De eindorientatie van AFS zou in Tela plaatsvinden. Tela is een badplaats en heeft naar eigen zeggen, de mooiste stranden van Honduras. Ik was er al een keertje met school geweest, maar een 2e keer kan natuurlijk nooit kwaad en al bij al, was hij verplicht...
Een dag op voorhand vertrok ik al richting Sofie. We gingen met haar zus, Ceci, Chori en Gerardo naar Loca Luna. Het is een restaurant, maar ze hebben er wel de beste chickenwings ter wereld!!
Vrijdagochtend vertrokken we vanuit het AFS kantoor richting Tela. Onderweg pikten we Lore en Machtelijn weer op en ging de reis verder.
Toen we aankwamen waren Lotte en Emelie er ook al en we trokken er op uit om het strand van Tela te verkennen.
In de avond na het avondeten was er een activiteit gepand. We werden verdeeld in groepjes en moesten onze meest positive en negatiefste ervaring voorbrengen in een toneeltje. We oefenenden een beetje en moesten het dan voor de hele groep voorbrengen.
's Avonds waren we vrij en de belgen hadden zich verenigd en hebben tot laat gezellig liggen babbelen.
Zaterdagochtend begon ook weer na het ontbijt met meer orientatie over het einde van onze ervaring. We werden opgedeeld in groepjes en samen met een begeleider moesten we onze slechte ervaring ons groepje delen, we moesten erover babbelen, het verwerken en achter ons laten. Zo zouden we terug gaan naar ons land met enkel nog positieve herinneringen van onze ervaring.
We moesten ook een hele hoop formulieren invullen over onze ervaring, over de familie, de school en AFS. We kregen ook stickertjes die de school, de familie, de vrienden en de gemeenschap betekenden. Deze moesten we in een cirkel plakken en centraal in de cirkel stonden wijzelf, daarop konden we dus beslissen of deze dingen dicht bij ons of verderaf van ons stonden.
Er waren ook 2 vrijwilligers die zelf hun terugkeer ervaring met ons deelden, zodat we een beetje voorbereid zijn op het terugkeren naar huis.
Na de middag waren we weer vrij, we babbelden wat bij, kleurden wat in de zee en wandelden het strand af. Het waren mooie en jammer genoeg van die laatste momenten.
Later op de middag was er onze diplomauitreiking, waar we ons AFS diploma kregen. We waren zo dapper om een jaar door te brengen in Honduras en dat was het wel waard geweest.
Na het avondeten trokken we erop uit. We deden een avondwandeling door Tela en stopten voor een ijsje. We gingen ook naar de disco, maar dat stelde niks voor.
Zondagochtend gingen we alweer naar huis. Ik ging dus mee naar Sofie. We kwamen laat aan en kropen direct in ons bed.
Maandag had ik nog niet echt zin om al naar Danli te gaan. We gingen dus lekker shoppen in de mall en met resultaat. We hadden beide superleuke dingen gekocht.
s' Avonds gingen we met Ceci en Chori ook nog een ijsje eten.
Maandag moest ik dan weer naar Danli.
woensdag 27 juni 2012
El Lago de Yojoa
El Lago de Yojao, het grootste meer uit Honduras, bevat lekker vis en sommigen beweren zelfs krokodillen en de echte gekken hebben hier het Loch Ness ook al gezien, m.a.w. een plekje die ik zeker nog van dichtbij moest zien voor ik weer naar Belgie vertrek.
Op een overdreven vroege zondagochtend vertrok ik met de bus eerst richting Tegucigualpa.
In Tegus stond Sofie haar taxi Don Hector op mij te wachten en bracht mij naar het busstation om naar Comayagua te gaan. Sofie ging niet mee, want dat kwam niet zo goed uit, want ze ging met haar zus naar Tela.
In Comoyagua ging ik op zoek naar Machtelijn en Emelie en samen namen we de bus richting San Pedro Sula. Lore ging ook niet mee, want ze ging naar Guatemala.
Onderweg riep de busman, 'La Guama, La Guama, La Guamaaaaa!!' Dat was ons teken dat we eraf moesten.
Vervolgens namen we een busje dat ons naar Peña Blanca nam en ons aan het hotelltje afzette.
Het was een Amerikaans hotelletje 'D&D Brewery' een brouwerij dus ook. De uitbater was den Bobby, de hondurezen konden dit niet en zeiden Boobie... Hoe dan ook, Lotte was al aangekomen en het was al laat op de middag. We namen een douchke en gingen avondeten.
Het was lekker eten. Ondertussen bespraken we wat we gingen doen de volgende 3 dagen. Er waren vele opties, er werd geschrapt en gepast en toen waren we eruit. Het was die avond ook 2 tequillas voor 1. Waarom ook niet... Na een paar schoot het bij ons Emelie en Machtelijn al in de bol. Onze spelletjes Rummikub duurden steeds langer, want de tel bijhouden was niet zo makkelijk meer. Het duurde dus ook even voordat ons Em en Machti hun bed vonden en konden zwijgen. Het was allemaal heel erg grappig!
Maandagochtend werden we rustig wakker, gelukkig niemand met een kater. Het plan van de dag, naar de Pulhapanzak watervallen. We wandelden langs de rivier af en trokken mooie foto's. Vervolgens gingen we weer eens iets uitzonderlijks en waarschijnlijk iets wat in Belgie verboden zou zijn, doen.
Met een gids gingen we onder de waterval, het was een en al steen en rots en al. Het eerste stukje was rustig, kleine druppeltjes, af en toe een sprongetje in het water een stukje zwemmen en dan weer verdere klimmen. Hoe dichter we kwamen hoe natter we werden. Toen we eronder onder zaten moeten we onze handjes vasthouden en naar beneden kijken. Het was spannend, maar wel heel leuk. Achter de waterval was er ook een grotje met een klein gangetje. Gelukkig waren we niet heel dik geworden en pasten we er allemaal in. De gids had ook ons fototoestel in een waterdicht zakje gestoken dus we hebben spectaculaire foto's. Om alles te beeindigen maakten we nog een sprong van een rots die zeker 10m hoog was. Een plons van jewelste.
Van al dat zwemmen, klimmen en springen hadden we honger gekregen, dus aten we wat en gingen rustig te voet terug naar het hotel.
Het avondeten was weer iets lekkers en de volgende dag werd gepland.
Het nationaal en archeologisch park stond op het programma. We vertrokken best wel vroeg, want we hadden een wandeling voor de boeg. Halverwege het park is er een houten brug die over een moeras loopt en een prachtig uitkijkpunt heeft over het meer. We hebben hier zo lang gelegen en gelachen, het leven kan soms mooi zijn.
Bij de aankomst gingen we een kijkje nemen in het museum en aten we een hapje in de cafetaria die helemaal ontworpen was naar de cultuur van vroeger toe.
Daarna wandelden we verder en een of andere bus was zo vriendelijk ons gratis mee te nemen naar het centrum van Peña Blanca waar we wat winkeltjes bezochten.
Uiteindelijk namen we een motortaxi, zo op 3 wieltjes terug naar het hotel.
Na een douche gingen we avondeten. We besloten ook dat aangezien we in een brouwerij zaten ook eens het plaatselijke bier moesten proeven. Niet zo een goed plan, zoals gewoonlijk was bier niet het meest appeteitelijke. We hebben het dus heel stiekem weggegooid, het lijkt dus alsof we het toch nog apprecieerden.
Dinsdagochtend moesten we met de kippen op. Om 6u in de ochtend gingen we een boottoertje doen op het meer. Ik was de wekker en had het liedje van Samson en Gert 'heeeee wordt eens wakker!' opgezet, met gevolg dat we de hele tijd nog Samson en Gert hits zongen. Leonardo was onze roeier. Het was heel rustig maar vooral heel erg mooi. We zagen vogels in aller kleuren en vormen, zelfs de toecan!!
Tegen een uur of 11 waren we terug in het hotel en vlogen we naar het ontbijt want we hadden reuzehonger. Daarna vielen we in slaap.
Tegen een uur of 3 gingen we er weer op uit, tubing. We gingen met den Josh en nog 2 van Engeland. Het was niet zo moeilijk. Je had een band, daar zat je in, de rivier had stroming en genieten. Hoewel het niet altijd even makkeijk en rustig was. Het was puur natuur. Veel bochten, veel botsen, ondiep water met gevolg tot stenen tegen de poep. Ik zat zelfs een keertje vast onder een struik en ik dreef verder, maar mijn band zat nog vast onder de struik. Gelukkig kon ik op Lotte haar slechte coordinatie rekenen en vloog ze ook onder de struik en botste mijn band eronder uit. Na heel wat geroetsj kwamen we aan in het meer. Het water daar was er ineens een stuk warmer. We dobberden wat rond en genoten van de natuur. De echte durvers, zoals Machtelijn kroop de rots op, maar puur rots, want anders viel je terug in het water en sprong van de top in het water, het was nog hoger dan bij de watervallen. Lotte was er zeker van dat ze het wou proberen en moest kunnen. Na heel wat doorzettingsvermogen en wiskundig inzicht raakte ook Lotte boven. En plons ook weer beneden...
Het mindere leuke was dat we ook weer helemaal te voet terug moesten...
We dronken nog op onze laatse avond en onze laatste dagen in Honduras.
De volgende ochtend vertrok ik met Machtelijn met een busje uit Peña Blanca terug naar La Guama. Lotte en Emelie gingen met den Bobby naar San Pedro Sula om daar een bus te nemen.
In La Guama wachten Machtelijn en ik op eender welke bus die ons mee naar het zuiden nam. De bus naar Comayagua passeerde.
In Comayagua nam ik de bus weer naar Tegus en belde Don Hector een uurtje op voorhand om te vragen om mij te komen halen.
In Tegus heb ik nog bijna een uur op Don Hector staan wachten. Toen hij er eindelijk was, viel zijn taxi ook nog eens onderweg in pan. We hebben dus nog een goei 45min stilgestaan. Ik was zelfs in slaap gevallen in de taxi.
Ik had gelukkig nog een bus naar Danli.
Op een overdreven vroege zondagochtend vertrok ik met de bus eerst richting Tegucigualpa.
In Tegus stond Sofie haar taxi Don Hector op mij te wachten en bracht mij naar het busstation om naar Comayagua te gaan. Sofie ging niet mee, want dat kwam niet zo goed uit, want ze ging met haar zus naar Tela.
In Comoyagua ging ik op zoek naar Machtelijn en Emelie en samen namen we de bus richting San Pedro Sula. Lore ging ook niet mee, want ze ging naar Guatemala.
Onderweg riep de busman, 'La Guama, La Guama, La Guamaaaaa!!' Dat was ons teken dat we eraf moesten.
Vervolgens namen we een busje dat ons naar Peña Blanca nam en ons aan het hotelltje afzette.
Het was een Amerikaans hotelletje 'D&D Brewery' een brouwerij dus ook. De uitbater was den Bobby, de hondurezen konden dit niet en zeiden Boobie... Hoe dan ook, Lotte was al aangekomen en het was al laat op de middag. We namen een douchke en gingen avondeten.
Het was lekker eten. Ondertussen bespraken we wat we gingen doen de volgende 3 dagen. Er waren vele opties, er werd geschrapt en gepast en toen waren we eruit. Het was die avond ook 2 tequillas voor 1. Waarom ook niet... Na een paar schoot het bij ons Emelie en Machtelijn al in de bol. Onze spelletjes Rummikub duurden steeds langer, want de tel bijhouden was niet zo makkelijk meer. Het duurde dus ook even voordat ons Em en Machti hun bed vonden en konden zwijgen. Het was allemaal heel erg grappig!
Maandagochtend werden we rustig wakker, gelukkig niemand met een kater. Het plan van de dag, naar de Pulhapanzak watervallen. We wandelden langs de rivier af en trokken mooie foto's. Vervolgens gingen we weer eens iets uitzonderlijks en waarschijnlijk iets wat in Belgie verboden zou zijn, doen.
Met een gids gingen we onder de waterval, het was een en al steen en rots en al. Het eerste stukje was rustig, kleine druppeltjes, af en toe een sprongetje in het water een stukje zwemmen en dan weer verdere klimmen. Hoe dichter we kwamen hoe natter we werden. Toen we eronder onder zaten moeten we onze handjes vasthouden en naar beneden kijken. Het was spannend, maar wel heel leuk. Achter de waterval was er ook een grotje met een klein gangetje. Gelukkig waren we niet heel dik geworden en pasten we er allemaal in. De gids had ook ons fototoestel in een waterdicht zakje gestoken dus we hebben spectaculaire foto's. Om alles te beeindigen maakten we nog een sprong van een rots die zeker 10m hoog was. Een plons van jewelste.
Van al dat zwemmen, klimmen en springen hadden we honger gekregen, dus aten we wat en gingen rustig te voet terug naar het hotel.
Het avondeten was weer iets lekkers en de volgende dag werd gepland.
Het nationaal en archeologisch park stond op het programma. We vertrokken best wel vroeg, want we hadden een wandeling voor de boeg. Halverwege het park is er een houten brug die over een moeras loopt en een prachtig uitkijkpunt heeft over het meer. We hebben hier zo lang gelegen en gelachen, het leven kan soms mooi zijn.
Bij de aankomst gingen we een kijkje nemen in het museum en aten we een hapje in de cafetaria die helemaal ontworpen was naar de cultuur van vroeger toe.
Daarna wandelden we verder en een of andere bus was zo vriendelijk ons gratis mee te nemen naar het centrum van Peña Blanca waar we wat winkeltjes bezochten.
Uiteindelijk namen we een motortaxi, zo op 3 wieltjes terug naar het hotel.
Na een douche gingen we avondeten. We besloten ook dat aangezien we in een brouwerij zaten ook eens het plaatselijke bier moesten proeven. Niet zo een goed plan, zoals gewoonlijk was bier niet het meest appeteitelijke. We hebben het dus heel stiekem weggegooid, het lijkt dus alsof we het toch nog apprecieerden.
Dinsdagochtend moesten we met de kippen op. Om 6u in de ochtend gingen we een boottoertje doen op het meer. Ik was de wekker en had het liedje van Samson en Gert 'heeeee wordt eens wakker!' opgezet, met gevolg dat we de hele tijd nog Samson en Gert hits zongen. Leonardo was onze roeier. Het was heel rustig maar vooral heel erg mooi. We zagen vogels in aller kleuren en vormen, zelfs de toecan!!
Tegen een uur of 11 waren we terug in het hotel en vlogen we naar het ontbijt want we hadden reuzehonger. Daarna vielen we in slaap.
Tegen een uur of 3 gingen we er weer op uit, tubing. We gingen met den Josh en nog 2 van Engeland. Het was niet zo moeilijk. Je had een band, daar zat je in, de rivier had stroming en genieten. Hoewel het niet altijd even makkeijk en rustig was. Het was puur natuur. Veel bochten, veel botsen, ondiep water met gevolg tot stenen tegen de poep. Ik zat zelfs een keertje vast onder een struik en ik dreef verder, maar mijn band zat nog vast onder de struik. Gelukkig kon ik op Lotte haar slechte coordinatie rekenen en vloog ze ook onder de struik en botste mijn band eronder uit. Na heel wat geroetsj kwamen we aan in het meer. Het water daar was er ineens een stuk warmer. We dobberden wat rond en genoten van de natuur. De echte durvers, zoals Machtelijn kroop de rots op, maar puur rots, want anders viel je terug in het water en sprong van de top in het water, het was nog hoger dan bij de watervallen. Lotte was er zeker van dat ze het wou proberen en moest kunnen. Na heel wat doorzettingsvermogen en wiskundig inzicht raakte ook Lotte boven. En plons ook weer beneden...
Het mindere leuke was dat we ook weer helemaal te voet terug moesten...
We dronken nog op onze laatse avond en onze laatste dagen in Honduras.
De volgende ochtend vertrok ik met Machtelijn met een busje uit Peña Blanca terug naar La Guama. Lotte en Emelie gingen met den Bobby naar San Pedro Sula om daar een bus te nemen.
In La Guama wachten Machtelijn en ik op eender welke bus die ons mee naar het zuiden nam. De bus naar Comayagua passeerde.
In Comayagua nam ik de bus weer naar Tegus en belde Don Hector een uurtje op voorhand om te vragen om mij te komen halen.
In Tegus heb ik nog bijna een uur op Don Hector staan wachten. Toen hij er eindelijk was, viel zijn taxi ook nog eens onderweg in pan. We hebben dus nog een goei 45min stilgestaan. Ik was zelfs in slaap gevallen in de taxi.
Ik had gelukkig nog een bus naar Danli.
maandag 25 juni 2012
Eindelijk leven als een hondureña :)
Na La Ceiba en mijn vakantieperiode in Tegus bij Sofie ging het eventjes iets minder. Ik zat namelijk op een nieuwe familie te wachten. Ik ben dus van familie veranderd, het is wel nog maar 3 maanden, maar het is beter zo en de nieuwe familie bevalt me heel erg goed!
Er is de mama en de papa, nog vrij jong en ze hebben een aantal jaar in Spanje gewerkt, dus ze kennen de Europese cultuur. Ze heten Jonathan en Suyapa.
De papa, Jonathan heeft koffievelden en bananenbomen in de bergen. Daar passeerd hij zijn tijd grotendeels, dus hij is niet zo veel thuis.
Mijn gastmama, Suyapa is leerkracht op het lager onderwijs. Ze geeft les in de voormiddag, dus dat betekend dat ze elke dag om 5u moet opstaan, douchen en eten en al die dingen en dat niet altijd even stil.
Ik zit dan nog met 2 zusjes die in de fleur van hun leven zijn, 13 en 14. Nissy en Celeste heten ze. Alsof dat nog niet genoeg is dan woont er ook nog bij ons het nichtje Hiley van 15. Een kot vol vrouwen en iedereen weet hoe dat dan wel af en toe afloopt... Zeker als 3/5 pubers zijn...
Mijn tante, de mama van Hiley, haar man heeft ook plantage en ik weet niet wat, en koeien en de mama komt dus elk weekend af en neemt dan de grote broer, Fabricio en de kleine broer Mario mee, het hangt er een beetje vanaf.
Ik heb ook een hond in de familie. Het is een puppy van 4 maanden. Esnowie heet hij... Hij is nog klein, maar gevaarlijk, hij bijt nogal veel en is vreselijk verwend!
Dan is er ook nog een nieuwe meid. Ze heet Carolina, Carol dus, want Carolina is veel te lang. Om 8u valt ze binnen en poetst en kookt en wast. Ze is pas 17 met een zwaar leven, maar ze valt goed mee.
Het gaat hier heel erg goed. Ik voelde mij al snel thuis en ze zijn best wel heel erg aardig :)
De familie heeft mij meegenomen gehad naar Oropoli, een dorpje waar de familie van mijn gastmama woont. We vertrokken heel erg vroeg in de ochtend in de achterbak van de auto. De achterbak lag ook nog eens volgepropt met bananen waardoor Nissy, Hiley, Celeste, Mario, Esnowie en ik als sardientjes in een blik op elkaar zaten. Daarbij was Esnowie vreselijk honds en sprong van de ene op de andere, hing de kop eens over de rand. Onderweg kregen we nog honger, maar geen nood, er waren bananen volop!
Tegen 11u kwamen we aan in het kleine boerendorpje Oropoli. De wegen zijn er nog met van die grote stenen. We kwamen aan bij de oma. Ze heeft een reusachtig groot huis.
Met de zusjes vertrokken we de straat op richting de tante, de oudste zus van mijn gastmama. Het dorp is maar klein dus ze woonde iets verderop. We kregen er middageten en er waren zelfgemaakte ijsjes.
Vervolgens gingen we eens wat rondwandelen en naar het centrum waar ze moederdag aan het vieren waren. Er was een hele show in elkaar gestoken en het zag er heel erg leuk uit. We kregen er een stukje taart en cola.
Ik maakte kennis met Donny, een neef en een belangrijk persoon in het dorp. Hij was een vrolijke man die wat alcohol volop naar binnen kapte. Het was allemaal nog wel grappig. We gingen met z'n allen zwemmen, 's avonds... In de warmwaterbronnen en warm was het wel ja!! Zeker 28 graden en puur natuur, ik kon het water voelen geboren worden. Overdag is het zelfs te warm om er te zwemmen want dan verbrand je van de hitte. Na dus een lekkere plons gingen we terug naar huis en waren we doodop. We kropen vroeg in ons bed, want we zouden weer vroeg vertrekken.
De volgende ochtend vertrokken we al, want het was alweer maandag en we moesten weer naar school.
Onze hond, Esnowie heeft het niet altijd meegezeten. Mijn zusje Celeste pest hem al de hele tijd, maar op een ochtend zat het hem helemaal tegen...
Het was 6u in de ochtend en ineens hoor ik mijn gastmama gillen, op de muur kloppen en wenen. Onze Esnowie was aangereden. Ik hoorde gerommel, gestommel en lawaai, ik durfde mijn bedje niet uit, dus bleef ik liggen totdat alles weer rustig was. Tegen een uur of 8 moest ik wel opstaan want Carol stond voor de deur.
Na een tijdje kwam mijn zusjes terug en zeiden dus dat hij aangereden was en een gebroken pootje had, maar het zou allemaal wel in orde komen.
Esnowie had een hele afdeling verpleegsters voor zichzelf. Zijn menu hondenbrokken werd aangepast, hij mocht binnen slapen en werd naar voor naar achter tot voor gelegd.
Na 2 weken begon hij weer te lopen, want hij nam volop medicijnen, maar hij at bijna niet. Hierdoor kreeg hij last van bloedarmoede. Ze bleven naar de dokter lopen met onze viervoeter. Het was stiekem een beetje grappig. Hij zat dan rustig en je zag zijn oogjes dichtvallen en zijn kopje zakken en BAM hij viel op de grond, hilarisch, maar natuurlijk we heel erg zielig...
Op school gaat alles nog lekker. Ik ben steeds aanwezig, fysiek, mentaal zit ik ergens anders... Wiskunde en Chemie en Fysica en Engels hier en Biologie en Ontwikkeling en Filosofie en Spaans jah het is niet altijd even interessant. Interessanter is een beetje lachen met mijn vrienden.
Mijn beste vriendinnetjes zijn nog steeds Sara, Geidy, Grecia en Karol en met Ritsy en Marelyn trek ik ook nog steeds veel op... Met Erick is het ook altijd lachen wanneer hij in het Engels grapjes maakt en die door de klas roept en niemand die begrijpt enkel ik. Ook Carlos, de broer van Sara, is een toffe gast waar ik veel mee optrek, net zoals Marlon, Luisfer, Jimmy, Daniel den Chino,...
Met school gaan we ook nog steeds de berg op. Ons eerste stukje land is klaar, het is proper en de boompjes krijgen volop water. Ondertussen zijn we verplaatst naar een nieuw stuk dat we moeten proper maken en daarna gaan we er boompjes planten. Om 8u op een zondagochtend in de volle zon ontkruid uitdoen is niet helemaal het mooie leven, maar ik kan wel nu keigoed met una barra en pinca werken :)
De laatste zondag moesten we elk 13 plantjes de berg opslepen, gelukkig was er iemand met een auto, halleee! Daarna moesten we die allemaal op de juiste manier nog planten...
Over dit sociaal project hebben we ook een presentatie moeten doen. Een hele dag hebben we allemaal aan de platen om de voorstelling uit te beelden gemaakt. De berg werd op schaal geknutseld als een 'voor en na' er werden platen met foto's gemaakt en het was allemaal veel werk maar wel heel erg leuk. De dag erna hebben we de presentatie gedaan voor heel de school, niet dat die zo groot is maar toch...
Met mijn gastzusje uit mijn vorig gastgezin kan ik nog steeds heel erg goed opschieten, tussen ons zater er geen problemen, dus we spreken nog heel vaak met elkaar af en zijn blij elkaar te zien op school.
Zo zijn we samen met nog wat vrienden gaan zwemmen, want het is nog steeds vreselijk heet en we hadden het hele zwembad voor onszelf en nog een groep jongeren.
Ik zit ook nog steeds in de figura en ik kan al heel wat meer. Ik heb wat meer conditie, ben wat afgevallen en...
Ik spring in de nek al zittend en kan dan rechtgaan staan. Ik moet ook direct vanaf de grond met mijn voeten op de schouders belanden. Nu ben ik aan het leren om vervolgens mijn voeten in de handen van de Jol te zetten en hij vervolgens zijn armen strekt. Voor hem heeft hij veel kracht nodig, want ik weeg nog steeds wel wat en daarbij moet ik mijn evenwicht bewaren want het bibberd allemaal een beetje.
Wat ik ook kan is dat den Jimmy op Jol staat en ik word langs achter op den Jimmy zijn schouders gegooid, ik ben dus nummertje 3. Daarna moet ik naar acher vallen en dan vangen ze mij gelukkig we op.
Met la casa de la cultura hebben we een nieuw dansje, zoals gewoonlijk ben ik er niet zo weg van maar alle, we hebben nog presentatie gehad en dat verliep toch goed af.
Voor moederdag was er op mijn school ook iets voorbereid en alle mama's werden uitgenodigd. De leerkracht had mij gevraagd of ik niet wou dansen, het was eigenlijk een verplichting, maar okee, het liedje duurde mij wel iets te lang, maar ik heb me erdoorheen geslagen, iedereen vond het toch oke...
Ook op de school van mijn gastmama heb ik moeten dansen met mijn zusje Nissy, het was wel tof en jha het was ook zo een klein dorpje waar iedereen heel erg opkeek naar mijn blanke huid en blonde haren.
De kleine kindjes dansten en zongen ook, het was echt superschattig.
Op mijn school was er nog het festival van het liedje. Mensen van mijn school zongen en er zat een jury en er waren gastoptreden en het was nog wel gezellig. Niet iedereen kon mooi zingen, maar ik heb al erger gehoord gehad. Ik heb niet meegedaan, want dan zou het geen eerlijke wedstrijd meer zijn... :D
Er was ook zoals er in veel scholen is, Señorita Intervalle, een missverkiezing. Ze moesten eerst een dansje doen en jah zo goed zag het er eerlijk gezegd niet uit tegenover de gastoptredens. Ze moesten, casual, black and white en avondkleding paraderen. Er waren leuke en grappige gastoptredens. Mijn klasgenootje Riccy was ook kanditaat en ze had een goede kans. Het was die dag ook mijn verjaardag en heel de school zong voor mij uit volle borst en toen moest ik een dansje placeren met de leerkracht, genant was het inderdaad ja!
De eindorientatie van AFS zit er ook aan te komen...
Er is de mama en de papa, nog vrij jong en ze hebben een aantal jaar in Spanje gewerkt, dus ze kennen de Europese cultuur. Ze heten Jonathan en Suyapa.
De papa, Jonathan heeft koffievelden en bananenbomen in de bergen. Daar passeerd hij zijn tijd grotendeels, dus hij is niet zo veel thuis.
Mijn gastmama, Suyapa is leerkracht op het lager onderwijs. Ze geeft les in de voormiddag, dus dat betekend dat ze elke dag om 5u moet opstaan, douchen en eten en al die dingen en dat niet altijd even stil.
Ik zit dan nog met 2 zusjes die in de fleur van hun leven zijn, 13 en 14. Nissy en Celeste heten ze. Alsof dat nog niet genoeg is dan woont er ook nog bij ons het nichtje Hiley van 15. Een kot vol vrouwen en iedereen weet hoe dat dan wel af en toe afloopt... Zeker als 3/5 pubers zijn...
Mijn tante, de mama van Hiley, haar man heeft ook plantage en ik weet niet wat, en koeien en de mama komt dus elk weekend af en neemt dan de grote broer, Fabricio en de kleine broer Mario mee, het hangt er een beetje vanaf.
Ik heb ook een hond in de familie. Het is een puppy van 4 maanden. Esnowie heet hij... Hij is nog klein, maar gevaarlijk, hij bijt nogal veel en is vreselijk verwend!
Dan is er ook nog een nieuwe meid. Ze heet Carolina, Carol dus, want Carolina is veel te lang. Om 8u valt ze binnen en poetst en kookt en wast. Ze is pas 17 met een zwaar leven, maar ze valt goed mee.
Het gaat hier heel erg goed. Ik voelde mij al snel thuis en ze zijn best wel heel erg aardig :)
De familie heeft mij meegenomen gehad naar Oropoli, een dorpje waar de familie van mijn gastmama woont. We vertrokken heel erg vroeg in de ochtend in de achterbak van de auto. De achterbak lag ook nog eens volgepropt met bananen waardoor Nissy, Hiley, Celeste, Mario, Esnowie en ik als sardientjes in een blik op elkaar zaten. Daarbij was Esnowie vreselijk honds en sprong van de ene op de andere, hing de kop eens over de rand. Onderweg kregen we nog honger, maar geen nood, er waren bananen volop!
Tegen 11u kwamen we aan in het kleine boerendorpje Oropoli. De wegen zijn er nog met van die grote stenen. We kwamen aan bij de oma. Ze heeft een reusachtig groot huis.
Met de zusjes vertrokken we de straat op richting de tante, de oudste zus van mijn gastmama. Het dorp is maar klein dus ze woonde iets verderop. We kregen er middageten en er waren zelfgemaakte ijsjes.
Vervolgens gingen we eens wat rondwandelen en naar het centrum waar ze moederdag aan het vieren waren. Er was een hele show in elkaar gestoken en het zag er heel erg leuk uit. We kregen er een stukje taart en cola.
Ik maakte kennis met Donny, een neef en een belangrijk persoon in het dorp. Hij was een vrolijke man die wat alcohol volop naar binnen kapte. Het was allemaal nog wel grappig. We gingen met z'n allen zwemmen, 's avonds... In de warmwaterbronnen en warm was het wel ja!! Zeker 28 graden en puur natuur, ik kon het water voelen geboren worden. Overdag is het zelfs te warm om er te zwemmen want dan verbrand je van de hitte. Na dus een lekkere plons gingen we terug naar huis en waren we doodop. We kropen vroeg in ons bed, want we zouden weer vroeg vertrekken.
De volgende ochtend vertrokken we al, want het was alweer maandag en we moesten weer naar school.
Onze hond, Esnowie heeft het niet altijd meegezeten. Mijn zusje Celeste pest hem al de hele tijd, maar op een ochtend zat het hem helemaal tegen...
Het was 6u in de ochtend en ineens hoor ik mijn gastmama gillen, op de muur kloppen en wenen. Onze Esnowie was aangereden. Ik hoorde gerommel, gestommel en lawaai, ik durfde mijn bedje niet uit, dus bleef ik liggen totdat alles weer rustig was. Tegen een uur of 8 moest ik wel opstaan want Carol stond voor de deur.
Na een tijdje kwam mijn zusjes terug en zeiden dus dat hij aangereden was en een gebroken pootje had, maar het zou allemaal wel in orde komen.
Esnowie had een hele afdeling verpleegsters voor zichzelf. Zijn menu hondenbrokken werd aangepast, hij mocht binnen slapen en werd naar voor naar achter tot voor gelegd.
Na 2 weken begon hij weer te lopen, want hij nam volop medicijnen, maar hij at bijna niet. Hierdoor kreeg hij last van bloedarmoede. Ze bleven naar de dokter lopen met onze viervoeter. Het was stiekem een beetje grappig. Hij zat dan rustig en je zag zijn oogjes dichtvallen en zijn kopje zakken en BAM hij viel op de grond, hilarisch, maar natuurlijk we heel erg zielig...
Op school gaat alles nog lekker. Ik ben steeds aanwezig, fysiek, mentaal zit ik ergens anders... Wiskunde en Chemie en Fysica en Engels hier en Biologie en Ontwikkeling en Filosofie en Spaans jah het is niet altijd even interessant. Interessanter is een beetje lachen met mijn vrienden.
Mijn beste vriendinnetjes zijn nog steeds Sara, Geidy, Grecia en Karol en met Ritsy en Marelyn trek ik ook nog steeds veel op... Met Erick is het ook altijd lachen wanneer hij in het Engels grapjes maakt en die door de klas roept en niemand die begrijpt enkel ik. Ook Carlos, de broer van Sara, is een toffe gast waar ik veel mee optrek, net zoals Marlon, Luisfer, Jimmy, Daniel den Chino,...
Met school gaan we ook nog steeds de berg op. Ons eerste stukje land is klaar, het is proper en de boompjes krijgen volop water. Ondertussen zijn we verplaatst naar een nieuw stuk dat we moeten proper maken en daarna gaan we er boompjes planten. Om 8u op een zondagochtend in de volle zon ontkruid uitdoen is niet helemaal het mooie leven, maar ik kan wel nu keigoed met una barra en pinca werken :)
De laatste zondag moesten we elk 13 plantjes de berg opslepen, gelukkig was er iemand met een auto, halleee! Daarna moesten we die allemaal op de juiste manier nog planten...
Over dit sociaal project hebben we ook een presentatie moeten doen. Een hele dag hebben we allemaal aan de platen om de voorstelling uit te beelden gemaakt. De berg werd op schaal geknutseld als een 'voor en na' er werden platen met foto's gemaakt en het was allemaal veel werk maar wel heel erg leuk. De dag erna hebben we de presentatie gedaan voor heel de school, niet dat die zo groot is maar toch...
Met mijn gastzusje uit mijn vorig gastgezin kan ik nog steeds heel erg goed opschieten, tussen ons zater er geen problemen, dus we spreken nog heel vaak met elkaar af en zijn blij elkaar te zien op school.
Zo zijn we samen met nog wat vrienden gaan zwemmen, want het is nog steeds vreselijk heet en we hadden het hele zwembad voor onszelf en nog een groep jongeren.
Ik zit ook nog steeds in de figura en ik kan al heel wat meer. Ik heb wat meer conditie, ben wat afgevallen en...
Ik spring in de nek al zittend en kan dan rechtgaan staan. Ik moet ook direct vanaf de grond met mijn voeten op de schouders belanden. Nu ben ik aan het leren om vervolgens mijn voeten in de handen van de Jol te zetten en hij vervolgens zijn armen strekt. Voor hem heeft hij veel kracht nodig, want ik weeg nog steeds wel wat en daarbij moet ik mijn evenwicht bewaren want het bibberd allemaal een beetje.
Wat ik ook kan is dat den Jimmy op Jol staat en ik word langs achter op den Jimmy zijn schouders gegooid, ik ben dus nummertje 3. Daarna moet ik naar acher vallen en dan vangen ze mij gelukkig we op.
Met la casa de la cultura hebben we een nieuw dansje, zoals gewoonlijk ben ik er niet zo weg van maar alle, we hebben nog presentatie gehad en dat verliep toch goed af.
Voor moederdag was er op mijn school ook iets voorbereid en alle mama's werden uitgenodigd. De leerkracht had mij gevraagd of ik niet wou dansen, het was eigenlijk een verplichting, maar okee, het liedje duurde mij wel iets te lang, maar ik heb me erdoorheen geslagen, iedereen vond het toch oke...
Ook op de school van mijn gastmama heb ik moeten dansen met mijn zusje Nissy, het was wel tof en jha het was ook zo een klein dorpje waar iedereen heel erg opkeek naar mijn blanke huid en blonde haren.
De kleine kindjes dansten en zongen ook, het was echt superschattig.
Op mijn school was er nog het festival van het liedje. Mensen van mijn school zongen en er zat een jury en er waren gastoptreden en het was nog wel gezellig. Niet iedereen kon mooi zingen, maar ik heb al erger gehoord gehad. Ik heb niet meegedaan, want dan zou het geen eerlijke wedstrijd meer zijn... :D
Er was ook zoals er in veel scholen is, Señorita Intervalle, een missverkiezing. Ze moesten eerst een dansje doen en jah zo goed zag het er eerlijk gezegd niet uit tegenover de gastoptredens. Ze moesten, casual, black and white en avondkleding paraderen. Er waren leuke en grappige gastoptredens. Mijn klasgenootje Riccy was ook kanditaat en ze had een goede kans. Het was die dag ook mijn verjaardag en heel de school zong voor mij uit volle borst en toen moest ik een dansje placeren met de leerkracht, genant was het inderdaad ja!
De eindorientatie van AFS zit er ook aan te komen...
zaterdag 9 juni 2012
Semana Santa
Semana Santa, grof vertaald naar de Heilige week, maw 'geen school'!!! Voor mij begon deze week iets vroeger dan Palmzondag, maar al op de woensdag ervoland.or, want we gingen met AFS naar La Ceiba een badplaats in het noorden van de hondurese
Op woensdag verliet ik het rustige Danli met de bus richting de overdrukke hoofdstad Tegucigualpa waar er heel de dag door spitsuren heersen. Samen met Rebecca en Lulu kwamen we aan het busstation aan. Lulu is een nieuwe Duitse AFS student die sinds februari en Danli woont. In Tegus gingen we allemaal naar onze familie of vrienden om de nacht voor de busrit naar La Ceiba door te brengen.
Don Hector de vaste taxi van Sofie kwam mij ophalen en bracht mij naar haar huis. Daar begon de belgenvereniging. Een stroom van Nederlandse woorden volgt, weliswaar met zo een Antwerps accent, maar daar valt nog mee te leven....
We verlieten haar huisje alweer na hallo te hebben gezegd tegen de mami papi en andere inwoners. We gingen richting mall, een filmpje kijken, wat noodinkopen doen en eten natuurlijk...
Bij Sofie thuis kropen we vroeg in ons bed, want om 8u moesten we aan het kantoor staan gepakt en gezakt.
Al vroeg in de ochend stonden we te wachten op de bus, de bus was er, maar de Italianen zijn al heel goed aangepast en kwamen dus vrij laat, dus vertrokken we op de hondurese uur, 9u om weer iedereen op te pikken richting La Ceiba. De belgen werden weer verenigd.
In La Ceiba kwamen we vrij laat in de avond aan. In het hotel ging Machtelijn op zoek naar onze kamer. Ik sliep met Emelie en Machtelijn. Nadat we al 3x naar boven en beneden waren gelopen, hebben Em en ik ons neergezet en wachtte we dat Machti 'jah manne hier ist eh' riep. 's avonds werd er nog een beetje bijgebabbeld en kropen we op tijd in ons bedje.
Vrijdag moesten we op tijd opstaan, want we gingen Cayos Cochinos bezoeken. Cayos Cochinos zijn kleine eilandjes, sommige zijn bewoond en andere niet. De inwoners zijn er maar een aantal en het zijn negertjes die in de garifuna taal spreken en punta dansen. A la expeditie robinson kropen we in een bootje op weg naar de eilandjes.
De boortrip naar de eilandjes was een hele ervaring. Het duurde een dik half uur en de zee had last van ochtendhumeur. Er waren grote golven waar het bootje soms tegenin moest waardoor het wel leek alsof we zouden gaan kantelen... Sofie nam het zekere voor het onzekere en nam mijn handje vast en sloeg een gilletje wanneer we weer naar boven hupten.
Als snel kwamen de eerste kleine eilandjes in zicht. Kleine witte stukjes strand met drie palmbomen en de blauwe zee errond. Pure natuur...
We stopten aan het eerste eilandje. We kregen er uitleg over de eilandjes en dat we moesten opletten voor wat voor levends er allemaal rondliep. We trokken een stukje jungle in met de gids en genoten van de ongerepte natuur. Onderweg kwamen we een boa tegen, je weet wel, die slang. Op een takje genoot hij van het ochtendzonnetje. De gids nam haar in zijn armen en we konden van dichtbij kijken. We mochten haar zelfs aanraken en over een gestroomlijnd figuur gesproken! Er waren zelfs een paar dappere helden die de schoonheid in hun handen namen of haar eens rond hun nek gooide.
We verlieten de jungle en gingen terug naar de bootjes om naar het volgend eiland te gaan. Het snorkelgerief werd uitgehaald. Ze herinnerde ons eraan dat we moesten opletten voor zeeegels en kwallen, dat zou pijn kunnen doen. Lotte, Lore, Em en ik vertrokken met de bril op de kop en pijp in de mond het water in. Zoals altijd was het klaarblauw en lekker warm. Lotte en Lore waren uit het zicht verdwenen en Em en ik bekeken het koraal, de visjes... Opeens roept Emelie mij, ze had een zeeegel gezien. Een grote paars zwarachtige bol met stekels. We zwommen verder en het rif kwam meer naar boven en er waren meer zeeegels. Het was een beetje eng, want we wilden niet geprikt worden, want dat doet pijn. We zwommen dus langs het koraalrif af om alles op een veilige afstand te bewonderen. Emelie zwom achter mij en ineens zie ik een kwal kwabben juist voor mijn bril. Ik begin te trappelen, te roepen, mijn pijp loopt vol water, verdrink half en was bijna dood. Emelie was helemaal van de paniek aan het meegillen. Blijkbaar was het toch niet zo een gevaarlijke kwal. Emelie ging verder voorop. Ineens zag ik hoe belachelijk ik eruit zag toen ik het kwalletje zag, want ook Emelie begon te trappelen, te roepen, haar pijp liep vol water, verdronk half en was bijna dood. We hadden er na een tijdje wel genoeg van en gingen in de branding wat met Machti en Sofie babbelen en genieten van het zonnetje en de rust. Lore en Lotte keerden ook terug en vervolgens vertrokken we met de hele groep in de bootjes naar een ander eilandje van de Cayos Cochinos.
Dit was het meest bevolkte en ook het enigste met een restaurant. Het was eten wat de pot schafte, want er was enkel gefrituurde vis en even naar de supermarkt iets halen was geen optie. Gelukkig was het overheerlijk en zaten we allemaal al snel vol.
Als volgend verlieten we het restaurantje en verkende we een beetje het eiland. Na 5min waren we rond... Een beetje verderop was er het einde van het eilandje dus waar het water laag stond en je van het ene eilandje naar het andere kon overlopen. Hier bleven we allemaal even dobberen.
Na een hele tijd moesten we weer op de bootjes kruipen richting het vaste land en de beschaving. Net toen we vertrokken kwam er een bootje aan met kindjes die terug van school kwamen vanaf een ander eilandje, dat is ook weer eens iets anders, met de boot naar school...
We gingen op de boot terug naar het vaste land. We namen een douche en we kwamen erachter dat we allemaal vreselijk verbrand waren. Later kwamen gezellig samen op het strand. Er werd een kampvuur aangestoken en er werd pizza besteld. Het was een mooie avond.
Zaterdag, nieuwe plannen, we stonden weer vroeg in de ochtend op, want we gingen de Pico Bonito beklimmen. Het was een bejungled berg en op de top stond er een waterval te wachten. Het was vreselijk warm en een hele weg van bijna een uur.
Toen we boven aankwamen zagen we de waterval in de verte en we zette ons neer aan het meertje waar de waterval op uitkomt. Het water was koud, maar dat deed wel goed met de hitte. Om dichterbij de waterval te komen moesten we enkele gladde rotsen beklimmen. We zaten onder de waterval en het was een prachtig natuurtafereel. Na een tijdje verlieten we de waterval en alle natuurpracht terug naar beneden.
Onderweg naar beneden was het even schrikken. We werden overvallen door 3 mannen met een geweer en messen. Er was grote paniek en in een mum van tijd waren we alweer beneden op onze trillende beentjes en sommigen met traantjes in de ogen. De stomme overvallers hadden ervoor gezorgd dat we niet meer naar het strand, maar naar de politie moesten. We deden ons verhaal, gingen eten en lieten het voor wat het was om toch nog van onze laatste avond te genieten.
's Avonds gingen we naar La hora del planeta. Het uur van de planeet, het licht werd uitgedaan en er waren verschillende activiteiten. Terug in het hotel werd de avond afgesloten en kropen we rustig ons bedje in.
De volgende ochtend vertrokken we weer riching huis. We passeerden langs het bekende meer, Lago de Yojoa. We aten er lekkere verse vis vanuit het meer.
Eenmaal in Tegus, ging ik er weer met Sofie vandoor. Bij haar thuis hebben we een beetje gebabbeld, maar we waren doodmoe dus gingen vroeg slapen.
Maandag hebben we het nog rustig gehouden. Lekker uigeslapen, tv gekeken, naar de cinema geweest. Even bijkomen van de vakantie.
Dinsdag stonden we wel wat vroeger op want we hadden plannen. We gingen naar aquaspash. Een groot zwembad met alles erop en eraan. Samen met de jongeren van de kerk kropen we in een busje de stad uit.
Machtelijn was ook gekomen en samen hebben we er een gezellige dag van gemaakt. Er waren glijbanen, een golvenbad, alles was er en met het zonnetje kregen we ook nog eens een mooi kleurtje.
's Avonds ging Machti weer naar La Paz en Sofie en ik naar haar huisje.
Woensdag zijn we gaan helpen met karton snijden en zand kleuren, want de zus van Sofie ging met de kerk zo gekleurde zandtekeningen maken. Het was veel werk, maar wel leuk. We waren ook even naar de supermarkt geweest. Toen we terug naar de kerk wilden gaan begon het ineens te stortregenen. Met plastice zakjes op ons hoofd van de supermarkt renden we als gekken over straat, maar goed dat niemand mij daar kende...
's Avonds gingen we uiteten met vrienden.
Donderdag hebben we lekker niks gedaan. Enkel mijn kleren gewassen, want ik head er geen meer...
Vrijdag werden we uitgenodigd door Sofie haar zus en haar vrienden voor een feestje in Santa Lucia, vlak buiten Tegucigualpa. Het is er heel mooi. Het feestje was bij iemand thuis en die had een heeeel groot huis. Ik heb er veel nieuwe mensen leren kennen en het was een hele leuke avond geworden.
Zaterdag was mijn laatste dag in Tegus. Sofie, Cecilia en ik zijn in een hotelletje gaan zwemmen om de hitte te doen doden. Als we ijsklontjes waren, zouden we gesmolten zijn. Cecilia kan niet zo goed zwemmen en we gingen het haar leren, maw, we verdronken allemaal...
Zondag was ik weer in Danli en ik werd al uitgenodigd door mijn vrienden, Sara en Carlos. We gingen naar het zwembad casa blanca. Het was tof geworden en ook maar goed dat we gingen zwemmen, want het was alweer heel erg warm!
Maandag was het een dagje chillen met mijn zusje Isa voor de school weer begon....
Op woensdag verliet ik het rustige Danli met de bus richting de overdrukke hoofdstad Tegucigualpa waar er heel de dag door spitsuren heersen. Samen met Rebecca en Lulu kwamen we aan het busstation aan. Lulu is een nieuwe Duitse AFS student die sinds februari en Danli woont. In Tegus gingen we allemaal naar onze familie of vrienden om de nacht voor de busrit naar La Ceiba door te brengen.
Don Hector de vaste taxi van Sofie kwam mij ophalen en bracht mij naar haar huis. Daar begon de belgenvereniging. Een stroom van Nederlandse woorden volgt, weliswaar met zo een Antwerps accent, maar daar valt nog mee te leven....
We verlieten haar huisje alweer na hallo te hebben gezegd tegen de mami papi en andere inwoners. We gingen richting mall, een filmpje kijken, wat noodinkopen doen en eten natuurlijk...
Bij Sofie thuis kropen we vroeg in ons bed, want om 8u moesten we aan het kantoor staan gepakt en gezakt.
Al vroeg in de ochend stonden we te wachten op de bus, de bus was er, maar de Italianen zijn al heel goed aangepast en kwamen dus vrij laat, dus vertrokken we op de hondurese uur, 9u om weer iedereen op te pikken richting La Ceiba. De belgen werden weer verenigd.
In La Ceiba kwamen we vrij laat in de avond aan. In het hotel ging Machtelijn op zoek naar onze kamer. Ik sliep met Emelie en Machtelijn. Nadat we al 3x naar boven en beneden waren gelopen, hebben Em en ik ons neergezet en wachtte we dat Machti 'jah manne hier ist eh' riep. 's avonds werd er nog een beetje bijgebabbeld en kropen we op tijd in ons bedje.
Vrijdag moesten we op tijd opstaan, want we gingen Cayos Cochinos bezoeken. Cayos Cochinos zijn kleine eilandjes, sommige zijn bewoond en andere niet. De inwoners zijn er maar een aantal en het zijn negertjes die in de garifuna taal spreken en punta dansen. A la expeditie robinson kropen we in een bootje op weg naar de eilandjes.
De boortrip naar de eilandjes was een hele ervaring. Het duurde een dik half uur en de zee had last van ochtendhumeur. Er waren grote golven waar het bootje soms tegenin moest waardoor het wel leek alsof we zouden gaan kantelen... Sofie nam het zekere voor het onzekere en nam mijn handje vast en sloeg een gilletje wanneer we weer naar boven hupten.
Als snel kwamen de eerste kleine eilandjes in zicht. Kleine witte stukjes strand met drie palmbomen en de blauwe zee errond. Pure natuur...
We stopten aan het eerste eilandje. We kregen er uitleg over de eilandjes en dat we moesten opletten voor wat voor levends er allemaal rondliep. We trokken een stukje jungle in met de gids en genoten van de ongerepte natuur. Onderweg kwamen we een boa tegen, je weet wel, die slang. Op een takje genoot hij van het ochtendzonnetje. De gids nam haar in zijn armen en we konden van dichtbij kijken. We mochten haar zelfs aanraken en over een gestroomlijnd figuur gesproken! Er waren zelfs een paar dappere helden die de schoonheid in hun handen namen of haar eens rond hun nek gooide.
We verlieten de jungle en gingen terug naar de bootjes om naar het volgend eiland te gaan. Het snorkelgerief werd uitgehaald. Ze herinnerde ons eraan dat we moesten opletten voor zeeegels en kwallen, dat zou pijn kunnen doen. Lotte, Lore, Em en ik vertrokken met de bril op de kop en pijp in de mond het water in. Zoals altijd was het klaarblauw en lekker warm. Lotte en Lore waren uit het zicht verdwenen en Em en ik bekeken het koraal, de visjes... Opeens roept Emelie mij, ze had een zeeegel gezien. Een grote paars zwarachtige bol met stekels. We zwommen verder en het rif kwam meer naar boven en er waren meer zeeegels. Het was een beetje eng, want we wilden niet geprikt worden, want dat doet pijn. We zwommen dus langs het koraalrif af om alles op een veilige afstand te bewonderen. Emelie zwom achter mij en ineens zie ik een kwal kwabben juist voor mijn bril. Ik begin te trappelen, te roepen, mijn pijp loopt vol water, verdrink half en was bijna dood. Emelie was helemaal van de paniek aan het meegillen. Blijkbaar was het toch niet zo een gevaarlijke kwal. Emelie ging verder voorop. Ineens zag ik hoe belachelijk ik eruit zag toen ik het kwalletje zag, want ook Emelie begon te trappelen, te roepen, haar pijp liep vol water, verdronk half en was bijna dood. We hadden er na een tijdje wel genoeg van en gingen in de branding wat met Machti en Sofie babbelen en genieten van het zonnetje en de rust. Lore en Lotte keerden ook terug en vervolgens vertrokken we met de hele groep in de bootjes naar een ander eilandje van de Cayos Cochinos.
Dit was het meest bevolkte en ook het enigste met een restaurant. Het was eten wat de pot schafte, want er was enkel gefrituurde vis en even naar de supermarkt iets halen was geen optie. Gelukkig was het overheerlijk en zaten we allemaal al snel vol.
Als volgend verlieten we het restaurantje en verkende we een beetje het eiland. Na 5min waren we rond... Een beetje verderop was er het einde van het eilandje dus waar het water laag stond en je van het ene eilandje naar het andere kon overlopen. Hier bleven we allemaal even dobberen.
Na een hele tijd moesten we weer op de bootjes kruipen richting het vaste land en de beschaving. Net toen we vertrokken kwam er een bootje aan met kindjes die terug van school kwamen vanaf een ander eilandje, dat is ook weer eens iets anders, met de boot naar school...
We gingen op de boot terug naar het vaste land. We namen een douche en we kwamen erachter dat we allemaal vreselijk verbrand waren. Later kwamen gezellig samen op het strand. Er werd een kampvuur aangestoken en er werd pizza besteld. Het was een mooie avond.
Zaterdag, nieuwe plannen, we stonden weer vroeg in de ochtend op, want we gingen de Pico Bonito beklimmen. Het was een bejungled berg en op de top stond er een waterval te wachten. Het was vreselijk warm en een hele weg van bijna een uur.
Toen we boven aankwamen zagen we de waterval in de verte en we zette ons neer aan het meertje waar de waterval op uitkomt. Het water was koud, maar dat deed wel goed met de hitte. Om dichterbij de waterval te komen moesten we enkele gladde rotsen beklimmen. We zaten onder de waterval en het was een prachtig natuurtafereel. Na een tijdje verlieten we de waterval en alle natuurpracht terug naar beneden.
Onderweg naar beneden was het even schrikken. We werden overvallen door 3 mannen met een geweer en messen. Er was grote paniek en in een mum van tijd waren we alweer beneden op onze trillende beentjes en sommigen met traantjes in de ogen. De stomme overvallers hadden ervoor gezorgd dat we niet meer naar het strand, maar naar de politie moesten. We deden ons verhaal, gingen eten en lieten het voor wat het was om toch nog van onze laatste avond te genieten.
's Avonds gingen we naar La hora del planeta. Het uur van de planeet, het licht werd uitgedaan en er waren verschillende activiteiten. Terug in het hotel werd de avond afgesloten en kropen we rustig ons bedje in.
De volgende ochtend vertrokken we weer riching huis. We passeerden langs het bekende meer, Lago de Yojoa. We aten er lekkere verse vis vanuit het meer.
Eenmaal in Tegus, ging ik er weer met Sofie vandoor. Bij haar thuis hebben we een beetje gebabbeld, maar we waren doodmoe dus gingen vroeg slapen.
Maandag hebben we het nog rustig gehouden. Lekker uigeslapen, tv gekeken, naar de cinema geweest. Even bijkomen van de vakantie.
Dinsdag stonden we wel wat vroeger op want we hadden plannen. We gingen naar aquaspash. Een groot zwembad met alles erop en eraan. Samen met de jongeren van de kerk kropen we in een busje de stad uit.
Machtelijn was ook gekomen en samen hebben we er een gezellige dag van gemaakt. Er waren glijbanen, een golvenbad, alles was er en met het zonnetje kregen we ook nog eens een mooi kleurtje.
's Avonds ging Machti weer naar La Paz en Sofie en ik naar haar huisje.
Woensdag zijn we gaan helpen met karton snijden en zand kleuren, want de zus van Sofie ging met de kerk zo gekleurde zandtekeningen maken. Het was veel werk, maar wel leuk. We waren ook even naar de supermarkt geweest. Toen we terug naar de kerk wilden gaan begon het ineens te stortregenen. Met plastice zakjes op ons hoofd van de supermarkt renden we als gekken over straat, maar goed dat niemand mij daar kende...
's Avonds gingen we uiteten met vrienden.
Donderdag hebben we lekker niks gedaan. Enkel mijn kleren gewassen, want ik head er geen meer...
Vrijdag werden we uitgenodigd door Sofie haar zus en haar vrienden voor een feestje in Santa Lucia, vlak buiten Tegucigualpa. Het is er heel mooi. Het feestje was bij iemand thuis en die had een heeeel groot huis. Ik heb er veel nieuwe mensen leren kennen en het was een hele leuke avond geworden.
Zaterdag was mijn laatste dag in Tegus. Sofie, Cecilia en ik zijn in een hotelletje gaan zwemmen om de hitte te doen doden. Als we ijsklontjes waren, zouden we gesmolten zijn. Cecilia kan niet zo goed zwemmen en we gingen het haar leren, maw, we verdronken allemaal...
Zondag was ik weer in Danli en ik werd al uitgenodigd door mijn vrienden, Sara en Carlos. We gingen naar het zwembad casa blanca. Het was tof geworden en ook maar goed dat we gingen zwemmen, want het was alweer heel erg warm!
Maandag was het een dagje chillen met mijn zusje Isa voor de school weer begon....
zaterdag 14 april 2012
Terug naar school...
Terug naar school gaan was weer een hele optie, niet echt, aangezien school maar kalmpjes is en vooral een gezellig boel.
Ik heb sinds dit jaar ook een uniform, keisexy! een wit hemdje met daarover een kleedje die toch wel zeker top over de knie komt met de ubersexy lange witte sokken en om af te sluiten de zwarte schoentjes! Klinkt allemaal als de mode voor op de volgende catwalk in Parijs, ik weet het. De foto's volgen nog...
Op school leken we rustig te beginnen, niet dus, na 2 weken al examens... Dat zou een makkelijker systeem zijn zodat iedereen zou slagen... Alsof het hier allemaal zo moeilijk is. Daarmee moeten we ons niet naar mijn punten refereren, want ik begreep chemie niet in het Nederlands dus ook niet in het Spaans!
Ik ga ook naar school met het schoolbusje samen met mijn zusje Isa. Al hobbelende door de geweldig uitgeruste zandwegen, halen we iedereen op, met keihare muziek en gillende en lachende studenten lijkt school ineens een stuk minder vermoeiend, totdat we aan de schoolpoort aankomt... Niets is minder waar, op school heerst er ook een toffe sfeer waar er gelachen en gebabbeld wordt.
Ik zit nu op het laatste jaar en daar komen extra taken bij kijken zoals, sociaal werk. Dit houdt in dat we op zondagochtend om 8u aan school moeten staan met een schoffel, 10 liter water (ik overdrijf niet) houten paaltjes, machetes, hamer en touw. Vervolgens trekken we naar boven de berg op. Op de berg zijn we in groepjes van 10 verdeeld en elk krijgt een stukje land. Het stukje land staat vol me hoog gras, onkruid en ander vies groen natuurspul dat de miniboompjes voorziet te groeien. We mochten ons dus bezig houden met eerst het hooggras met machetes kapot te hakken. Daarna al het afval verzamelen en het laagonkruid schoffelen. Wanneer we de boompjes tegenkwamen sloegen we er een paaltje naast hingen er een fles water aan met de stop lichtjes open zodat het takje kon groeien. Water had het echt wel nodig want er staat volle zon. Een mooi tafereel, een hele school zwetend en verbrandend, zonnesteek oplopend hun zondagvoormiddag bed opgeven om boompjes te verzorgen, waar doen ze dat tegenwoordig nog... Elke zondag zijn de boompjes dus heel blij om ons weer te zien. De boompjes wonen nu in een onkruid en waterrijk gebied, we dachten dat we goed waren, maar de school liet ons beter zijn, we kregen een nieuw stukje grond dat we mochten schoonmaken en daar mogen we daarna zelf boompjes planten. Wat zijn we toch groene mensen...
Op zondagmiddag kom ik dus al doodop terug van de berg, het liefste wat ik dan wil is de douch in, eten en dan mijn bed, maar nee, ik dacht dat het ook wel tof zou zijn om bij een soort piramidegroep club ding achtig te gaan van school en nu trainen die toch niet zondagnamiddag.
Als ik dus op zondag om 14.00u als een zombie rondjes aan het rondrennen ben in de volle zon voel ik mij al direct beter... Niet dus... Alhoewel het wel ok is en goed meevalt. De opwarming is het zwaarste, zowat alle spieren worden tot het uitert gedreven, wat de volgende 4 dagen dus spierpijn veroorzaakt en je volledig lam maakt. Wat we zo al op de eerste lessen leren is van de grond in de nek springen bij een of andere kerel, daarna niet meer met de poep, maar direct met de voeten op de schouders vervolgens naar achter vallen, torentjes maken van 3 tot 4 verdiepingen, dikke pret verzekerd! De training duurt tot 5u dus het begint gelukkig al wat af te koelen. Kreupel wandel ik met Grecia naar huis, klagend over de pijn en hopend dat we niet in elkaar zakken.
Deze afgelopen weken is Tato ook terug begonnen aan de universiteit, maar in Tegucigualpa, de hoofdstad, dus die is nog maar enkel in het weekend thuis.
Het was ook nog de verjaardag geweest van mijn gastpapa Alfredo en mijn nichtje Maria Jose, kom maar op met die pastel njamnjam!
Ik heb wel nog wat liggen sukkelen met mijn ogen en ben dus weer naar Tegus geweest om de dokter er eens een blik op te laten werpen. Druppels voor de ogen en ik kon weer zo goed zien als ik voorheen deed, wel nog steeds met mijn bril dan...
Het volgende wat er te gebeuren stond was Semana Santa, de Heilige week, met AFS staat er een reisje gepland naar La Ceiba aan de kust, nog meer dolle pret verzekerd!
ogen
Ik heb sinds dit jaar ook een uniform, keisexy! een wit hemdje met daarover een kleedje die toch wel zeker top over de knie komt met de ubersexy lange witte sokken en om af te sluiten de zwarte schoentjes! Klinkt allemaal als de mode voor op de volgende catwalk in Parijs, ik weet het. De foto's volgen nog...
Op school leken we rustig te beginnen, niet dus, na 2 weken al examens... Dat zou een makkelijker systeem zijn zodat iedereen zou slagen... Alsof het hier allemaal zo moeilijk is. Daarmee moeten we ons niet naar mijn punten refereren, want ik begreep chemie niet in het Nederlands dus ook niet in het Spaans!
Ik ga ook naar school met het schoolbusje samen met mijn zusje Isa. Al hobbelende door de geweldig uitgeruste zandwegen, halen we iedereen op, met keihare muziek en gillende en lachende studenten lijkt school ineens een stuk minder vermoeiend, totdat we aan de schoolpoort aankomt... Niets is minder waar, op school heerst er ook een toffe sfeer waar er gelachen en gebabbeld wordt.
Ik zit nu op het laatste jaar en daar komen extra taken bij kijken zoals, sociaal werk. Dit houdt in dat we op zondagochtend om 8u aan school moeten staan met een schoffel, 10 liter water (ik overdrijf niet) houten paaltjes, machetes, hamer en touw. Vervolgens trekken we naar boven de berg op. Op de berg zijn we in groepjes van 10 verdeeld en elk krijgt een stukje land. Het stukje land staat vol me hoog gras, onkruid en ander vies groen natuurspul dat de miniboompjes voorziet te groeien. We mochten ons dus bezig houden met eerst het hooggras met machetes kapot te hakken. Daarna al het afval verzamelen en het laagonkruid schoffelen. Wanneer we de boompjes tegenkwamen sloegen we er een paaltje naast hingen er een fles water aan met de stop lichtjes open zodat het takje kon groeien. Water had het echt wel nodig want er staat volle zon. Een mooi tafereel, een hele school zwetend en verbrandend, zonnesteek oplopend hun zondagvoormiddag bed opgeven om boompjes te verzorgen, waar doen ze dat tegenwoordig nog... Elke zondag zijn de boompjes dus heel blij om ons weer te zien. De boompjes wonen nu in een onkruid en waterrijk gebied, we dachten dat we goed waren, maar de school liet ons beter zijn, we kregen een nieuw stukje grond dat we mochten schoonmaken en daar mogen we daarna zelf boompjes planten. Wat zijn we toch groene mensen...
Op zondagmiddag kom ik dus al doodop terug van de berg, het liefste wat ik dan wil is de douch in, eten en dan mijn bed, maar nee, ik dacht dat het ook wel tof zou zijn om bij een soort piramidegroep club ding achtig te gaan van school en nu trainen die toch niet zondagnamiddag.
Als ik dus op zondag om 14.00u als een zombie rondjes aan het rondrennen ben in de volle zon voel ik mij al direct beter... Niet dus... Alhoewel het wel ok is en goed meevalt. De opwarming is het zwaarste, zowat alle spieren worden tot het uitert gedreven, wat de volgende 4 dagen dus spierpijn veroorzaakt en je volledig lam maakt. Wat we zo al op de eerste lessen leren is van de grond in de nek springen bij een of andere kerel, daarna niet meer met de poep, maar direct met de voeten op de schouders vervolgens naar achter vallen, torentjes maken van 3 tot 4 verdiepingen, dikke pret verzekerd! De training duurt tot 5u dus het begint gelukkig al wat af te koelen. Kreupel wandel ik met Grecia naar huis, klagend over de pijn en hopend dat we niet in elkaar zakken.
Deze afgelopen weken is Tato ook terug begonnen aan de universiteit, maar in Tegucigualpa, de hoofdstad, dus die is nog maar enkel in het weekend thuis.
Het was ook nog de verjaardag geweest van mijn gastpapa Alfredo en mijn nichtje Maria Jose, kom maar op met die pastel njamnjam!
Ik heb wel nog wat liggen sukkelen met mijn ogen en ben dus weer naar Tegus geweest om de dokter er eens een blik op te laten werpen. Druppels voor de ogen en ik kon weer zo goed zien als ik voorheen deed, wel nog steeds met mijn bril dan...
Het volgende wat er te gebeuren stond was Semana Santa, de Heilige week, met AFS staat er een reisje gepland naar La Ceiba aan de kust, nog meer dolle pret verzekerd!
ogen
zaterdag 3 maart 2012
Roatan
Een hoogtepunt in mijn AFS jaar in Honduras zou nog wel de uitstap naar Roatan zijn. Roatan is een eilandje in het noorden van Honduras dat bekend staat met zijn 2de grootste en mooiste koraalrif ter wereld (voor de slimmeriken onder ons, het grootste ligt in Australië). Roatan staat ook bekend om zijn Garifuna cultuur, zwarte mensen die punta dansen en hun eigen taal hebben. Nu is er heel veel toerisme en wordt het eilandje overheersd door Amerikanen.
Na dus een heleboel geregel met AFS, het hotel, de boot en de bus, zouden we de 15de eerst naar Tegus, voor de bus, dan naar La Ceiba voor de boot en dan uiteindelijk in Roatan aankomen.
Voor mij begon het al allemaal de 14de, want ik lig een dikke 2 uurtjes van de hoofdstad en vertrok dus al een dagje eerder, want de bus naar La Ceiba vertrok al op dat vreselijke vroege uur genaamd 6.15u. Op een zonnige zaterdagochtend zat ik dus op de bus richting Tegus en mijn vriendinntje Sofie. Daar zou ik blijven slapen deze nacht. Ook Machtelijn en Lore gingen van La Paz afkomen, zodat we samen de bus zouden nemen.
Toen de bus aankwam in Tegus en de taxi mij eindelijk kwan halen en mij afgooiden in Las Girasoles, zoals Sofie zei, stond ik daar met mijn zal op een kruispunt. Na een telefoontje naar ons Sofie zei ze dat ik naar links moest, maar dat ging niet want er stond daar een bordje met 'verboden links in te draaien'. Sofie zei dat ik maar even daar niks van moest aantrekken en gewoon links af moest slaan, dus stiekem heb ik de Hondurese wet overtreden, niet dat dat die mensen interesseerd. Toen ik dus links was ingeslagen hoorde ik in de verte een vreselijke vreugdekreet, Sofie en Machtelijn. Ik had het kunnen raden... Sofie nam me mee naar haar huisje en we deelden onze boeiende Hondurese ervaringen en konden eindelijk nog een Vlaams praten of ongeveer toch. Lore met haar zwaar limburgs accent, Sofie rechtstreeks van den Antwerpen en Machtelijn van Gent.
Al snel verlieten we het huisje weer richting de mall. Even winkelen, tot rust komen, bijbabbelen, want ja uiteindelijk zijn we nog allemaal meisjes. We zijn ook naar de cinema geweest en De gelaarsde kat gaan kijken, in het spaans weliswaar en 3D. Na de film liepen we toevallig ook nog een vriend van Lore tegen het lijf. Hij is klein, breed (breed als in gespierd breed) en 30.
De taxi bracht ons uiteindelijk weer bij Sofie thuis waar we ons avondeten kregen, pupusas. Een heerlijkheid, tortillas gevuld met kaas en afgewerkt met kool.
Het eten even laten zakken en op tijd in ons bed kruipen, want we zouden er vroeg uitmoeten. Het slaapconcept bestond eruit om een eenpersoonsbed te delen...
Na dus een weldoende nacht waarbij kwam kijken dat ik 3x bijna uit het bed lag, ging de wekker om 5.00u af. Even snel in de douche en in de taxi richting het busstation. Hop de bus op naar La Ceiba. In de namiddag zouden we aankomen. We knepen dankzij het vroege uur nog even onze ogen toe.
Ons Emelie en Lotte lagen dichter bij het noorden en zouden dus een andere bus tot La Ceiba nemen. Dus om 14.00u waren de belgen eindelijk verenigd. Ons bootje vertrok om 16.30u, we moesten nog even wachten, maar dat maakte allemaal niet zoveel uit. Iemand anders die ook aan het wachten was op de boot was een meneer, hij was nog vrij jong, samen met zijn vrouw. Ze waren de vorige dag getrouwd, op zich al heel schattig, maar het toppunt was wel toen hij ons onderbrak en geen spaans meer sprak, maar ineens in het NEDERLANDS vroeg of we nederlands spraken en of we misschien wel van België waren. SHOCKING!!! Hij was dus in 2001 op AFS uitwisseling naar België gekomen, vandaar het nederlands met het spaanse accent. Zijn belgische gastouders waren ook helemaal van België afgekomen om het huwelijk bij te wonen en nu ging het dus met zijn kersverse vrouw op huwelijksreis naar Roatan.
Hoe dan ook op de ferry hadden we eventjes zicht op hoe de Hondurezen werken. Er was een probleem en ze moesten het oplossen. Er was een boot die auto's geladen had en die moesten eraf, maar rijden was geen optie. Nu het probleem oplossend denken werd niet overschat en er werd niet moeilijk gedaan. Gewoon opheffen die handel. 5 Mannen die auto's van een boot heffen, overduidelijk dat we in Honduras zitten.
De ferry vertrok en al snel zaten we in open zee. Langs ons werden we vergezeld door een negertje, een roatanees veronderstelden we, maar nee, hij werkte enkel voor een weekje op Roatan. Hoe dan ook al snel was ik niet meer aan het luisteren, want ik was geconcentreerd bezig met het ontwijken van de liters zee die in mijn gezicht vloog en dat niet alleen. Een ferryboot gaat op en neer en op en neer en de reis duurde een uur...
Eindelijk op Roatan, onze koffers zoeken en niet al te dure taxi, want het zijn profiteurs! Naar West End want daar lang ons hotelletje Chillies.
Het was ondertussen donker geworden en we waren gezouten, doodmoe en met grote honger. Het hotel was eigenlijk een huis met een grote onderhouden jungle tuin en in de tuin stonden tuinhuisjes, waar we mochten verblijven. In het hotel was er geen eten voorzien, dat moesten we zelf koken, maar daar hadden we die eerste avond geen zin in, dus gingen we lekker eten.
Het eerste wat we tegen kwamen gingen we naar binnen. Het was zoals we verwachten, Amerikaans en dus even geen Hondurese kost, geen bonen, geen tortilla's, maar lekker pasta...
Voldaan gingen we terug naar onze tuinhuisjes. Nog even overleggen wat we deze vakantie willen doen, plannen, lachen en babbelen...
Daarna naar ieder zijn tuinhuisje, want we lagen per 3 even ontzouten en eindelijk slapen, want het was een lange dag!
De eerste dag op Roatan, 's ochtends gingen we eerst naar de bank geld afhalen en naar de supermarkt om inkopen te doen.
Na het middageten gingen we eropuit. We hadden plannen! We wandelden het strand af op zoek naar 'de banaan'. Na een goed uur wandelen en genieten van de palmbomen, witte strand en blauwe zee, kwamen we erachter dat hij nog steeds niet in zicht was en dat terwijl het niet zo ver zou moeten zijn. Dus gingen we er maar eens naar vragen. Heel even zag het ernaar uit dat er die dag niet veel meer zou gebeuren totdat we de Herman tegenkwamen. Hij kon ons helpen. Een belletje en 10min later arriveerde er een bootje. Voor niet veel lempiras zouden we gaan snorkelen bij de koraalriffen, zouden we gaan snorkelen naar zeesterren, zouden we dolfijntjes gaan zien en een ritje op de banaan maken. De Herman bood zichzelf ook aan, als taxichauffeur natuurlijk. Hij zou ons gratis brengen naar waar we wilden in het westen. Voor de volgende dag hadden we al een afspraak gemaakt.
We vertrokken dus met een bootje de zee op. Er was de dikke stuurman, een jonge gast die ons in het water zou begeleiden en een jongetje die de rotklusjes moest doen. Als eerst gingen we naar de zeesterren. Het zeewater was zalig warm en helder, oh zo helder en natuurlijk zouterig. Hoe dan ook de zeesterren waren gigantisch groot of toch zo groot als mijn 2 handjes. Na het snorkelen passeerden we de dolfijnen. Ze zaten in een soort reservaat waar ze vanalles leerden. Daar was er ook de mogelijkheid om met de dolfijnen te zwemmen, misschien nog een idee voor later. We moesten een heel stuk met de boot en de zee was wild, extreem wild, de boot ging op en neer en het was keicool, we waren net niet gekanteld, want daarbij begon het ook nog keihard te regenen, dus gingen we maar terug snorkelen, want dat was warmer, veel warmer. De koraalriffen waren prachtig, maar heel erg mooi met de visjes en koraal en we moesten even kijken dat we niet te ver van de boot gingen, want je ging er helemaal in op. Als laatst was er nog een tripje met de banaan. Gelukkig vielen we er maar 1x af, want als we dat vaker hadden gedaan dan had het nog heeeeeeel lang geduurd. De boot bracht ons terug naar het strand voor ons hotelletje zodat we dan toch niet te lang zouden moeten wandelen. Het was een zeer geslaagde activiteit, maar de dag was nog niet gedaan.
Er werd gedouchd en spagetti gekookt voor het avondeten. Het was lekker en gezellig. Samen met Sofie in de hangmat spagetti eten was wel minder makkelijk. Toen er ineens een beest over haar hand vloog en haar knie mijn bord dus in de lucht gooide,... Er waren nog Canadezen en nog van die andere mensen die engels spreken aangekomen, die gezellig met ons kwamen babbelen.
Uiteindelijk zijn we nog eventjes naar buiten gegaan en iets gaan drinken. In het cafeetje was er een kerel die mijn drankje wel wou betalen, lekker makkelijk. Het scheen ook nog eens zijn verjaardag te zijn. Daar moest op gedronken worden! Arriba, abacho, al centro, adentro!
Na een verzadigde dag kropen we dus ons bed in...
Dinsdagochtend, regen, het goot als een gieter! Den Herman gebeld om toch maar even af te zeggen, want onze acitiviteit functioneert niet in de regen. We besloten dus om nog eventjes bij te slapen en wat te babbelen.
Tegen het middaguur kwamen we uit bed en werd er gegeten en gingen we op verkenning. We wandelden langs het strand en schuimden souvenierwinkeltjes af. We gingen een warme chocomelk drinken, want ja het was toch wel een beetje fris. In dit cafetje werd er door de mensen op de muren geschreven. Er stonden dus in alle talen dat Roatan keicool is en daaraan mocht België niet ontbreken. (We staan op de muur tegenover de bar in het roze aan de rechterkant van de tafel, moest je ooit daarzijn en ons zoeken)
Na dus een rustige dag besloten we dan om ons eens goed te geven in de keuken, Lotte en Lore dan toch... De rest werkte achter de schermen. Pataten schillen en in frietjes snijden, de kip, want we gingen nog eens echte belgische kost maken, Vol au vent met frietjes. Terwijl iedereen rustig zijn jobke deed, wat gezellig zaten te lachen en babbelen, werden we vergezeld door ene kerel. Hij zat ook in het hotel en wachtte dat de keuken vrij was en hij ook kon koken. Hij heette Ivan. Aangezien ons inschattingspunt niet te vertrouwen valt, kwamen we er ook al snel achter dat er veel te veel eten zou zijn en zo goed als de belgen zijn, hebben we de Ivan dan maar uitgenodigd om mee te eten. Natuurlijk wel op de voorwaarde dat hij de afwas zou doen, we hebben zo onze grenzen... Het was een gezellige avond, Ivan bleek toch niet zo spraakzaam te zijn, maar eten dat kon hij wel. Al snel was het laat en werd het tijd dat we ons bedje gingen zoeken, want de volgende dag zouden we er vroeg uitmoeten, want den Herman zou al om 9.00u aan de deur staan. We namen dus ook afscheid van Ivan, want hij zou de volgende dag terug naar La Ceiba gaan en dan naar huis.
Woensdag waren we dus al vroeg uit de veren. In de keuken was mama Lotte ontbijt aan het maken. Ivan was blijkbaar vroeg uit de veren om nog eens mee te eten en even reclame te maken. Hij werkt voor Tigo (GSM prul) en gaf ons een foldertje met ook nog zijn nummer voor moesten we nog vragen hebben. Subtiel, maar ja hij blijft een Hondurees en wij blank...
Aangezien wij, belgen, ons hebben aangepast aan de hondurese cultuur, stapten we dus om half 10 in de taxi van den Herman. Hij bracht ons naar West Bay. We gingen deathriden. (Voor degene die niet weten wat dit is, het is niet zo dodelijk als het klinkt!)
Het deathriden hield in dat we met wat touwtjes aan een kabeltje hingen en daaraan vervolgens als aapjes tussen de bomen op 20meter hoogte zwieren. Het was een heuse ervaring aangezien we tussen de bomen door de blauwe zee konden zien. We konden ook met de begeleider even stunten en niet zomaar zwieren, maar superman, excuseer, vrouw, supervrouw zwieren; beentjes in de lucht, armen uitsteken, liggen en daar kwamen de heldinnen.
Nadat we dat overleeft hadden gingen we een toertje maken in het natuurpark. Er werd verteld over de historie van Roatan, een op schaal gemaakt eiland,... In de grot bleven we niet lang aangezien die bewoond werd door vleermuizen. We werden losgelaten in een tentoonstelling waar alle insecten die er in Honduras te vinden zijn, maar goed dat ik meer als de helft nog niet tegengekomen bent, want dan zat ik misschien al lang terug in België. We gingen ook op bezoek bij de guacamayas. Dit zijn de nationale dieren van Honduras. Het zijn vreselijk grote papegaaien, die even op onze schouder kwan zitten om te poseren voor de foto. We gingen ook langs het huisje en tuintje van de leguanen. Ze zien er niet zo geweldig mooi uit, maar toch wel boeiende diertjes... Als volgend gingen we op bezoek bij onze verre familie, de aapjes. Ze sprongen er vrolijk op los tussen de mensen, van schouder naar schouder en even poseren naar de foto natuurlijk.
Na het park was het ondertussen al middag geworden en onze magen wilden ineens in de belangstelling staan. We gingen dus maar op zoek naar eten. Een cafe, restaurant achtig op den buiten, vlak langs de zee, meer moest dat niet zijn.
Na het vullen van onze maag zijn we dan langs het strand afgelopen en hebben we ons ergens neergepland. Genietend van het zonnetje, de zee, en even terug de belgische cultuur.
Wanneer de zon onderging besloten we terug naar het hotel te gaan, makkelijker gezegd dan gedaan, we zaten op het strand waar er niemand te bespeuren viel. Inmiddels was de zon al weg en de romantische sfeer ook en de paniek sloeg toe. Niet heus, in Roatan hebben ze een watertaxi. Hup in de boot terug naar het vertrouwde West End.
In hotel namen we opnieuw een douche en op ons best gekleed gingen we uiteten. In een of ander restaurant was er die avond ook live muziek van de een of andere Amerikaan en hij deed dat goed. De serveerster kwan aan ons vragen of we een drankje accepteren van de man aan de bar... Ok zeker... Het bleek een dikke amerikaan te zijn. Hij kwam al 4 jaar in Roatan en zei dat het hier heel mooi was, maar dat we 's nachts toch maar niet naar het strand moesten en vooral niet alleen, dat er veel armoede en blablabla is. Het vervelendste was dat hij de hele tijd op mijn rug klopte, keihard en brulde 'Haha right girls!!' Het toppunt was toen hij zei dat hij ons op het strand had gezien en het voelde alsof het zijn verjaardag was. Gelukkig bleef hij niet lang rondhangen, want anders zou ik nog mijn kung fu nog moeten uithalen en dat ben ik alweer vergeten, maar jha we hebben het overleefd. Veel leuker was toen er een zwartje op ons Emelie afkwam en zei dat zijn kameraad haar wel zag zitten. DOEN EMELIE!! Heel erg zag ze het niet zitten, maar alle laten we dan toch maar een beetje fun beleven. Emelie zat dus gezellig met haar aanbidder te babbelen en terwijl ze zo tussen die 2 zwartjes zat, leek het even op een Oreo. Hoe dan ook dat zwartje wat dan nog met ons zat te babbelen was echt hilarisch. Hij kon onze handen lezen. Machtelijn zou maar 1 echte liefde in haar leven hebben, dat Sofie een groot hart heeft en ik een diep persoon ben. Heel veel zever later, zijn we subtiel opgestaan en door gegaan. Donderdag kwam namelijk ook dichterbij...
Donderdag was met alweer slecht weer. We sliepen dus extra lang uit en brunchten. Om 13.30u kwam den Herman ons weer oppikken, want we gingen misschien wel het coolste van heel de vakantie doen. Zwemmen met dolfijnen.
Onze boot naar het dolfijnenreservaat, daar moesten we even op wachten, dus mochten we een kijkje nemen in het museum. In het reservaat werden we in groepjes verdeeld. Met ons zessen werden we voorgesteld aan den Bill. Hij was slank, gespierd, niet bepaald onknap en flipperde ons welkom. Dolfijnen zijn zo een slimme dieren. Hij kon 'spreken' liet al zijn vinnen zien, een spurtje trekken en zelfs op de rug, coole sprongetjes in de lucht. Langs ons was den Anthony aan de gang en die kon er ook wat van. We mochten den Bill regelmatig aaien en hij voelde helemaal niet aan als plastiek, maar meer als euhm een leerachtig met water en ja hij voelde aan als een dolfijn :) Op het einde van de sessie mochten we op de foto met den Bill. We mochten hem een knuffel geven en hij zou ons een kusje geven. Bij de knuffel moesten we meneer wel een beetje uit het water heffen en om eerlijk te zijn, hij weegt best wel wat, er zou best een visje af mogen. Hoe dan ook, daarna was er die langverwachtte kus. Ik moest mij rustig naar hem toe buigen en toen gaf hij mij een dikke smakkerd. Toen ik weer was bijgekomen van de romantische kus moest ik jammer genoeg afscheid nemen van mijn grote liefde... Het was een dol fijne ervaring om nooit meer te vergeten!
Het was al bijna donker toen we terug in het hotel waren en echt zin om te koken was nergens nog te bespeuren, dus gingen we weer op pad naar een gezellig restaurantje.
We keerden ook nog terug naar hetzelfde restaurant als de avond ervoor om ijs met chocoladesaus te eten. Toevallig was er die avond ook een karaoke. De amerikanen gingen er helemaal op los, van de Eagles tot Adele en The Kings of Leon. Zo dapper als we waren, zaten we allemaal Emelie op te steuken, want toevallig kan onze snuggere vriendin wel zingen, maar haar plankenkoorts zat in de weg. Als Lore meeging dan zou ze het wel doen, maar die was er ook niet tuk op. Er bleef dus nog maar 1 optie over, iedereen! We wilden orgineel zijn en gingen dus voor een liedje in het nederlands. Wie kent nu niet 'Het is een nacht' van die een of andere Guus Meeuwis was het dacht ik. Sofie dus en ze besloot dus om niet mee te gaan, maar het optreden vast te leggen voor het nageslacht, juist alsof we dat moment ons achteraf nog willen herinneren. Na dus ons wervelend optreden waar geen kat iets van verstaan had behalve een verloren hollander zijn we terug naar ons tuinhuisje vertrokken.
Onze laatste dag op Roatan... We stonden vroeg op want we wilden er nog van profiteren. Enkele onder ons wilden gaan kajakken, alle dan...
We zaten nog maar 500 meter ver ( of iets minder) en we voelden het al in onze armen. We zijn langs het koraal afgevaren, want door de helderheid van het water konden we dat toch zien, het mooie, blauwe warme water... Op zich viel het dus allemaal wel goed mee, alleen zat ik in een bootje met Emelie. Op zich een toffe, maar op dat moment een beetje saai, ze wou niet kantelen en wat is nu de fun van kajakken als je niet kan kantelen? Na dus een uurtje rondgedobberd te hebben gingen we terug inkopen doen, want mama Lotte had plannen voor het middageten. We gingen bewijzen dat we van Honduras waren en dus zelf balleadas kunnen maken. Lotte maakte met de tortillabloem tortilla.. obio... Tortillas draaien hebben we wel nog niet allemaal onder de knie. Ik belde mijn allerliefste zusje Isa hier om te vragen hoe ik de bonen in een pakje moet klaarmaken. Hallo het is niet altijd logisch dat dat gewoon in een pan met was olie moet warm worden. Beter altijd even checken. Lore maakte de eitjes en Sofie raspte de kaas. Al snel was het eten klaar of jha toch na een uurtje. Toen ons mama Lotte eindelijk de pannen even met rust liet en bij ons haar balleada kwam opeten viel ze toch niet pardoes van de trapjes af. Iedereen zijn hartje stond even stil, toen ze begon te jammeren dat haar balleada nu op de grond lag, bleek dat we konden beginnen met lachen en natuurlijk even medelijdend vragen of het allemaal wel goed gaat.
Na de hondurese kost namen we een watertaxi naar West Bay. Het strand is daar mooier, want in West end lag er van die koraalrommel. Op het strand hebben we nog genoten van Roatan, de laatste mooie zondondergang...
In de watertaxi terug naar het hotel werden we vergezeld door dronken zweedse meisjes die Alexander Rybak zaten te zingen en de hele tijd met ons op de foto wilden staan.
Voor we naar het hotel gingen passeerden we nog een cafeetje waar ze milkshakes hadden, dan zullen we dat toch ook nog maar even doen.
In het hotel werd er gedoucht en een heerlijke belgische kost voorbereid. Chocoladefondue... Lang leve Nutella. Het was een heerlijke gezellige avond die vroeg eindigde want jammer genoeg moesten we de volgende dag om 06.00u naar huis...
Op de vroege zaterdagochtend belden we de hotelbaas wakker want we waren vergeten te betalen. De taxi stond dus om 06.00u aan het hotel, richting de ferry.
Op de ferry namen we met pijn in ons hart afscheid van het mooie Roatan waar we een geweldige tijd hebben beleefd en dommelden we in slaap.
Terug in La Ceiba kwam dat andere vervelende moment waar we afscheid moesten nemen van Emelie en Lotte.
De busrit terug naar Tegus was vooral slapend, want we waren doodmoe van het vroege uur. In Comayagua namen Sofie en ik afscheid van Machtelijn en Lore, want zij gingen terug naar La Paz. En toen waren we nog met 2. Toen we in Tegus aankwamen was het al donker en al 19.30u. Bussen naar Danli waren er niet meer, dus zat ik nog een nachtje met ons Sofie opgescheept, hoewel het allemaal weer goed meeviel. Sofie haar gastouders hadden er geen problemen mee om mij nog een nachtje een dak boven mijn hoofd te geven.
Zondagochtend zou ik normaal terug naar Danli gaan, maar Sofie haar gastzus vroeg of ik niet nog mee wou naar Valle de Angeles, niet veel verder dan Tegus, jha waarom ook niet.
Samen dus met Sofie, haar gastzus Nancy en haar beste vriend vertrokken we met een busje naar Valle de Angeles. Het was er toeristisch en niet zo groot, heel veel winkeltjes en gezellig om te wandelen.
Na een paar uurtjes gingen we terug naar Tegus waar ik mijn koffer ging halen, afscheid nam van Sofie en haar familie en in mijn uppie terug ging naar mijn Danli.
Mijn zusje stond al op mij te wachten, blijkbaar werd ik toch gemist!! :D
Na dus een heleboel geregel met AFS, het hotel, de boot en de bus, zouden we de 15de eerst naar Tegus, voor de bus, dan naar La Ceiba voor de boot en dan uiteindelijk in Roatan aankomen.
Voor mij begon het al allemaal de 14de, want ik lig een dikke 2 uurtjes van de hoofdstad en vertrok dus al een dagje eerder, want de bus naar La Ceiba vertrok al op dat vreselijke vroege uur genaamd 6.15u. Op een zonnige zaterdagochtend zat ik dus op de bus richting Tegus en mijn vriendinntje Sofie. Daar zou ik blijven slapen deze nacht. Ook Machtelijn en Lore gingen van La Paz afkomen, zodat we samen de bus zouden nemen.
Toen de bus aankwam in Tegus en de taxi mij eindelijk kwan halen en mij afgooiden in Las Girasoles, zoals Sofie zei, stond ik daar met mijn zal op een kruispunt. Na een telefoontje naar ons Sofie zei ze dat ik naar links moest, maar dat ging niet want er stond daar een bordje met 'verboden links in te draaien'. Sofie zei dat ik maar even daar niks van moest aantrekken en gewoon links af moest slaan, dus stiekem heb ik de Hondurese wet overtreden, niet dat dat die mensen interesseerd. Toen ik dus links was ingeslagen hoorde ik in de verte een vreselijke vreugdekreet, Sofie en Machtelijn. Ik had het kunnen raden... Sofie nam me mee naar haar huisje en we deelden onze boeiende Hondurese ervaringen en konden eindelijk nog een Vlaams praten of ongeveer toch. Lore met haar zwaar limburgs accent, Sofie rechtstreeks van den Antwerpen en Machtelijn van Gent.
Al snel verlieten we het huisje weer richting de mall. Even winkelen, tot rust komen, bijbabbelen, want ja uiteindelijk zijn we nog allemaal meisjes. We zijn ook naar de cinema geweest en De gelaarsde kat gaan kijken, in het spaans weliswaar en 3D. Na de film liepen we toevallig ook nog een vriend van Lore tegen het lijf. Hij is klein, breed (breed als in gespierd breed) en 30.
De taxi bracht ons uiteindelijk weer bij Sofie thuis waar we ons avondeten kregen, pupusas. Een heerlijkheid, tortillas gevuld met kaas en afgewerkt met kool.
Het eten even laten zakken en op tijd in ons bed kruipen, want we zouden er vroeg uitmoeten. Het slaapconcept bestond eruit om een eenpersoonsbed te delen...
Na dus een weldoende nacht waarbij kwam kijken dat ik 3x bijna uit het bed lag, ging de wekker om 5.00u af. Even snel in de douche en in de taxi richting het busstation. Hop de bus op naar La Ceiba. In de namiddag zouden we aankomen. We knepen dankzij het vroege uur nog even onze ogen toe.
Ons Emelie en Lotte lagen dichter bij het noorden en zouden dus een andere bus tot La Ceiba nemen. Dus om 14.00u waren de belgen eindelijk verenigd. Ons bootje vertrok om 16.30u, we moesten nog even wachten, maar dat maakte allemaal niet zoveel uit. Iemand anders die ook aan het wachten was op de boot was een meneer, hij was nog vrij jong, samen met zijn vrouw. Ze waren de vorige dag getrouwd, op zich al heel schattig, maar het toppunt was wel toen hij ons onderbrak en geen spaans meer sprak, maar ineens in het NEDERLANDS vroeg of we nederlands spraken en of we misschien wel van België waren. SHOCKING!!! Hij was dus in 2001 op AFS uitwisseling naar België gekomen, vandaar het nederlands met het spaanse accent. Zijn belgische gastouders waren ook helemaal van België afgekomen om het huwelijk bij te wonen en nu ging het dus met zijn kersverse vrouw op huwelijksreis naar Roatan.
Hoe dan ook op de ferry hadden we eventjes zicht op hoe de Hondurezen werken. Er was een probleem en ze moesten het oplossen. Er was een boot die auto's geladen had en die moesten eraf, maar rijden was geen optie. Nu het probleem oplossend denken werd niet overschat en er werd niet moeilijk gedaan. Gewoon opheffen die handel. 5 Mannen die auto's van een boot heffen, overduidelijk dat we in Honduras zitten.
De ferry vertrok en al snel zaten we in open zee. Langs ons werden we vergezeld door een negertje, een roatanees veronderstelden we, maar nee, hij werkte enkel voor een weekje op Roatan. Hoe dan ook al snel was ik niet meer aan het luisteren, want ik was geconcentreerd bezig met het ontwijken van de liters zee die in mijn gezicht vloog en dat niet alleen. Een ferryboot gaat op en neer en op en neer en de reis duurde een uur...
Eindelijk op Roatan, onze koffers zoeken en niet al te dure taxi, want het zijn profiteurs! Naar West End want daar lang ons hotelletje Chillies.
Het was ondertussen donker geworden en we waren gezouten, doodmoe en met grote honger. Het hotel was eigenlijk een huis met een grote onderhouden jungle tuin en in de tuin stonden tuinhuisjes, waar we mochten verblijven. In het hotel was er geen eten voorzien, dat moesten we zelf koken, maar daar hadden we die eerste avond geen zin in, dus gingen we lekker eten.
Het eerste wat we tegen kwamen gingen we naar binnen. Het was zoals we verwachten, Amerikaans en dus even geen Hondurese kost, geen bonen, geen tortilla's, maar lekker pasta...
Voldaan gingen we terug naar onze tuinhuisjes. Nog even overleggen wat we deze vakantie willen doen, plannen, lachen en babbelen...
Daarna naar ieder zijn tuinhuisje, want we lagen per 3 even ontzouten en eindelijk slapen, want het was een lange dag!
De eerste dag op Roatan, 's ochtends gingen we eerst naar de bank geld afhalen en naar de supermarkt om inkopen te doen.
Na het middageten gingen we eropuit. We hadden plannen! We wandelden het strand af op zoek naar 'de banaan'. Na een goed uur wandelen en genieten van de palmbomen, witte strand en blauwe zee, kwamen we erachter dat hij nog steeds niet in zicht was en dat terwijl het niet zo ver zou moeten zijn. Dus gingen we er maar eens naar vragen. Heel even zag het ernaar uit dat er die dag niet veel meer zou gebeuren totdat we de Herman tegenkwamen. Hij kon ons helpen. Een belletje en 10min later arriveerde er een bootje. Voor niet veel lempiras zouden we gaan snorkelen bij de koraalriffen, zouden we gaan snorkelen naar zeesterren, zouden we dolfijntjes gaan zien en een ritje op de banaan maken. De Herman bood zichzelf ook aan, als taxichauffeur natuurlijk. Hij zou ons gratis brengen naar waar we wilden in het westen. Voor de volgende dag hadden we al een afspraak gemaakt.
We vertrokken dus met een bootje de zee op. Er was de dikke stuurman, een jonge gast die ons in het water zou begeleiden en een jongetje die de rotklusjes moest doen. Als eerst gingen we naar de zeesterren. Het zeewater was zalig warm en helder, oh zo helder en natuurlijk zouterig. Hoe dan ook de zeesterren waren gigantisch groot of toch zo groot als mijn 2 handjes. Na het snorkelen passeerden we de dolfijnen. Ze zaten in een soort reservaat waar ze vanalles leerden. Daar was er ook de mogelijkheid om met de dolfijnen te zwemmen, misschien nog een idee voor later. We moesten een heel stuk met de boot en de zee was wild, extreem wild, de boot ging op en neer en het was keicool, we waren net niet gekanteld, want daarbij begon het ook nog keihard te regenen, dus gingen we maar terug snorkelen, want dat was warmer, veel warmer. De koraalriffen waren prachtig, maar heel erg mooi met de visjes en koraal en we moesten even kijken dat we niet te ver van de boot gingen, want je ging er helemaal in op. Als laatst was er nog een tripje met de banaan. Gelukkig vielen we er maar 1x af, want als we dat vaker hadden gedaan dan had het nog heeeeeeel lang geduurd. De boot bracht ons terug naar het strand voor ons hotelletje zodat we dan toch niet te lang zouden moeten wandelen. Het was een zeer geslaagde activiteit, maar de dag was nog niet gedaan.
Er werd gedouchd en spagetti gekookt voor het avondeten. Het was lekker en gezellig. Samen met Sofie in de hangmat spagetti eten was wel minder makkelijk. Toen er ineens een beest over haar hand vloog en haar knie mijn bord dus in de lucht gooide,... Er waren nog Canadezen en nog van die andere mensen die engels spreken aangekomen, die gezellig met ons kwamen babbelen.
Uiteindelijk zijn we nog eventjes naar buiten gegaan en iets gaan drinken. In het cafeetje was er een kerel die mijn drankje wel wou betalen, lekker makkelijk. Het scheen ook nog eens zijn verjaardag te zijn. Daar moest op gedronken worden! Arriba, abacho, al centro, adentro!
Na een verzadigde dag kropen we dus ons bed in...
Dinsdagochtend, regen, het goot als een gieter! Den Herman gebeld om toch maar even af te zeggen, want onze acitiviteit functioneert niet in de regen. We besloten dus om nog eventjes bij te slapen en wat te babbelen.
Tegen het middaguur kwamen we uit bed en werd er gegeten en gingen we op verkenning. We wandelden langs het strand en schuimden souvenierwinkeltjes af. We gingen een warme chocomelk drinken, want ja het was toch wel een beetje fris. In dit cafetje werd er door de mensen op de muren geschreven. Er stonden dus in alle talen dat Roatan keicool is en daaraan mocht België niet ontbreken. (We staan op de muur tegenover de bar in het roze aan de rechterkant van de tafel, moest je ooit daarzijn en ons zoeken)
Na dus een rustige dag besloten we dan om ons eens goed te geven in de keuken, Lotte en Lore dan toch... De rest werkte achter de schermen. Pataten schillen en in frietjes snijden, de kip, want we gingen nog eens echte belgische kost maken, Vol au vent met frietjes. Terwijl iedereen rustig zijn jobke deed, wat gezellig zaten te lachen en babbelen, werden we vergezeld door ene kerel. Hij zat ook in het hotel en wachtte dat de keuken vrij was en hij ook kon koken. Hij heette Ivan. Aangezien ons inschattingspunt niet te vertrouwen valt, kwamen we er ook al snel achter dat er veel te veel eten zou zijn en zo goed als de belgen zijn, hebben we de Ivan dan maar uitgenodigd om mee te eten. Natuurlijk wel op de voorwaarde dat hij de afwas zou doen, we hebben zo onze grenzen... Het was een gezellige avond, Ivan bleek toch niet zo spraakzaam te zijn, maar eten dat kon hij wel. Al snel was het laat en werd het tijd dat we ons bedje gingen zoeken, want de volgende dag zouden we er vroeg uitmoeten, want den Herman zou al om 9.00u aan de deur staan. We namen dus ook afscheid van Ivan, want hij zou de volgende dag terug naar La Ceiba gaan en dan naar huis.
Woensdag waren we dus al vroeg uit de veren. In de keuken was mama Lotte ontbijt aan het maken. Ivan was blijkbaar vroeg uit de veren om nog eens mee te eten en even reclame te maken. Hij werkt voor Tigo (GSM prul) en gaf ons een foldertje met ook nog zijn nummer voor moesten we nog vragen hebben. Subtiel, maar ja hij blijft een Hondurees en wij blank...
Aangezien wij, belgen, ons hebben aangepast aan de hondurese cultuur, stapten we dus om half 10 in de taxi van den Herman. Hij bracht ons naar West Bay. We gingen deathriden. (Voor degene die niet weten wat dit is, het is niet zo dodelijk als het klinkt!)
Het deathriden hield in dat we met wat touwtjes aan een kabeltje hingen en daaraan vervolgens als aapjes tussen de bomen op 20meter hoogte zwieren. Het was een heuse ervaring aangezien we tussen de bomen door de blauwe zee konden zien. We konden ook met de begeleider even stunten en niet zomaar zwieren, maar superman, excuseer, vrouw, supervrouw zwieren; beentjes in de lucht, armen uitsteken, liggen en daar kwamen de heldinnen.
Nadat we dat overleeft hadden gingen we een toertje maken in het natuurpark. Er werd verteld over de historie van Roatan, een op schaal gemaakt eiland,... In de grot bleven we niet lang aangezien die bewoond werd door vleermuizen. We werden losgelaten in een tentoonstelling waar alle insecten die er in Honduras te vinden zijn, maar goed dat ik meer als de helft nog niet tegengekomen bent, want dan zat ik misschien al lang terug in België. We gingen ook op bezoek bij de guacamayas. Dit zijn de nationale dieren van Honduras. Het zijn vreselijk grote papegaaien, die even op onze schouder kwan zitten om te poseren voor de foto. We gingen ook langs het huisje en tuintje van de leguanen. Ze zien er niet zo geweldig mooi uit, maar toch wel boeiende diertjes... Als volgend gingen we op bezoek bij onze verre familie, de aapjes. Ze sprongen er vrolijk op los tussen de mensen, van schouder naar schouder en even poseren naar de foto natuurlijk.
Na het park was het ondertussen al middag geworden en onze magen wilden ineens in de belangstelling staan. We gingen dus maar op zoek naar eten. Een cafe, restaurant achtig op den buiten, vlak langs de zee, meer moest dat niet zijn.
Na het vullen van onze maag zijn we dan langs het strand afgelopen en hebben we ons ergens neergepland. Genietend van het zonnetje, de zee, en even terug de belgische cultuur.
Wanneer de zon onderging besloten we terug naar het hotel te gaan, makkelijker gezegd dan gedaan, we zaten op het strand waar er niemand te bespeuren viel. Inmiddels was de zon al weg en de romantische sfeer ook en de paniek sloeg toe. Niet heus, in Roatan hebben ze een watertaxi. Hup in de boot terug naar het vertrouwde West End.
In hotel namen we opnieuw een douche en op ons best gekleed gingen we uiteten. In een of ander restaurant was er die avond ook live muziek van de een of andere Amerikaan en hij deed dat goed. De serveerster kwan aan ons vragen of we een drankje accepteren van de man aan de bar... Ok zeker... Het bleek een dikke amerikaan te zijn. Hij kwam al 4 jaar in Roatan en zei dat het hier heel mooi was, maar dat we 's nachts toch maar niet naar het strand moesten en vooral niet alleen, dat er veel armoede en blablabla is. Het vervelendste was dat hij de hele tijd op mijn rug klopte, keihard en brulde 'Haha right girls!!' Het toppunt was toen hij zei dat hij ons op het strand had gezien en het voelde alsof het zijn verjaardag was. Gelukkig bleef hij niet lang rondhangen, want anders zou ik nog mijn kung fu nog moeten uithalen en dat ben ik alweer vergeten, maar jha we hebben het overleefd. Veel leuker was toen er een zwartje op ons Emelie afkwam en zei dat zijn kameraad haar wel zag zitten. DOEN EMELIE!! Heel erg zag ze het niet zitten, maar alle laten we dan toch maar een beetje fun beleven. Emelie zat dus gezellig met haar aanbidder te babbelen en terwijl ze zo tussen die 2 zwartjes zat, leek het even op een Oreo. Hoe dan ook dat zwartje wat dan nog met ons zat te babbelen was echt hilarisch. Hij kon onze handen lezen. Machtelijn zou maar 1 echte liefde in haar leven hebben, dat Sofie een groot hart heeft en ik een diep persoon ben. Heel veel zever later, zijn we subtiel opgestaan en door gegaan. Donderdag kwam namelijk ook dichterbij...
Donderdag was met alweer slecht weer. We sliepen dus extra lang uit en brunchten. Om 13.30u kwam den Herman ons weer oppikken, want we gingen misschien wel het coolste van heel de vakantie doen. Zwemmen met dolfijnen.
Onze boot naar het dolfijnenreservaat, daar moesten we even op wachten, dus mochten we een kijkje nemen in het museum. In het reservaat werden we in groepjes verdeeld. Met ons zessen werden we voorgesteld aan den Bill. Hij was slank, gespierd, niet bepaald onknap en flipperde ons welkom. Dolfijnen zijn zo een slimme dieren. Hij kon 'spreken' liet al zijn vinnen zien, een spurtje trekken en zelfs op de rug, coole sprongetjes in de lucht. Langs ons was den Anthony aan de gang en die kon er ook wat van. We mochten den Bill regelmatig aaien en hij voelde helemaal niet aan als plastiek, maar meer als euhm een leerachtig met water en ja hij voelde aan als een dolfijn :) Op het einde van de sessie mochten we op de foto met den Bill. We mochten hem een knuffel geven en hij zou ons een kusje geven. Bij de knuffel moesten we meneer wel een beetje uit het water heffen en om eerlijk te zijn, hij weegt best wel wat, er zou best een visje af mogen. Hoe dan ook, daarna was er die langverwachtte kus. Ik moest mij rustig naar hem toe buigen en toen gaf hij mij een dikke smakkerd. Toen ik weer was bijgekomen van de romantische kus moest ik jammer genoeg afscheid nemen van mijn grote liefde... Het was een dol fijne ervaring om nooit meer te vergeten!
Het was al bijna donker toen we terug in het hotel waren en echt zin om te koken was nergens nog te bespeuren, dus gingen we weer op pad naar een gezellig restaurantje.
We keerden ook nog terug naar hetzelfde restaurant als de avond ervoor om ijs met chocoladesaus te eten. Toevallig was er die avond ook een karaoke. De amerikanen gingen er helemaal op los, van de Eagles tot Adele en The Kings of Leon. Zo dapper als we waren, zaten we allemaal Emelie op te steuken, want toevallig kan onze snuggere vriendin wel zingen, maar haar plankenkoorts zat in de weg. Als Lore meeging dan zou ze het wel doen, maar die was er ook niet tuk op. Er bleef dus nog maar 1 optie over, iedereen! We wilden orgineel zijn en gingen dus voor een liedje in het nederlands. Wie kent nu niet 'Het is een nacht' van die een of andere Guus Meeuwis was het dacht ik. Sofie dus en ze besloot dus om niet mee te gaan, maar het optreden vast te leggen voor het nageslacht, juist alsof we dat moment ons achteraf nog willen herinneren. Na dus ons wervelend optreden waar geen kat iets van verstaan had behalve een verloren hollander zijn we terug naar ons tuinhuisje vertrokken.
Onze laatste dag op Roatan... We stonden vroeg op want we wilden er nog van profiteren. Enkele onder ons wilden gaan kajakken, alle dan...
We zaten nog maar 500 meter ver ( of iets minder) en we voelden het al in onze armen. We zijn langs het koraal afgevaren, want door de helderheid van het water konden we dat toch zien, het mooie, blauwe warme water... Op zich viel het dus allemaal wel goed mee, alleen zat ik in een bootje met Emelie. Op zich een toffe, maar op dat moment een beetje saai, ze wou niet kantelen en wat is nu de fun van kajakken als je niet kan kantelen? Na dus een uurtje rondgedobberd te hebben gingen we terug inkopen doen, want mama Lotte had plannen voor het middageten. We gingen bewijzen dat we van Honduras waren en dus zelf balleadas kunnen maken. Lotte maakte met de tortillabloem tortilla.. obio... Tortillas draaien hebben we wel nog niet allemaal onder de knie. Ik belde mijn allerliefste zusje Isa hier om te vragen hoe ik de bonen in een pakje moet klaarmaken. Hallo het is niet altijd logisch dat dat gewoon in een pan met was olie moet warm worden. Beter altijd even checken. Lore maakte de eitjes en Sofie raspte de kaas. Al snel was het eten klaar of jha toch na een uurtje. Toen ons mama Lotte eindelijk de pannen even met rust liet en bij ons haar balleada kwam opeten viel ze toch niet pardoes van de trapjes af. Iedereen zijn hartje stond even stil, toen ze begon te jammeren dat haar balleada nu op de grond lag, bleek dat we konden beginnen met lachen en natuurlijk even medelijdend vragen of het allemaal wel goed gaat.
Na de hondurese kost namen we een watertaxi naar West Bay. Het strand is daar mooier, want in West end lag er van die koraalrommel. Op het strand hebben we nog genoten van Roatan, de laatste mooie zondondergang...
In de watertaxi terug naar het hotel werden we vergezeld door dronken zweedse meisjes die Alexander Rybak zaten te zingen en de hele tijd met ons op de foto wilden staan.
Voor we naar het hotel gingen passeerden we nog een cafeetje waar ze milkshakes hadden, dan zullen we dat toch ook nog maar even doen.
In het hotel werd er gedoucht en een heerlijke belgische kost voorbereid. Chocoladefondue... Lang leve Nutella. Het was een heerlijke gezellige avond die vroeg eindigde want jammer genoeg moesten we de volgende dag om 06.00u naar huis...
Op de vroege zaterdagochtend belden we de hotelbaas wakker want we waren vergeten te betalen. De taxi stond dus om 06.00u aan het hotel, richting de ferry.
Op de ferry namen we met pijn in ons hart afscheid van het mooie Roatan waar we een geweldige tijd hebben beleefd en dommelden we in slaap.
Terug in La Ceiba kwam dat andere vervelende moment waar we afscheid moesten nemen van Emelie en Lotte.
De busrit terug naar Tegus was vooral slapend, want we waren doodmoe van het vroege uur. In Comayagua namen Sofie en ik afscheid van Machtelijn en Lore, want zij gingen terug naar La Paz. En toen waren we nog met 2. Toen we in Tegus aankwamen was het al donker en al 19.30u. Bussen naar Danli waren er niet meer, dus zat ik nog een nachtje met ons Sofie opgescheept, hoewel het allemaal weer goed meeviel. Sofie haar gastouders hadden er geen problemen mee om mij nog een nachtje een dak boven mijn hoofd te geven.
Zondagochtend zou ik normaal terug naar Danli gaan, maar Sofie haar gastzus vroeg of ik niet nog mee wou naar Valle de Angeles, niet veel verder dan Tegus, jha waarom ook niet.
Samen dus met Sofie, haar gastzus Nancy en haar beste vriend vertrokken we met een busje naar Valle de Angeles. Het was er toeristisch en niet zo groot, heel veel winkeltjes en gezellig om te wandelen.
Na een paar uurtjes gingen we terug naar Tegus waar ik mijn koffer ging halen, afscheid nam van Sofie en haar familie en in mijn uppie terug ging naar mijn Danli.
Mijn zusje stond al op mij te wachten, blijkbaar werd ik toch gemist!! :D
Al over de helft...
Allereerst een Feliz nuevo año, we zijn alweer 2012, het einde van de wereld is ook ineens weer dichterbij, dus ik zal mij maar eens gaan haasten om nog wat te vertellen wat ik de afgelopen maand december heb uitgespookt met al die feestdagen en wat de plannen zijn voor het nieuwe jaar.
De school was voorbij, lekker vakantie.
In de vakantie werd er niet veel stilgezeten. Elke dag trok ik erop uit, met mijn zusje, vrienden of wie weet wie nog. Naar het park, kerstinkopen doen, andere inkopen, mijn mama helpen,... enz.
Ik had nog een avond dat ik moest dansen, kersteditie... Op een coole kerstmix moesten we de macarena dansen. Het was een avond vol goede kerstintenties. De choreografie was wel iets minder, maar we bleven lachen.
Ergens in december was het ook Ferien in het park. Er waren een heleboel kraampjes die dingetjes verkochten, die een beetje op de kerstmarkt leken. Op de laatste dag was er 's avonds een hele ophef. Er werd vuurwerk afgeschoten en er was aan een touw een geknetter vastgemaakt een vuurstier waarvoor we moesten oppassen dat die niet ontsnapten, want dan moesten we gaan rennen. Het was een heel gebeuren, maar echt wel leuk.
Natuurlijk is december ook bekend voor die dure maand waar veel geld in wordt uitgegeven. Kerst en nieuwjaar een mooie tijd van het jaar.
Op kerstmis was niet zo een groot gebeuren hier. Op kerstavond ging ik met mijn zusje vrienden lastigvallen en vuurwerkjes afsteken. Kan op zich niet veel voorstellen, maar was toch wel heel leuk geweest. Op kerstdag zelf was er ook niet veel speciaals. We gingen op bezoek bij mijn tante om nieuwjaar voor te bereiden, want dat zou wel vanalles worden.
In de week voor nieuwjaar was er een heleboel geregel en inkopen. Enkele dagen op voorhand werd er een kaartje getrokken en voor die zou je dan een kadootje moeten kopen. Mijn kaartje vermeldde dat ik voor mijn allerliefste nichtje Maria Jose een kadootje moest kopen.
Op oudejaarsavond was mijn tante Margarita van Tegus afgekomen om het met ons te vieren en een weekje te blijven. Op 31 december werd heel het huis op zijn kop gezet. Mijn tante Margarits zette zich achter de kookpotten. Mijn zus en ik versierden de garage waar we samen zouden komen. Ook mijn tante Fany met nonkel Oscar en Estefany en Maria Fernanda kwamen nieuwjaar met ons vieren. Samen met iedereen van het huis en Abima en Joel er nog bij zat het kot vol.
Bijna iedereen had iets voorbereid, mijn nichtje Maria Jose danste erop los, mijn neefje Sergio en Estefany zongen volle borst, mijn zusje Isa en Abima speelden een spelletje, mijn mama had een spelletje voor ons in petto. Vervolgens hadden Jose en ik iets voorbereidt, we gingen punta dansen. Hij had de kleren van mijn zus aangetrokken en danste erop los.
Daarna was het tijd voor de kadootjes, iedereen vertelde over zijn geheime vriendje die hij getrokken. Maria Jose was blij met het kadootje dat ik gekocht en Isa had mij gelukkig gemaakt met een hele vooraad hondurese churros kado gegeven.
Daarna konden we proeven van tia Margarita haar kost. Daarna was het nog even wachten tot het nieuwe jaar.
Om 0.00u werden de vogelverschrikkers volgestopt met vuurwerk in brand gestoken en het schoot en floot langs alle kanten. Er werd eens op gedronken met appelsap. Daarna werd er nog nagebabbeld en uiteindelijk kroop iedereen zijn bed in.
De volgende dag ben ik met mijn ouders, Isa en Abima naar het vuilnisbelt geweest om snoep uit te delen aan de arme kindjes die niet eens eten of kleren of schoenen hadden, het was keizielig, maar ze waren heel blij met het beetje dat ze kregen.
De rommel van de vorige avond werd opgeruimd en iedereen vertrok stilletjes naar huis.
Het volgende agendapunt was Roatan...
De school was voorbij, lekker vakantie.
In de vakantie werd er niet veel stilgezeten. Elke dag trok ik erop uit, met mijn zusje, vrienden of wie weet wie nog. Naar het park, kerstinkopen doen, andere inkopen, mijn mama helpen,... enz.
Ik had nog een avond dat ik moest dansen, kersteditie... Op een coole kerstmix moesten we de macarena dansen. Het was een avond vol goede kerstintenties. De choreografie was wel iets minder, maar we bleven lachen.
Ergens in december was het ook Ferien in het park. Er waren een heleboel kraampjes die dingetjes verkochten, die een beetje op de kerstmarkt leken. Op de laatste dag was er 's avonds een hele ophef. Er werd vuurwerk afgeschoten en er was aan een touw een geknetter vastgemaakt een vuurstier waarvoor we moesten oppassen dat die niet ontsnapten, want dan moesten we gaan rennen. Het was een heel gebeuren, maar echt wel leuk.
Natuurlijk is december ook bekend voor die dure maand waar veel geld in wordt uitgegeven. Kerst en nieuwjaar een mooie tijd van het jaar.
Op kerstmis was niet zo een groot gebeuren hier. Op kerstavond ging ik met mijn zusje vrienden lastigvallen en vuurwerkjes afsteken. Kan op zich niet veel voorstellen, maar was toch wel heel leuk geweest. Op kerstdag zelf was er ook niet veel speciaals. We gingen op bezoek bij mijn tante om nieuwjaar voor te bereiden, want dat zou wel vanalles worden.
In de week voor nieuwjaar was er een heleboel geregel en inkopen. Enkele dagen op voorhand werd er een kaartje getrokken en voor die zou je dan een kadootje moeten kopen. Mijn kaartje vermeldde dat ik voor mijn allerliefste nichtje Maria Jose een kadootje moest kopen.
Op oudejaarsavond was mijn tante Margarita van Tegus afgekomen om het met ons te vieren en een weekje te blijven. Op 31 december werd heel het huis op zijn kop gezet. Mijn tante Margarits zette zich achter de kookpotten. Mijn zus en ik versierden de garage waar we samen zouden komen. Ook mijn tante Fany met nonkel Oscar en Estefany en Maria Fernanda kwamen nieuwjaar met ons vieren. Samen met iedereen van het huis en Abima en Joel er nog bij zat het kot vol.
Bijna iedereen had iets voorbereid, mijn nichtje Maria Jose danste erop los, mijn neefje Sergio en Estefany zongen volle borst, mijn zusje Isa en Abima speelden een spelletje, mijn mama had een spelletje voor ons in petto. Vervolgens hadden Jose en ik iets voorbereidt, we gingen punta dansen. Hij had de kleren van mijn zus aangetrokken en danste erop los.
Daarna was het tijd voor de kadootjes, iedereen vertelde over zijn geheime vriendje die hij getrokken. Maria Jose was blij met het kadootje dat ik gekocht en Isa had mij gelukkig gemaakt met een hele vooraad hondurese churros kado gegeven.
Daarna konden we proeven van tia Margarita haar kost. Daarna was het nog even wachten tot het nieuwe jaar.
Om 0.00u werden de vogelverschrikkers volgestopt met vuurwerk in brand gestoken en het schoot en floot langs alle kanten. Er werd eens op gedronken met appelsap. Daarna werd er nog nagebabbeld en uiteindelijk kroop iedereen zijn bed in.
De volgende dag ben ik met mijn ouders, Isa en Abima naar het vuilnisbelt geweest om snoep uit te delen aan de arme kindjes die niet eens eten of kleren of schoenen hadden, het was keizielig, maar ze waren heel blij met het beetje dat ze kregen.
De rommel van de vorige avond werd opgeruimd en iedereen vertrok stilletjes naar huis.
Het volgende agendapunt was Roatan...
Abonneren op:
Posts (Atom)