ola honduras

Ik zit hier nu ondertussen al een kleine week en het bevalt me steeds meer en meer.
Het vliegtuig bleef mij iets te lang in de lucht, 8u tot washinton en dan nog eens 3u tot houston op een stoeltje zitten, dat is het toch ook niet. Gelukkig bleven we voor de volgende vlucht overnachten in houston, het was er heet en de bedden waren zalig, meer moest dat niet zijn. De volgende ochtend moesten we weer vroeg op (zie 5u) om het vliegtuig tot Tegucigalpa te nemen. Die duurde nog 3u. Ik heb het nu wel weer gehad met die vliegers. In Tegucigalpa zijn we met een busje tot 20km buiten de stad gehobbeld. Verkeersregels in Honduras: Nada! In het hotelletje zijn we bijgekomen en hebben we veel kaas gegeten. De volgende ochtend is het intussen zaterdag, de Italianen en Duitsers zijn inmiddels ook gearriveerd. De Belgen zijn een gezellige groep van 7 net zoals de 5 toffe duitsers en dan waren er nog een stuk of 27 italiaantjes die lawaai bijhadden voor het dubbele...
In het hotel hebben we alle regels nog eens meegekregen, ik herinner mij dat het er veel waren. Er was ook een zwembad, maar raar, maar waar het was veel te koud. Gedurende de eerste nacht hebben Sarah en ik ook bezoek gehad van Walter: een grote zwarte vlinder, een hele grote! Zondag werd iedereen verzameld, die naar het noorden gingen vertrokken eerst. Ik ging naar het zuiden, dus vertrok iets later. Samen met de Duitse Rebecca gingen we naar Danli. We hobbelden met de bus tot het hoofdkantoor van afs in Teguc. Daar kwamen de gastouders hun kindjes ophalen. Een verantwoordelijke kwam de kindjes van la paz halen een andere de kindjes van nog ergens anders, totdat Rebecca en ik als laatste overbleven. Luisa, de hoofdverantwoordelijke heeft ons toen, maar meegenomen naar de mall voor pizza en om een gsm te kopen want die van mij had natuurlijk geen zin om ook aan de andere kant van de wereld te werken. Uiteindelijk kwamen Rebecca haar gastouders tot aan de mall en hebben zij mij ook meegenomen naar Danli. Hoewel we onderweg nog zijn gestopt bij die meneer zijn zoon en Rebecca en ik geen idee hadden waar we zaten. Onderweg was er nog 1x een en al sensatie toen een vrachtwagen was omgekanteld, wat best te begrijpen was aangezien er geen snelheidsbeperkingen zijn in combinatie met vreemde bochten.
Uiteindelijk bereikte ik de supermarkt in Danli waar mijn gastfamilie mij stond op te wachten, normaal zijn ze met 4, maar het dubbele stond mij op te wachten. Ook in het huis was er veel meer volk dan ik verwachte. Ze stonden minstens met 6 man te kijken hoe ik een glas water dronk, ik weet dat ik interessant ben, maar jha...
Ik woon dus met de ouders Alfredo en Celia achter in het huis met mijn broer Alejandro en Isabel. Vooraan woont mijn oudste zus Paola met haar man Josee en kinderen Sergio (7) en Maria Josee (2) echt een dropje! Ik ben ondertussen al voorgesteld geweest aan Sandra, Fransesca, Arianne, ... en nog een half dorp ofzo, naar het schijnt ben ik een bonita :)
Er is hier nu ook het mais festival een gezellige boel als je het mij vraagt.
Maandag ging ik met mijn zus naar school, de school zou zich aan mij voorstellen. Dit hield in dat letterlijk de hele school eerst voor mij de folkloren, een typische hondurese dans, danste, zong, nog eens danste maar dan meer met hun kontje en dan nog iets cheerleading achtig waar 4 mensen op elkaar schouders staan en van die gekke dingen waarbij ik mijn hart vasthield dat niemand van die menselijke torens zou donderen, want op het beton zou dat wel eens pijn kunnen doen. Hoe dan ook ik moest onder lichte dwang van de hele school ook mijn woordje doen. Dinsdag ben ik dus voor het eerst naar school geweest gezellig in mijn uppie. Daar waren dus iedereen die mij alweer bekeek. In de klas waren er eerst Ritsie en Ivonne die hun beste engels uit de kast haalde (Hey, my name...) Ze bedoelden het goed, want in het spaans probeerden ze ook duidelijk te zijn. Naar het schijnt zijn we wel al amigas, wat een schatjes. Er zat ook een jongen, Erich in mijn klas, die vrij duidelijk was in het engels. Hij hielp hier en daar. Hij kon er wel niets aan doen dat ik van de vakken psychologie en fysica no entiendo. Wiskunde vond iedereen zo moeilijk terwijl het oefeningen waren van het 4e middelbaar, ik was ineens goed in wiskunde. Er was ook spaanse les, die ik volledig benutte om te leren hoe je kan zeggen dat de vogels in de tuin zingen en het konijn springt. School is helemaal anders. Tijdens de les gaat de gsm dus er wordt gebeld, gedronken, gegeten, gebabbeld, rondgelopen, maar geen make up ho nee want dan is het prijs, gekke hondureesjes...
Thuis is er dan nog de oudste zus Paola, zij helpt mij met Spaans te leren terwijl ik haar een beetje engels bijschaaf. 's Avonds is dat allemaal gezellig Maria Josee en Sergio met zijn vriendjes Raoul en Christian en nog een  bende spelen buiten terwijl wij toekijken spaans en engels leren, terwijl anderen nog in het spaans lachen en ik de clue probeer te begrijpen.
Vandaag had ik geen school, want iedereen moest leren voor de examens van morgen, geen idee of ik die moet meemaken, ik weet wel al hoe ze gaan uitzien als ik ze moet maken, leeg...

A bientot ;)

Adios amigos

Beste Belgen,

Ik ga jullie voor een jaartje achterlaten in dit kleine landje en een ander klein land aan de andere kant van de wereld, genaamd Honduras eens van dichtbij bekijken. Voor degene onder jullie die denken dat ik enigzins iets interessants te vermelden heb tijdens mijn afwezigheid, dan is dit the place to be, want hier zal ik mijn al dan niet spannende avonturen meedelen.
Lieve mensen nog bedankt voor alle afscheidsdingetjes, ze waren iets waaaraan ik nog mijn heel jaar kan op terug kijken!

Viele liebe von Femke