Roatan

Een hoogtepunt in mijn AFS jaar in Honduras zou nog wel de uitstap naar Roatan zijn. Roatan is een eilandje in het noorden van Honduras dat bekend staat met zijn 2de grootste en mooiste koraalrif ter wereld (voor de slimmeriken onder ons, het grootste ligt in Australië). Roatan staat ook bekend om zijn Garifuna cultuur, zwarte mensen die punta dansen en hun eigen taal hebben. Nu is er heel veel toerisme en wordt het eilandje overheersd door Amerikanen.

Na dus een heleboel geregel met AFS, het hotel, de boot en de bus, zouden we de 15de eerst naar Tegus, voor de bus, dan naar La Ceiba voor de boot en dan uiteindelijk in Roatan aankomen.
Voor mij begon het al allemaal de 14de, want ik lig een dikke 2 uurtjes van de hoofdstad en vertrok dus al een dagje eerder, want de bus naar La Ceiba vertrok al op dat vreselijke vroege uur genaamd 6.15u. Op een zonnige zaterdagochtend zat ik dus op de bus richting Tegus en mijn vriendinntje Sofie. Daar zou ik blijven slapen deze nacht. Ook Machtelijn en Lore gingen van La Paz afkomen, zodat we samen de bus zouden nemen.
Toen de bus aankwam in Tegus en de taxi mij eindelijk kwan halen en mij afgooiden in Las Girasoles, zoals Sofie zei, stond ik daar met mijn zal op een kruispunt. Na een telefoontje naar ons Sofie zei ze dat ik naar links moest, maar dat ging niet want er stond daar een bordje met 'verboden links in te draaien'. Sofie zei dat ik maar even daar niks van moest aantrekken en gewoon links af moest slaan, dus stiekem heb ik de Hondurese wet overtreden, niet dat dat die mensen interesseerd. Toen ik dus links was ingeslagen hoorde ik in de verte een vreselijke vreugdekreet, Sofie en Machtelijn. Ik had het kunnen raden... Sofie nam me mee naar haar huisje en we deelden onze boeiende Hondurese ervaringen en konden eindelijk nog een Vlaams praten of ongeveer toch. Lore met haar zwaar limburgs accent, Sofie rechtstreeks van den Antwerpen en Machtelijn van Gent.
Al snel verlieten we het huisje weer richting de mall. Even winkelen, tot rust komen, bijbabbelen, want ja uiteindelijk zijn we nog allemaal meisjes. We zijn ook naar de cinema geweest en De gelaarsde kat gaan kijken, in het spaans weliswaar en 3D. Na de film liepen we toevallig ook nog een vriend van Lore tegen het lijf. Hij is klein, breed (breed als in gespierd breed) en 30.
De taxi bracht ons uiteindelijk weer bij Sofie thuis waar we ons avondeten kregen, pupusas. Een heerlijkheid, tortillas gevuld met kaas en afgewerkt met kool.
Het eten even laten zakken en op tijd in ons bed kruipen, want we zouden er vroeg uitmoeten. Het slaapconcept bestond eruit om een eenpersoonsbed te delen...

Na dus een weldoende nacht waarbij kwam kijken dat ik 3x bijna uit het bed lag, ging de wekker om 5.00u af. Even snel in de douche en in de taxi richting het busstation. Hop de bus op naar La Ceiba. In de namiddag zouden we aankomen. We knepen dankzij het vroege uur nog even onze ogen toe.
Ons Emelie en Lotte lagen dichter bij het noorden en zouden dus een andere bus tot La Ceiba nemen. Dus om 14.00u waren de belgen eindelijk verenigd. Ons bootje vertrok om 16.30u, we moesten nog even wachten, maar dat maakte allemaal niet zoveel uit. Iemand anders die ook aan het wachten was op de boot was een meneer, hij was nog vrij jong, samen met zijn vrouw. Ze waren de vorige dag getrouwd, op zich al heel schattig, maar het toppunt was wel toen hij ons onderbrak en geen spaans meer sprak, maar ineens in het NEDERLANDS vroeg of we nederlands spraken en of we misschien wel van België waren. SHOCKING!!! Hij was dus in 2001 op AFS uitwisseling naar België gekomen, vandaar het nederlands met het spaanse accent. Zijn belgische gastouders waren ook helemaal van België afgekomen om het huwelijk bij te wonen en nu ging het dus met zijn kersverse vrouw op huwelijksreis naar Roatan.
Hoe dan ook op de ferry hadden we eventjes zicht op hoe de Hondurezen werken. Er was een probleem en ze moesten het oplossen. Er was een boot die auto's geladen had en die moesten eraf, maar rijden was geen optie. Nu het probleem oplossend denken werd niet overschat en er werd niet moeilijk gedaan. Gewoon opheffen die handel. 5 Mannen die auto's van een boot heffen, overduidelijk dat we in Honduras zitten.
De ferry vertrok en al snel zaten we in open zee. Langs ons werden we vergezeld door een negertje, een roatanees veronderstelden we, maar nee, hij werkte enkel voor een weekje op Roatan. Hoe dan ook al snel was ik niet meer aan het luisteren, want ik was geconcentreerd bezig met het ontwijken van de liters zee die in mijn gezicht vloog en dat niet alleen. Een ferryboot gaat op en neer en op en neer en de reis duurde een uur...
Eindelijk op Roatan, onze koffers zoeken en niet al te dure taxi, want het zijn profiteurs! Naar West End want daar lang ons hotelletje Chillies.
Het was ondertussen donker geworden en we waren gezouten, doodmoe en met grote honger. Het hotel was eigenlijk een huis met een grote onderhouden jungle tuin en in de tuin stonden tuinhuisjes, waar we mochten verblijven. In het hotel was er geen eten voorzien, dat moesten we zelf koken, maar daar hadden we die eerste avond geen zin in, dus gingen we lekker eten.
Het eerste wat we tegen kwamen gingen we naar binnen. Het was zoals we verwachten, Amerikaans en dus even geen Hondurese kost, geen bonen, geen tortilla's, maar lekker pasta...
Voldaan gingen we terug naar onze tuinhuisjes. Nog even overleggen wat we deze vakantie willen doen, plannen, lachen en babbelen...
Daarna naar ieder zijn tuinhuisje, want we lagen per 3 even ontzouten en eindelijk slapen, want het was een lange dag!

De eerste dag op Roatan, 's ochtends gingen we eerst naar de bank geld afhalen en naar de supermarkt om inkopen te doen.
Na het middageten gingen we eropuit. We hadden plannen! We wandelden het strand af op zoek naar 'de banaan'. Na een goed uur wandelen en genieten van de palmbomen, witte strand en blauwe zee, kwamen we erachter dat hij nog steeds niet in zicht was en dat terwijl het niet zo ver zou moeten zijn. Dus gingen we er maar eens naar vragen. Heel even zag het ernaar uit dat er die dag niet veel meer zou gebeuren totdat we de Herman tegenkwamen. Hij kon ons helpen. Een belletje en 10min later arriveerde er een bootje. Voor niet veel lempiras zouden we gaan snorkelen bij de koraalriffen, zouden we gaan snorkelen naar zeesterren, zouden we dolfijntjes gaan zien en een ritje op de banaan maken. De Herman bood zichzelf ook aan, als taxichauffeur natuurlijk. Hij zou ons gratis brengen naar waar we wilden in het westen. Voor de volgende dag hadden we al een afspraak gemaakt.
We vertrokken dus met een bootje de zee op. Er was de dikke stuurman, een jonge gast die ons in het water zou begeleiden en een jongetje die de rotklusjes moest doen. Als eerst gingen we naar de zeesterren. Het zeewater was zalig warm en helder, oh zo helder en natuurlijk zouterig. Hoe dan ook de zeesterren waren gigantisch groot of toch zo groot als mijn 2 handjes. Na het snorkelen passeerden we de dolfijnen. Ze zaten in een soort reservaat waar ze vanalles leerden. Daar was er ook de mogelijkheid om met de dolfijnen te zwemmen, misschien nog een idee voor later. We moesten een heel stuk met de boot en de zee was wild, extreem wild, de boot ging op en neer en het was keicool, we waren net niet gekanteld, want daarbij begon het ook nog keihard te regenen, dus gingen we maar terug snorkelen, want dat was warmer, veel warmer. De koraalriffen waren prachtig, maar heel erg mooi met de visjes en koraal en we moesten even kijken dat we niet te ver van de boot gingen, want je ging er helemaal in op. Als laatst was er nog een tripje met de banaan. Gelukkig vielen we er maar 1x af, want als we dat vaker hadden gedaan dan had het nog heeeeeeel lang geduurd. De boot bracht ons terug naar het strand voor ons hotelletje zodat we dan toch niet te lang zouden moeten wandelen. Het was een zeer geslaagde activiteit, maar de dag was nog niet gedaan.
Er werd gedouchd en spagetti gekookt voor het avondeten. Het was lekker en gezellig. Samen met Sofie in de hangmat spagetti eten was wel minder makkelijk. Toen er ineens een beest over haar hand vloog en haar knie mijn bord dus in de lucht gooide,... Er waren nog Canadezen en nog van die andere mensen die engels spreken aangekomen, die gezellig met ons kwamen babbelen.
Uiteindelijk zijn we nog eventjes naar buiten gegaan en iets gaan drinken. In het cafeetje was er een kerel die mijn drankje wel wou betalen, lekker makkelijk. Het scheen ook nog eens zijn verjaardag te zijn. Daar moest op gedronken worden! Arriba, abacho, al centro, adentro!
Na een verzadigde dag kropen we dus ons bed in...

Dinsdagochtend, regen, het goot als een gieter! Den Herman gebeld om toch maar even af te zeggen, want onze acitiviteit functioneert niet in de regen. We besloten dus om nog eventjes bij te slapen en wat te babbelen.
Tegen het middaguur kwamen we uit bed en werd er gegeten en gingen we op verkenning. We wandelden langs het strand en schuimden souvenierwinkeltjes af. We gingen een warme chocomelk drinken, want ja het was toch wel een beetje fris. In dit cafetje werd er door de mensen op de muren geschreven. Er stonden dus in alle talen dat Roatan keicool is en daaraan mocht België niet ontbreken. (We staan op de muur tegenover de bar in het roze aan de rechterkant van de tafel, moest je ooit daarzijn en ons zoeken)
Na dus een rustige dag besloten we dan om ons eens goed te geven in de keuken, Lotte en Lore dan toch... De rest werkte achter de schermen. Pataten schillen en in frietjes snijden, de kip, want we gingen nog eens echte belgische kost maken, Vol  au vent met frietjes. Terwijl iedereen rustig zijn jobke deed, wat gezellig zaten te lachen en babbelen, werden we vergezeld door ene kerel. Hij zat ook in het hotel en wachtte dat de keuken vrij was en hij ook kon koken. Hij heette Ivan. Aangezien ons inschattingspunt niet te vertrouwen valt, kwamen we er ook al snel achter dat er veel te veel eten zou zijn en zo goed als de belgen zijn, hebben we de Ivan dan maar uitgenodigd om mee te eten. Natuurlijk wel op de voorwaarde dat hij de afwas zou doen, we hebben zo onze grenzen... Het was een gezellige avond, Ivan bleek toch niet zo spraakzaam te zijn, maar eten dat kon hij wel. Al snel was het laat en werd het tijd dat we ons bedje gingen zoeken, want de volgende dag zouden we er vroeg uitmoeten, want den Herman zou al om 9.00u aan de deur staan. We namen dus ook afscheid van Ivan, want hij zou de volgende dag terug naar La Ceiba gaan en dan naar huis.

Woensdag waren we dus al vroeg uit de veren. In de keuken was mama Lotte ontbijt aan het maken. Ivan was blijkbaar vroeg uit de veren om nog eens mee te eten en even reclame te maken. Hij werkt voor Tigo (GSM prul) en gaf ons een foldertje met ook nog zijn nummer voor moesten we nog vragen hebben. Subtiel, maar ja hij blijft een Hondurees en wij blank...
Aangezien wij, belgen, ons hebben aangepast aan de hondurese cultuur, stapten we dus om half 10 in de taxi van den Herman. Hij bracht ons naar West Bay. We gingen deathriden. (Voor degene die niet weten wat dit is, het is niet zo dodelijk als het klinkt!)
Het deathriden hield in dat we met wat touwtjes aan een kabeltje hingen en daaraan vervolgens als aapjes tussen de bomen op 20meter hoogte zwieren. Het was een heuse ervaring aangezien we tussen de bomen door de blauwe zee konden zien. We konden ook met de begeleider even stunten en niet zomaar zwieren, maar superman, excuseer, vrouw, supervrouw zwieren; beentjes in de lucht, armen uitsteken, liggen en daar kwamen de heldinnen.
Nadat we dat overleeft hadden gingen we een toertje maken in het natuurpark. Er werd verteld over de historie van Roatan, een op schaal gemaakt eiland,... In de grot bleven we niet lang aangezien die bewoond werd door vleermuizen. We werden losgelaten in een tentoonstelling waar alle insecten die er in Honduras te vinden zijn, maar goed dat ik meer als de helft nog niet tegengekomen bent, want dan zat ik misschien al lang terug in België. We gingen ook op bezoek bij de guacamayas. Dit zijn de nationale dieren van Honduras. Het zijn vreselijk grote papegaaien, die even op onze schouder kwan zitten om te poseren voor de foto. We gingen ook langs het huisje en tuintje van de leguanen. Ze zien er niet zo geweldig mooi uit, maar toch wel boeiende diertjes... Als volgend gingen we op bezoek bij onze verre familie, de aapjes. Ze sprongen er vrolijk op los tussen de mensen, van schouder naar schouder en even poseren naar de foto natuurlijk.
Na het park was het ondertussen al middag geworden en onze magen wilden ineens in de belangstelling staan. We gingen dus maar op zoek naar eten. Een cafe, restaurant achtig op den buiten, vlak langs de zee, meer moest dat niet zijn.
Na het vullen van onze maag zijn we dan langs het strand afgelopen en hebben we ons ergens neergepland. Genietend van het zonnetje, de zee, en even terug de belgische cultuur.
Wanneer de zon onderging besloten we terug naar het hotel te gaan, makkelijker gezegd dan gedaan, we zaten op het strand waar er niemand te bespeuren viel. Inmiddels was de zon al weg en de romantische sfeer ook en de paniek sloeg toe. Niet heus, in Roatan hebben ze een watertaxi. Hup in de boot terug naar het vertrouwde West End.
In hotel namen we opnieuw een douche en op ons best gekleed gingen we uiteten. In een of ander restaurant was er die avond ook live muziek van de een of andere Amerikaan en hij deed dat goed. De serveerster kwan aan ons vragen of we een drankje accepteren van de man aan de bar... Ok zeker... Het bleek een dikke amerikaan te zijn. Hij kwam al 4 jaar in Roatan en zei dat het hier heel mooi was, maar dat we 's nachts toch maar niet naar het strand moesten en vooral niet alleen, dat er veel armoede en blablabla is. Het vervelendste was dat hij de hele tijd op mijn rug klopte, keihard en brulde 'Haha right girls!!' Het toppunt was toen hij zei dat hij ons op het strand had gezien en het voelde alsof het zijn verjaardag was. Gelukkig bleef hij niet lang rondhangen, want anders zou ik nog mijn kung fu nog moeten uithalen en dat ben ik alweer vergeten, maar jha we hebben het overleefd. Veel leuker was toen er een zwartje op ons Emelie afkwam en zei dat zijn kameraad haar wel zag zitten. DOEN EMELIE!! Heel erg zag ze het niet zitten, maar alle laten we dan toch maar een beetje fun beleven. Emelie zat dus gezellig met haar aanbidder te babbelen en terwijl ze zo tussen die 2 zwartjes zat, leek het even op een Oreo. Hoe dan ook dat zwartje wat dan nog met ons zat te babbelen was echt hilarisch. Hij kon onze handen lezen. Machtelijn zou maar 1 echte liefde in haar leven hebben, dat Sofie een groot hart heeft en ik een diep persoon ben. Heel veel zever later, zijn we subtiel opgestaan en door gegaan. Donderdag kwam namelijk ook dichterbij...

Donderdag was met alweer slecht weer. We sliepen dus extra lang uit en brunchten. Om 13.30u kwam den Herman ons weer oppikken, want we gingen misschien wel het coolste van heel de vakantie doen. Zwemmen met dolfijnen.
Onze boot naar het dolfijnenreservaat, daar moesten we even op wachten, dus mochten we een kijkje nemen in het museum. In het reservaat werden we in groepjes verdeeld. Met ons zessen werden we voorgesteld aan den Bill. Hij was slank, gespierd, niet bepaald onknap en flipperde ons welkom. Dolfijnen zijn zo een slimme dieren. Hij kon 'spreken' liet al zijn vinnen zien, een spurtje trekken en zelfs op de rug, coole sprongetjes in de lucht. Langs ons was den Anthony aan de gang en die kon er ook wat van. We mochten den Bill regelmatig aaien en hij voelde helemaal niet aan als plastiek, maar meer als euhm een leerachtig met water en ja hij voelde aan als een dolfijn :) Op het einde van de sessie mochten we op de foto met den Bill. We mochten hem een knuffel geven en hij zou ons een kusje geven. Bij de knuffel moesten we meneer wel een beetje uit het water heffen en om eerlijk te zijn, hij weegt best wel wat, er zou best een visje af mogen. Hoe dan ook, daarna was er die langverwachtte kus. Ik moest mij rustig naar hem toe buigen en toen gaf hij mij een dikke smakkerd. Toen ik weer was bijgekomen van de romantische kus moest ik jammer genoeg afscheid nemen van mijn grote liefde... Het was een dol fijne ervaring om nooit meer te vergeten!
Het was al bijna donker toen we terug in het hotel waren en echt zin om te koken was nergens nog te bespeuren, dus gingen we weer op pad naar een gezellig restaurantje.
We keerden ook nog terug naar hetzelfde restaurant als de avond ervoor om ijs met chocoladesaus te eten. Toevallig was er die avond ook een karaoke. De amerikanen gingen er helemaal op los, van de Eagles tot Adele en The Kings of Leon. Zo dapper als we waren, zaten we allemaal Emelie op te steuken, want toevallig kan onze snuggere vriendin wel zingen, maar haar plankenkoorts zat in de weg. Als Lore meeging dan zou ze het wel doen, maar die was er ook niet tuk op. Er bleef dus nog maar 1 optie over, iedereen! We wilden orgineel zijn en gingen dus voor een liedje in het nederlands. Wie kent nu niet 'Het is een nacht' van die een of andere Guus Meeuwis was het dacht ik. Sofie dus en ze besloot dus om niet mee te gaan, maar het optreden vast te leggen voor het nageslacht, juist alsof we dat moment ons achteraf nog willen herinneren. Na dus ons wervelend optreden waar geen kat iets van verstaan had behalve een verloren hollander zijn we terug naar ons tuinhuisje vertrokken.

Onze laatste dag op Roatan... We stonden vroeg op want we wilden er nog van profiteren. Enkele onder ons wilden gaan kajakken, alle dan...
We zaten nog maar 500 meter ver ( of iets minder) en we voelden het al in onze armen. We zijn langs het koraal afgevaren, want door de helderheid van het water konden we dat toch zien, het mooie, blauwe warme water... Op zich viel het dus allemaal wel goed mee, alleen zat ik in een bootje met Emelie. Op zich een toffe, maar op dat moment een beetje saai, ze wou niet kantelen en wat is nu de fun van kajakken als je niet kan kantelen? Na dus een uurtje rondgedobberd te hebben gingen we terug inkopen doen, want mama Lotte had plannen voor het middageten. We gingen bewijzen dat we van Honduras waren en dus zelf balleadas kunnen maken. Lotte maakte met de tortillabloem tortilla.. obio... Tortillas draaien hebben we wel nog niet allemaal onder de knie. Ik belde mijn allerliefste zusje Isa hier om te vragen hoe ik de bonen in een pakje moet klaarmaken. Hallo het is niet altijd logisch dat dat gewoon in een pan met was olie moet warm worden. Beter altijd even checken. Lore maakte de eitjes en Sofie raspte de kaas. Al snel was het eten klaar of jha toch na een uurtje. Toen ons mama Lotte eindelijk de pannen even met rust liet en bij ons haar balleada kwam opeten viel ze toch niet pardoes van de trapjes af. Iedereen zijn hartje stond even stil, toen ze begon te jammeren dat haar balleada nu op de grond lag, bleek dat we konden beginnen met lachen en natuurlijk even medelijdend vragen of het allemaal wel goed gaat.
Na de hondurese kost namen we een watertaxi naar West Bay. Het strand is daar mooier, want in West end lag er van die koraalrommel. Op het strand hebben we nog genoten van Roatan, de laatste mooie zondondergang...
In de watertaxi terug naar het hotel werden we vergezeld door dronken zweedse meisjes die Alexander Rybak zaten te zingen en de hele tijd met ons op de foto wilden staan.
Voor we naar het hotel gingen passeerden we nog een cafeetje waar ze milkshakes hadden, dan zullen we dat toch ook nog maar even doen.
In het hotel werd er gedoucht en een heerlijke belgische kost voorbereid. Chocoladefondue... Lang leve Nutella. Het was een heerlijke gezellige avond die vroeg eindigde want jammer genoeg moesten we de volgende dag om 06.00u naar huis...

Op de vroege zaterdagochtend belden we de hotelbaas wakker want we waren vergeten te betalen. De taxi stond dus om 06.00u aan het hotel, richting de ferry.
Op de ferry namen we met pijn in ons hart afscheid van het mooie Roatan waar we een geweldige tijd hebben beleefd en dommelden we in slaap.
Terug in La Ceiba kwam dat andere vervelende moment waar we afscheid moesten nemen van Emelie en Lotte.
De busrit terug naar Tegus was vooral slapend, want we waren doodmoe van het vroege uur. In Comayagua namen Sofie en ik afscheid van Machtelijn en Lore, want zij gingen terug naar La Paz. En toen waren we nog met 2. Toen we in Tegus aankwamen was het al donker en al 19.30u. Bussen naar Danli waren er niet meer, dus zat ik nog een nachtje met ons Sofie opgescheept, hoewel het allemaal weer goed meeviel. Sofie haar gastouders hadden er geen problemen mee om mij nog een nachtje een dak boven mijn hoofd te geven.

Zondagochtend zou ik normaal terug naar Danli gaan, maar Sofie haar gastzus vroeg of ik niet nog mee wou naar Valle de Angeles, niet veel verder dan Tegus, jha waarom ook niet.
Samen dus met Sofie, haar gastzus Nancy en haar beste vriend vertrokken we met een busje naar Valle de Angeles. Het was er toeristisch en niet zo groot, heel veel winkeltjes en gezellig om te wandelen.
Na een paar uurtjes gingen we terug naar Tegus waar ik mijn koffer ging halen, afscheid nam van Sofie en haar familie en in mijn uppie terug ging naar mijn Danli.
Mijn zusje stond al op mij te wachten, blijkbaar werd ik toch gemist!! :D

Al over de helft...

Allereerst een Feliz nuevo año, we zijn alweer 2012, het einde van de wereld is ook ineens weer dichterbij, dus ik zal mij maar eens gaan haasten om nog wat te vertellen wat ik de afgelopen maand december heb uitgespookt met al die feestdagen en wat de plannen zijn voor het nieuwe jaar.
De school was voorbij, lekker vakantie.

In de vakantie werd er niet veel stilgezeten. Elke dag trok ik erop uit, met mijn zusje, vrienden of wie weet wie nog. Naar het park, kerstinkopen doen, andere inkopen, mijn mama helpen,... enz.

Ik had nog een avond dat ik moest dansen, kersteditie... Op een coole kerstmix moesten we de macarena dansen. Het was een avond vol goede kerstintenties. De choreografie was wel iets minder, maar we bleven lachen.

Ergens in december was het ook Ferien in het park. Er waren een heleboel kraampjes die dingetjes verkochten, die een beetje op de kerstmarkt leken. Op de laatste dag was er 's avonds een hele ophef. Er werd vuurwerk afgeschoten en er was aan een touw een geknetter vastgemaakt een vuurstier waarvoor we moesten oppassen dat die niet ontsnapten, want dan moesten we gaan rennen. Het was een heel gebeuren, maar echt wel leuk.

Natuurlijk is december ook bekend voor die dure maand waar veel geld in wordt uitgegeven. Kerst en nieuwjaar een mooie tijd van het jaar.
Op kerstmis was niet zo een groot gebeuren hier. Op kerstavond ging ik met mijn zusje vrienden lastigvallen en vuurwerkjes afsteken. Kan op zich niet veel voorstellen, maar was toch wel heel leuk geweest. Op kerstdag zelf was er ook niet veel speciaals. We gingen op bezoek bij mijn tante om nieuwjaar voor te bereiden, want dat zou wel vanalles worden.

In de week voor nieuwjaar was er een heleboel geregel en inkopen. Enkele dagen op voorhand werd er een kaartje getrokken en voor die zou je dan een kadootje moeten kopen. Mijn kaartje vermeldde dat ik voor mijn allerliefste nichtje Maria Jose een kadootje moest kopen.

Op oudejaarsavond was mijn tante Margarita van Tegus afgekomen om het met ons te vieren en een weekje te blijven. Op 31 december werd heel het huis op zijn kop gezet. Mijn tante Margarits zette zich achter de kookpotten. Mijn zus en ik versierden de garage waar we samen zouden komen. Ook mijn tante Fany met nonkel Oscar en Estefany en Maria Fernanda kwamen nieuwjaar met ons vieren. Samen met iedereen van het huis en Abima en Joel er nog bij zat het kot vol.
Bijna iedereen had iets voorbereid, mijn nichtje Maria Jose danste erop los, mijn neefje Sergio en Estefany zongen volle borst, mijn zusje Isa en Abima speelden een spelletje, mijn mama had een spelletje voor ons in petto. Vervolgens hadden Jose en ik iets voorbereidt, we gingen punta dansen. Hij had de kleren van mijn zus aangetrokken en danste erop los.
Daarna was het tijd voor de kadootjes, iedereen vertelde over zijn geheime vriendje die hij getrokken. Maria Jose was blij met het kadootje dat ik gekocht en Isa had mij gelukkig gemaakt met een hele vooraad hondurese churros kado gegeven.
Daarna konden we proeven van tia Margarita haar kost. Daarna was het nog even wachten tot het nieuwe jaar.
Om 0.00u werden de vogelverschrikkers volgestopt met vuurwerk in brand gestoken en het schoot en floot langs alle kanten. Er werd eens op gedronken met appelsap. Daarna werd er nog nagebabbeld en uiteindelijk kroop iedereen zijn bed in.
De volgende dag ben ik met mijn ouders, Isa en Abima naar het vuilnisbelt geweest om snoep uit te delen aan de arme kindjes die niet eens eten of kleren of schoenen hadden, het was keizielig, maar ze waren heel blij met het beetje dat ze kregen.
De rommel van de vorige avond werd opgeruimd en iedereen vertrok stilletjes naar huis.

Het volgende agendapunt was Roatan...