nederlands spreekt en die was haar dagboek vergeten. Ik vond het een keicoole ontdekking totdat Emelie terugkwam van de wc en vroeg euhm Fem? Wat ben je met mijn dagboek aan het doen? OOOHHHH dat is u dagboek, oeps, daar had ik natuurlijk niet aan gedacht...
De eerste nacht was zalig, maar het was alleen oh zo warm in copan en iedereen zei dat het er koud was.. Er was ook zo een zalige donsdeken, alleen was die veel te warm en de airco maakte veel lawaai dus we hadden al een plan voor de volgende avond.
's Ochtends na de warme douche (mijn douche hier thuis wilt niet altijd warm water produceren, volgens mij heeft er iemand ochtendhumeur...) was er het ontbijt en AFS activiteit en oeii wat was die saai, een beetje tijdverdrijf, na het eten mochten we zwemmen, hoeree misschien werd ik wel bruin! Ahum niet te veel dus, maar het water was wel lekker koel, koud... Na onze plons werden er nog vreemde AFS prul gedaan. 's Avonds gingen we weer op pad naar het via via cafe om precies te zijn en ja we hebben ook met de antwerpse baas en al gepraat. De avond erop zou er een gratis uurtje dansles salsa zijn, dat konden we toch niet missen.
De volgende ochtend zouden we om 9u richting de beroemde Copan ruines vertrekken, iedereen stond klaar en om 10u kwam Luisa aangehuppeld dat we gingen vertrekken. Te voet in de hits tot de ruines en daar ook nog een 3tal uur. Het was allemaal heel mooi en oud. Best een eng gedacht dat op de trappen waar wij vrolijk zaten te lachten voor de foto vele jaren geleden koppen ervan af rollen om het zonneke te eren. De gids was niet altijd te verstaan in dat spaans, maar wel heel interessant om al die vreemd constructies te zien. Na de ruines was het middageten en hadden we vrij tot 16.00u hup Copan in. Winkeltjes bezoeken, voorraad koeken en snoep aanvullen en genieten van het oh zo mooie Copan. Om 17.00u waren we terug verzameld voor een laatste AFS activiteit, elk land moest zijn land voorstellen, juist, 6 belgen, 5 duitsers en 27 italianen... Na de activiteit mochten Rebecca en ik punta dansen, dju ze is het dan toch niet vergeten, gelukkig heeft niemand gelachen...
's Avonds was er het gratis uurtje salsa les. Ik moet zeggen dat was gene simpele, die voeten die zetten maar vreemde stappen, maar meneer de dansleraar zei dat het goed was... Daarna hebben we verder met de hele AFS boel nog een feestje gedingest. 's Avonds laat lag ik dus in mijn bedje en Emelie in het hare met de airco op de hoogste stand zodat het koud genoeg was om met onze donsdeken te slapen. Ondertussen keken we een film, het was toen halloween night dus ja ook een toepasselijke film, een hele vieze zelfs, we bekeken regelmatig wat er onder onze deken zat om maar niet naar de flatscreen te kijken. Toen de film gedaan was en Emelie en ik weer adem konden halen hoorde ik een plop plop plop geluid, nee niet de kabouter, hoe dan ook ik vroeg aan Emelie of zei dat ook hoord en ik mij niets inbeelde, met grote ogen vroeg ze of ik niet degene was die dag geluid maakte, euhm nee... Bleek het gelukkig enkel de airco te zijn die aan het lekken was op mijn bed. Ik moest dus nog kei laat mijn bed gaan verplaatsen en denk je dat Emelie kwam helpen, nee hoor madam durfe haar bed niet meer uit...
Copan zat er de volgede ochtend op, we ginen weer de hele toer doen om iedereen thuis te brengen, weer een dagje bus. Niet iedereen was blij om naar huis te gaan, want verschillende hebben problemen met hun familie, krijgen geen eten, zo is er een italiaanse jongen 10 kilo afgevallen, ik herkende die niet meer! Een andere jongen Mario, die zijn familie is te rijk, zijn oom hier is vermoord geweest en zijn opa ontvoerd, die durft niet echt buiten te komen, dus eigenlijk heb ik veel chance met mijn lieve familie.
Hoewel ik het niet echt zag zitten om nog eens bij dat Italiaans meisje te blijven slapen, ik had liever mijn eigen bedje.
Na dus een nachtje bij Alegra te hebben doorgebracht, moest ik opstaan om half 5 want we moesten vroeg op voor alles en nog wat, opstaan, douchen, ontbijten, naar de kerk, het zusje naar school brengen en toen mij op de bus afzetten, Rebecca en ik leken wel zombies op de bus. In Danli ben ik in mijn bedje gecrashed.
De volgende ochtend moest ik wel alweer naar school, want ik heb examens, sommige gaan beter als de anderen en ik moet zeggen ik heb lieve klasgenootjes die graag hun antwoorden met mij delen, bij deze danku!
Ik ben ook nog naar Tegus moeten gaan voor mijn visum, zodat ik de rest van het jaar in Honduras mocht blijven en ja hoor, ik heb toestemming, ze willen mij nog niet kwijt :) Lore en Machtelijk van Belgie dus waren ook daar en na het officiële gedeelte moest ik eigenlijk terug naar Danli, maar we zijn gewoon naar de mall gegaan lekker pizzahut en een beetje shoppen.
Nu moet ik mijn examens inhalen, vandaag Wiskunde, easyke en morgen biologie euhm daar zal ik het niet over hebben. En daar na... VAKANTIE tot zowat ergens in februari,
Het leven is soms mooi...
Ik moet nu maar eens gaan slapen, het is 0.38u mijn mama, Isa, Paola, Sergio en Maria Jose zijn net terug van de kerk een avondgebed of zoiets.
Goedennacht belgica, veel liefde vanuit Honduras!
xx
