Semana Santa

Semana Santa, grof vertaald naar de Heilige week, maw 'geen school'!!! Voor mij begon deze week iets vroeger dan Palmzondag, maar al op de woensdag ervoland.or, want we gingen met AFS naar La Ceiba een badplaats in het noorden van de hondurese

Op woensdag verliet ik het rustige Danli met de bus richting de overdrukke hoofdstad Tegucigualpa waar er heel de dag door spitsuren heersen. Samen met Rebecca en Lulu kwamen we aan het busstation aan. Lulu is een nieuwe Duitse AFS student die sinds februari en Danli woont. In Tegus gingen we allemaal naar onze familie of vrienden om de nacht voor de busrit naar La Ceiba door te brengen.
Don Hector de vaste taxi van Sofie kwam mij ophalen en bracht mij naar haar huis. Daar begon de belgenvereniging. Een stroom van Nederlandse woorden volgt, weliswaar met zo een Antwerps accent, maar daar valt nog mee te leven....
We verlieten haar huisje alweer na hallo te hebben gezegd tegen de mami papi en andere inwoners. We gingen richting mall, een filmpje kijken, wat noodinkopen doen en eten natuurlijk...
Bij Sofie thuis kropen we vroeg in ons bed, want om 8u moesten we aan het kantoor staan gepakt en gezakt.

Al vroeg in de ochend stonden we te wachten op de bus, de bus was er, maar  de Italianen zijn al heel goed aangepast en kwamen dus vrij laat, dus vertrokken we op de hondurese uur, 9u om weer iedereen op te pikken richting La Ceiba. De belgen werden weer verenigd.
In La Ceiba kwamen we vrij laat in de avond aan. In het hotel ging Machtelijn op zoek naar onze kamer. Ik sliep met Emelie en Machtelijn. Nadat we al 3x naar boven en beneden waren gelopen, hebben Em en ik ons neergezet en wachtte we dat Machti 'jah manne hier ist eh' riep. 's avonds werd er nog een beetje bijgebabbeld en kropen we op tijd in ons bedje.

Vrijdag moesten we op tijd opstaan, want we gingen Cayos Cochinos bezoeken. Cayos Cochinos zijn kleine eilandjes, sommige zijn bewoond en andere niet. De inwoners zijn er maar een aantal en het zijn negertjes die in de garifuna taal spreken en punta dansen. A la expeditie robinson kropen we in een bootje op weg naar de eilandjes.
De boortrip naar de eilandjes was een hele ervaring. Het duurde een dik half uur en de zee had last van ochtendhumeur. Er waren grote golven waar het bootje soms tegenin moest waardoor het wel leek alsof we zouden gaan kantelen... Sofie nam het zekere voor het onzekere en nam mijn handje vast en sloeg een gilletje wanneer we weer naar boven hupten.
Als snel kwamen de eerste kleine eilandjes in zicht. Kleine witte stukjes strand met drie palmbomen en de blauwe zee errond. Pure natuur...
We stopten aan het eerste eilandje. We kregen er uitleg over de eilandjes en dat we moesten opletten voor wat voor levends er allemaal rondliep. We trokken een stukje jungle in met de gids en genoten van de ongerepte natuur. Onderweg kwamen we een boa tegen, je weet wel, die slang. Op een takje genoot hij van het ochtendzonnetje. De gids nam haar in zijn armen en we konden van dichtbij kijken. We mochten haar zelfs aanraken en over een gestroomlijnd figuur gesproken! Er waren zelfs een paar dappere helden die de schoonheid in hun handen namen of haar eens rond hun nek gooide.
We verlieten de jungle en gingen terug naar de bootjes om naar het volgend eiland te gaan. Het snorkelgerief werd uitgehaald. Ze herinnerde ons eraan dat we moesten opletten voor zeeegels en kwallen, dat zou pijn kunnen doen. Lotte, Lore, Em en ik vertrokken met de bril op de kop en pijp in de mond het water in. Zoals altijd was het klaarblauw en lekker warm. Lotte en Lore waren uit het zicht verdwenen en Em en ik bekeken het koraal, de visjes... Opeens roept Emelie mij, ze had een zeeegel gezien. Een grote paars zwarachtige bol met stekels. We zwommen verder en het rif kwam meer naar boven en er waren meer zeeegels. Het was een beetje eng, want we wilden niet geprikt worden, want dat doet pijn. We  zwommen dus langs het koraalrif af om alles op een veilige afstand te bewonderen. Emelie zwom achter mij en ineens zie ik een kwal kwabben juist voor mijn  bril. Ik begin te trappelen, te roepen, mijn pijp loopt vol water, verdrink half en was bijna dood. Emelie was helemaal van de paniek aan het meegillen. Blijkbaar was het toch niet zo een gevaarlijke kwal. Emelie ging verder voorop. Ineens zag ik hoe belachelijk ik eruit zag toen ik het kwalletje zag, want ook Emelie begon te trappelen, te roepen, haar pijp liep vol water, verdronk half en was bijna dood. We hadden er na  een tijdje wel genoeg van en gingen in de branding wat met Machti en Sofie babbelen en genieten van het zonnetje en de rust. Lore en Lotte keerden ook terug en vervolgens vertrokken we met de hele groep in de bootjes naar een ander eilandje van de Cayos Cochinos.
Dit was het meest bevolkte en ook het enigste met een restaurant. Het was eten wat de pot schafte, want er was enkel gefrituurde vis en even naar de supermarkt iets halen was geen optie. Gelukkig was het overheerlijk en zaten we allemaal al snel vol.
Als volgend verlieten we het restaurantje en verkende we een beetje het eiland. Na 5min waren we rond... Een beetje verderop was er het einde van het eilandje dus waar het water laag stond en je van het ene eilandje naar het andere kon overlopen. Hier bleven we allemaal even dobberen.
Na een hele tijd moesten we weer op de bootjes kruipen richting het vaste land en de beschaving. Net toen we vertrokken kwam er een bootje aan met kindjes die terug van school kwamen vanaf een ander eilandje, dat is ook weer eens iets anders, met de boot naar school...
We gingen op de boot terug naar het vaste land. We namen een douche en we kwamen erachter dat we allemaal vreselijk verbrand waren.  Later kwamen gezellig samen op het strand. Er werd een kampvuur aangestoken en er werd pizza besteld. Het was een mooie avond.

Zaterdag, nieuwe plannen, we stonden weer vroeg in de ochtend op, want we gingen de Pico Bonito beklimmen. Het was een bejungled berg en op de top stond er een waterval te wachten. Het was vreselijk warm en een hele weg van bijna een uur.
Toen we boven aankwamen zagen we de waterval in de verte en we zette ons neer aan het meertje waar de waterval op uitkomt. Het water was koud, maar dat deed wel goed met de hitte. Om dichterbij de waterval te komen moesten we enkele gladde rotsen beklimmen. We zaten onder de waterval en het was een prachtig natuurtafereel. Na een tijdje verlieten we de waterval en alle natuurpracht terug naar beneden.
Onderweg naar beneden was het even schrikken. We werden overvallen door 3 mannen met een geweer en messen. Er was grote paniek en in een mum van tijd waren we alweer beneden op onze trillende beentjes en sommigen met traantjes in de ogen. De stomme overvallers hadden ervoor gezorgd dat we niet meer naar het strand, maar naar de politie moesten. We deden ons verhaal, gingen eten en lieten het voor wat het was om toch nog van onze laatste avond te genieten.
's Avonds gingen we naar La hora del planeta. Het uur van de planeet, het licht werd uitgedaan en er waren verschillende activiteiten. Terug in het hotel werd de avond afgesloten en kropen we rustig ons bedje in.

De volgende ochtend vertrokken we weer riching huis. We passeerden langs het bekende meer, Lago de Yojoa. We aten er lekkere verse vis vanuit het meer.
Eenmaal in Tegus, ging ik er weer met Sofie vandoor. Bij haar thuis hebben we een beetje gebabbeld, maar we waren doodmoe dus gingen vroeg slapen.

Maandag hebben we het nog rustig gehouden. Lekker uigeslapen, tv gekeken, naar de cinema geweest. Even bijkomen van de vakantie.

Dinsdag stonden we wel wat vroeger op want we hadden plannen. We gingen naar aquaspash. Een groot  zwembad met alles erop en eraan. Samen met de jongeren van de kerk kropen we in een busje de stad uit.
Machtelijn was ook gekomen en samen hebben we er een gezellige dag van gemaakt. Er waren glijbanen, een golvenbad, alles was er en met het zonnetje kregen we ook nog eens een mooi kleurtje.
's Avonds ging Machti weer naar La Paz en Sofie en ik naar haar huisje.

Woensdag zijn we gaan helpen met karton snijden en zand kleuren, want de zus van Sofie ging met de kerk zo gekleurde zandtekeningen maken. Het was veel werk, maar wel leuk. We waren ook even naar de supermarkt geweest. Toen we terug naar de kerk wilden gaan begon het ineens te stortregenen. Met plastice zakjes op ons hoofd van de supermarkt renden we als gekken over straat, maar goed dat niemand mij daar kende...
's Avonds gingen we uiteten met vrienden.

Donderdag hebben we lekker niks gedaan. Enkel mijn kleren gewassen, want ik head er geen meer...

Vrijdag werden we uitgenodigd door Sofie haar zus en haar  vrienden voor een feestje in Santa Lucia, vlak buiten Tegucigualpa. Het is er heel mooi. Het feestje was bij iemand thuis en die had een heeeel groot huis. Ik heb er veel nieuwe mensen leren kennen en het was een hele leuke avond geworden.

Zaterdag was mijn laatste dag in Tegus. Sofie, Cecilia en ik zijn in een hotelletje gaan zwemmen om de hitte te doen doden. Als we ijsklontjes waren, zouden we gesmolten zijn. Cecilia kan niet zo goed zwemmen en we gingen het haar leren, maw, we verdronken allemaal...

Zondag was ik weer in Danli en ik werd al uitgenodigd door mijn vrienden, Sara en Carlos. We gingen naar het zwembad casa blanca. Het was tof geworden en ook maar goed dat we gingen zwemmen, want het was alweer heel erg warm!

Maandag was het een dagje chillen met mijn zusje Isa voor de school weer begon....