Eindorientatie AFS in Tela

De eindorientatie van AFS zou in Tela plaatsvinden. Tela is een badplaats en heeft naar eigen zeggen, de mooiste stranden van Honduras. Ik was er al een keertje met school geweest, maar een 2e keer kan natuurlijk nooit kwaad en al bij al, was hij verplicht...

Een dag op voorhand vertrok ik al richting Sofie. We gingen met haar zus, Ceci, Chori en Gerardo naar Loca Luna. Het is een restaurant, maar ze hebben er wel de beste chickenwings ter wereld!!

Vrijdagochtend vertrokken we vanuit het AFS kantoor richting Tela. Onderweg pikten we Lore en Machtelijn weer op en ging de reis verder.
Toen we aankwamen waren Lotte en Emelie er ook al en we trokken er op uit om het strand van Tela te verkennen.
In de avond na het avondeten was er een activiteit gepand. We werden verdeeld in groepjes en moesten onze meest positive en  negatiefste ervaring voorbrengen in een toneeltje. We oefenenden een beetje en moesten het dan voor de hele groep voorbrengen.
's Avonds waren we vrij en de belgen hadden zich verenigd en hebben tot laat gezellig liggen babbelen.

Zaterdagochtend begon ook weer na het ontbijt met meer orientatie over het einde van onze ervaring. We werden opgedeeld in groepjes en samen met een begeleider moesten we onze slechte ervaring ons groepje delen, we moesten erover babbelen, het verwerken en achter ons laten. Zo zouden we terug gaan naar ons land met enkel nog positieve herinneringen van onze ervaring.
We moesten ook een hele hoop formulieren invullen over onze ervaring, over de familie, de school en AFS. We kregen ook stickertjes die de school, de familie, de vrienden en de gemeenschap betekenden. Deze moesten we in een cirkel plakken en centraal in de cirkel stonden wijzelf, daarop konden we dus beslissen of deze dingen dicht bij ons of verderaf van ons stonden.
Er waren ook 2 vrijwilligers die zelf  hun terugkeer ervaring met ons deelden, zodat we een beetje voorbereid zijn op het terugkeren naar huis.
Na de middag waren we weer vrij, we babbelden wat bij, kleurden wat in de zee en wandelden het strand af. Het waren mooie en jammer genoeg van die laatste momenten.
Later op de middag was er onze diplomauitreiking, waar we ons AFS diploma kregen. We waren zo dapper om een jaar door te brengen in Honduras en dat was het wel waard geweest.
Na het avondeten trokken we erop uit. We deden een avondwandeling door Tela en stopten voor een ijsje. We gingen ook naar de disco, maar dat stelde niks voor.

Zondagochtend gingen we alweer naar huis. Ik ging dus mee naar Sofie. We kwamen laat aan en kropen direct in ons bed.

Maandag had ik nog niet echt zin om al naar Danli te gaan. We gingen dus lekker shoppen in de mall en met resultaat. We hadden beide superleuke dingen gekocht.
s' Avonds gingen we met Ceci en Chori ook nog een ijsje eten.

Maandag moest ik dan weer naar Danli.

El Lago de Yojoa

El Lago de Yojao, het grootste meer uit Honduras, bevat lekker vis en sommigen beweren zelfs krokodillen en de echte gekken hebben hier het Loch Ness ook al gezien, m.a.w. een plekje die ik zeker nog van dichtbij moest zien voor ik weer naar Belgie vertrek.

Op een overdreven vroege zondagochtend vertrok ik met de bus eerst richting Tegucigualpa.
 In Tegus stond Sofie haar taxi Don Hector op mij te wachten en bracht mij naar het busstation om naar Comayagua te gaan. Sofie ging niet mee, want dat kwam niet zo goed uit, want ze ging met haar zus naar Tela.
In Comoyagua ging ik op zoek naar Machtelijn en Emelie en samen namen we de bus richting San Pedro Sula. Lore ging ook niet mee, want ze ging naar Guatemala.
Onderweg riep de busman, 'La Guama, La Guama, La Guamaaaaa!!' Dat was ons teken dat we eraf moesten.
Vervolgens namen we een busje dat ons naar Peña Blanca nam en ons aan het hotelltje afzette.
Het was een Amerikaans hotelletje 'D&D Brewery' een brouwerij dus ook. De uitbater was den Bobby, de hondurezen konden dit niet en zeiden Boobie... Hoe dan ook, Lotte was al aangekomen en het was al laat op de middag. We namen een douchke en gingen avondeten.
Het was lekker eten. Ondertussen bespraken we wat we gingen doen de volgende 3 dagen. Er waren vele opties, er werd geschrapt en gepast en toen waren we eruit. Het was die avond ook 2 tequillas voor 1. Waarom ook niet... Na een paar schoot het bij ons Emelie en Machtelijn al in de bol. Onze spelletjes Rummikub duurden steeds langer, want de tel bijhouden was niet zo makkelijk meer. Het duurde dus ook even voordat ons Em en Machti hun bed vonden en konden zwijgen. Het was allemaal heel erg grappig!

Maandagochtend werden we rustig wakker, gelukkig niemand met een kater. Het plan van de dag, naar de Pulhapanzak watervallen. We wandelden langs de rivier af en trokken mooie foto's. Vervolgens gingen we weer eens iets uitzonderlijks en waarschijnlijk iets wat in Belgie verboden zou zijn, doen.
Met een gids gingen we onder de waterval, het was een en al steen en rots en al. Het eerste stukje was rustig, kleine druppeltjes, af en toe een sprongetje in het water een stukje zwemmen en dan weer verdere klimmen. Hoe dichter we kwamen hoe natter we werden. Toen we eronder onder zaten moeten we onze handjes vasthouden en naar beneden kijken. Het was spannend, maar wel heel leuk. Achter de waterval was er ook een grotje met een klein gangetje. Gelukkig waren we niet heel dik geworden en pasten we er allemaal in. De gids had ook ons fototoestel in een waterdicht zakje gestoken dus we hebben spectaculaire foto's. Om alles te beeindigen maakten we nog een sprong van een rots die zeker 10m hoog was. Een plons van jewelste.
Van al dat zwemmen, klimmen en springen hadden we honger gekregen, dus aten we wat en gingen rustig te voet terug naar het hotel.
Het avondeten was weer iets lekkers en de volgende dag werd gepland.

Het nationaal en archeologisch park stond op het programma. We vertrokken best wel vroeg, want we hadden een wandeling voor de boeg. Halverwege het park is er een houten brug die over een moeras loopt en een prachtig uitkijkpunt heeft over het meer. We hebben hier zo lang gelegen en gelachen, het leven kan soms mooi zijn.
Bij de aankomst gingen we een kijkje nemen in het museum en aten we een hapje in de cafetaria die helemaal ontworpen was naar de cultuur van vroeger toe.
Daarna wandelden we verder en een of andere bus was zo vriendelijk ons gratis mee te nemen naar het centrum van Peña Blanca waar we wat winkeltjes bezochten.
Uiteindelijk namen we een motortaxi, zo op 3 wieltjes terug naar het hotel.
Na een douche gingen we avondeten. We besloten ook dat aangezien we in een brouwerij zaten ook eens het plaatselijke bier moesten proeven. Niet zo een goed plan, zoals gewoonlijk was bier niet het meest appeteitelijke. We hebben het dus heel stiekem weggegooid, het lijkt dus alsof we het toch nog apprecieerden.

Dinsdagochtend moesten we met de kippen op. Om 6u in de ochtend gingen we een boottoertje doen op het meer. Ik was de wekker en had het liedje van Samson en Gert 'heeeee wordt eens wakker!' opgezet, met gevolg dat we de hele tijd nog Samson en Gert hits zongen. Leonardo was onze roeier. Het was heel rustig maar vooral heel erg mooi. We zagen vogels in aller kleuren en vormen, zelfs de toecan!!
Tegen een uur of 11 waren we terug in het hotel en vlogen we naar het ontbijt want we hadden reuzehonger. Daarna vielen we in slaap.
Tegen een uur of 3 gingen we er weer op uit, tubing. We gingen met den Josh en nog 2 van Engeland. Het was niet zo moeilijk. Je had een band, daar zat je in, de rivier had stroming en genieten. Hoewel het niet altijd even makkeijk en rustig was. Het was puur natuur. Veel bochten, veel botsen, ondiep water met gevolg tot stenen tegen de poep. Ik zat zelfs een keertje vast onder een struik en ik dreef verder, maar mijn band zat nog vast onder de struik. Gelukkig kon ik op Lotte haar slechte coordinatie rekenen en vloog ze ook onder de struik en botste mijn band eronder uit. Na heel wat geroetsj kwamen we aan in het meer. Het water daar was er ineens een stuk warmer. We dobberden wat rond en genoten van de natuur. De echte durvers, zoals Machtelijn kroop de rots op, maar puur rots, want anders viel je terug in het water en sprong van de top in het water, het was nog hoger dan bij de watervallen. Lotte was er zeker van dat ze het wou proberen en moest kunnen. Na heel wat doorzettingsvermogen en wiskundig inzicht raakte ook Lotte boven. En plons ook weer beneden...
Het mindere leuke was dat we ook weer helemaal te voet terug moesten...
We dronken nog op onze laatse avond en onze laatste dagen in Honduras.

De volgende ochtend vertrok ik met Machtelijn  met een busje uit Peña Blanca terug naar La Guama. Lotte en Emelie gingen met den Bobby naar San Pedro Sula om daar een bus te nemen.
In La Guama wachten Machtelijn en ik op eender welke bus die ons mee naar het zuiden nam. De bus naar Comayagua passeerde.
In Comayagua nam ik de bus weer naar Tegus en belde Don Hector een uurtje op voorhand om te vragen om mij te komen halen.
In Tegus heb ik nog bijna een uur op Don Hector staan wachten. Toen hij er eindelijk was, viel zijn taxi ook nog eens onderweg in pan. We hebben dus nog een goei 45min stilgestaan. Ik was zelfs in slaap gevallen in de taxi.
Ik had gelukkig nog een bus naar Danli.  

Eindelijk leven als een hondureña :)

Na La Ceiba en mijn  vakantieperiode in Tegus bij Sofie ging het eventjes iets minder. Ik zat namelijk op een nieuwe familie te wachten. Ik ben dus van familie veranderd, het is wel nog maar 3 maanden, maar het is beter zo en de nieuwe familie bevalt me heel erg goed!
Er is de mama en de papa, nog vrij jong en ze hebben een aantal jaar in Spanje gewerkt, dus ze kennen de Europese cultuur. Ze heten Jonathan en Suyapa.
De papa, Jonathan heeft koffievelden en bananenbomen in de bergen. Daar passeerd hij zijn tijd grotendeels, dus hij is niet  zo veel thuis.
Mijn gastmama, Suyapa is leerkracht op het lager onderwijs. Ze geeft les in de voormiddag, dus dat betekend dat ze elke dag om 5u moet opstaan, douchen en eten en al die dingen en dat niet altijd even stil.
Ik zit dan nog met 2 zusjes die in de fleur van hun leven zijn, 13 en 14. Nissy en Celeste heten ze. Alsof dat nog niet genoeg is dan woont er ook nog bij ons het nichtje Hiley van 15. Een kot vol vrouwen en iedereen weet hoe dat dan wel af en toe afloopt... Zeker als 3/5 pubers zijn...
Mijn tante, de mama van Hiley, haar man heeft ook plantage en ik weet niet wat, en koeien en de mama komt dus elk weekend af en neemt dan de grote broer, Fabricio en de kleine broer Mario mee, het hangt er een beetje vanaf.
Ik heb ook een hond in de familie. Het is een puppy van 4 maanden. Esnowie heet hij... Hij is nog klein, maar gevaarlijk, hij bijt nogal veel en is vreselijk verwend!
Dan is er ook nog een nieuwe meid. Ze heet Carolina, Carol dus, want Carolina is veel te lang. Om 8u valt ze binnen en poetst en kookt en wast. Ze is pas 17 met een zwaar leven, maar ze valt goed mee.
Het gaat hier heel erg goed. Ik voelde mij al snel thuis en ze zijn best wel heel erg aardig :)

De familie heeft mij meegenomen gehad naar Oropoli, een dorpje waar de familie van mijn gastmama woont. We vertrokken heel erg vroeg in de ochtend in de achterbak van de auto. De achterbak lag ook nog eens volgepropt met bananen waardoor Nissy, Hiley, Celeste, Mario, Esnowie en ik als sardientjes in een blik op elkaar zaten. Daarbij was Esnowie vreselijk honds en sprong van de ene op de andere, hing de kop eens over de rand. Onderweg kregen we nog honger, maar geen nood, er waren bananen volop!
Tegen 11u kwamen we aan in het kleine boerendorpje Oropoli. De wegen zijn er nog met van die grote stenen. We kwamen aan bij de oma. Ze heeft een reusachtig groot huis.
Met de zusjes vertrokken we de straat op richting de tante, de oudste zus van mijn gastmama. Het dorp is maar klein dus ze woonde iets verderop. We kregen er middageten en er waren zelfgemaakte ijsjes.
Vervolgens gingen we eens wat rondwandelen en naar het centrum waar ze moederdag aan het vieren waren. Er was een hele show in elkaar gestoken en het zag er heel erg leuk uit. We kregen er een stukje taart en cola.
Ik maakte kennis met Donny, een neef en een belangrijk persoon in het dorp. Hij was een vrolijke man die wat alcohol volop naar binnen kapte. Het was allemaal nog wel grappig. We gingen met z'n allen zwemmen, 's avonds... In de warmwaterbronnen en warm was het wel ja!! Zeker 28 graden en puur natuur, ik kon het water voelen geboren worden. Overdag is het zelfs te warm om er te zwemmen want dan verbrand je van de hitte. Na dus een lekkere plons gingen we terug naar huis en waren we doodop. We kropen vroeg in ons bed, want we zouden weer vroeg vertrekken.
De volgende ochtend vertrokken we al, want het was alweer maandag en we moesten weer naar school.

Onze hond, Esnowie heeft het niet altijd meegezeten. Mijn zusje Celeste pest hem al de hele tijd, maar op een ochtend zat het hem helemaal tegen...
Het was 6u in de ochtend en ineens hoor ik mijn gastmama gillen, op de muur kloppen en wenen. Onze Esnowie was aangereden. Ik hoorde gerommel, gestommel en lawaai, ik durfde mijn bedje niet uit, dus bleef ik liggen totdat alles weer rustig was. Tegen een uur of 8 moest ik wel opstaan want Carol stond voor de deur.
Na een tijdje kwam mijn zusjes terug en zeiden dus dat hij aangereden was en een gebroken pootje had, maar het zou allemaal wel in orde komen.
Esnowie had een hele afdeling verpleegsters voor zichzelf. Zijn menu hondenbrokken werd aangepast, hij mocht binnen slapen en werd naar voor naar achter tot voor gelegd.
Na 2 weken begon hij weer te lopen, want hij nam volop medicijnen, maar hij at bijna niet. Hierdoor kreeg hij last van bloedarmoede. Ze bleven naar de dokter lopen met onze viervoeter. Het was stiekem een beetje grappig. Hij zat dan rustig en je zag zijn oogjes dichtvallen en zijn kopje zakken en BAM hij viel op de grond, hilarisch,  maar natuurlijk we heel erg zielig...

Op school gaat alles nog lekker. Ik ben steeds aanwezig, fysiek, mentaal zit ik ergens anders... Wiskunde en Chemie en Fysica en Engels hier en Biologie en Ontwikkeling en Filosofie en Spaans jah het is niet altijd even interessant. Interessanter is een beetje lachen met mijn vrienden.
Mijn beste vriendinnetjes zijn nog steeds Sara, Geidy, Grecia en Karol en met Ritsy en Marelyn trek ik ook nog steeds veel op... Met Erick is het ook altijd lachen wanneer hij in het Engels grapjes maakt en die door de klas roept en niemand die begrijpt enkel ik. Ook Carlos, de broer van Sara, is een toffe gast waar ik veel mee optrek, net zoals Marlon, Luisfer, Jimmy, Daniel den Chino,...
Met school gaan we ook nog steeds de berg op. Ons eerste stukje land is klaar, het is proper en de boompjes krijgen volop water. Ondertussen zijn we verplaatst naar een nieuw stuk dat we moeten proper maken en daarna gaan we er boompjes planten. Om 8u op een zondagochtend in de volle zon ontkruid uitdoen is niet helemaal het mooie leven, maar ik kan wel nu keigoed met una barra en pinca werken :)
De laatste zondag moesten we elk 13 plantjes de berg opslepen, gelukkig was er iemand met een auto, halleee! Daarna moesten we die allemaal op de juiste manier nog planten...
Over dit sociaal project hebben we ook een presentatie moeten doen. Een hele dag hebben we allemaal aan de platen om de voorstelling uit te beelden gemaakt. De berg werd op schaal geknutseld als een 'voor en na' er werden platen met foto's gemaakt en het was allemaal veel werk maar wel heel erg leuk. De dag erna hebben we de presentatie gedaan voor heel de school, niet dat die zo groot is maar toch...

Met mijn gastzusje uit mijn vorig gastgezin kan ik nog steeds heel erg goed opschieten, tussen ons zater er geen problemen, dus we spreken nog heel vaak met elkaar af en zijn blij elkaar te zien op school.
Zo zijn we samen met nog wat vrienden gaan zwemmen, want het is nog steeds vreselijk heet en we hadden het hele zwembad voor onszelf en nog een groep jongeren.

Ik zit ook nog steeds in de figura en ik kan al heel wat meer. Ik heb wat meer conditie, ben wat afgevallen en...
Ik spring in de nek al zittend en kan dan rechtgaan staan. Ik moet ook direct vanaf de grond met mijn voeten op de schouders belanden. Nu ben ik aan het leren om vervolgens mijn voeten in de handen van de Jol te zetten en hij vervolgens zijn armen strekt. Voor hem heeft hij veel kracht nodig, want ik weeg nog steeds wel wat en daarbij moet ik mijn evenwicht bewaren want het bibberd allemaal een beetje.
Wat ik ook kan is dat den Jimmy op Jol staat  en ik word langs achter op den Jimmy zijn schouders gegooid, ik ben dus nummertje 3. Daarna moet ik naar acher vallen en dan vangen ze mij gelukkig we op.

Met la casa de la cultura hebben we een nieuw dansje, zoals gewoonlijk ben ik er niet zo weg van maar alle, we hebben nog presentatie gehad en dat verliep toch goed af.

Voor moederdag was er op mijn school ook iets voorbereid en alle mama's werden uitgenodigd. De leerkracht had mij gevraagd of ik niet wou dansen, het was eigenlijk een verplichting, maar okee, het liedje duurde mij wel iets te lang, maar ik heb me erdoorheen geslagen, iedereen vond het toch oke...
Ook op de school van mijn gastmama heb  ik moeten dansen met mijn zusje Nissy, het was wel tof en jha het was ook zo een klein dorpje waar iedereen heel erg opkeek naar mijn blanke huid en blonde haren.
De kleine kindjes dansten en zongen ook, het was echt superschattig.

Op mijn school was er nog het festival van het liedje. Mensen van mijn school zongen en er zat een jury en er waren gastoptreden en het was nog wel gezellig. Niet iedereen kon mooi zingen, maar ik heb al erger gehoord gehad. Ik heb niet meegedaan, want dan zou het geen eerlijke wedstrijd meer zijn... :D

Er was ook zoals er in veel scholen is, Señorita Intervalle, een missverkiezing. Ze moesten eerst een dansje doen en jah zo goed zag het er eerlijk gezegd niet uit tegenover de gastoptredens. Ze moesten, casual, black and white en avondkleding paraderen. Er waren leuke en grappige gastoptredens. Mijn klasgenootje Riccy was ook kanditaat en ze had een goede kans. Het was die dag ook mijn verjaardag en heel de school zong voor mij uit volle borst en toen moest ik een dansje placeren met de leerkracht, genant was het inderdaad ja!

De eindorientatie van AFS zit er ook aan te komen...

Semana Santa

Semana Santa, grof vertaald naar de Heilige week, maw 'geen school'!!! Voor mij begon deze week iets vroeger dan Palmzondag, maar al op de woensdag ervoland.or, want we gingen met AFS naar La Ceiba een badplaats in het noorden van de hondurese

Op woensdag verliet ik het rustige Danli met de bus richting de overdrukke hoofdstad Tegucigualpa waar er heel de dag door spitsuren heersen. Samen met Rebecca en Lulu kwamen we aan het busstation aan. Lulu is een nieuwe Duitse AFS student die sinds februari en Danli woont. In Tegus gingen we allemaal naar onze familie of vrienden om de nacht voor de busrit naar La Ceiba door te brengen.
Don Hector de vaste taxi van Sofie kwam mij ophalen en bracht mij naar haar huis. Daar begon de belgenvereniging. Een stroom van Nederlandse woorden volgt, weliswaar met zo een Antwerps accent, maar daar valt nog mee te leven....
We verlieten haar huisje alweer na hallo te hebben gezegd tegen de mami papi en andere inwoners. We gingen richting mall, een filmpje kijken, wat noodinkopen doen en eten natuurlijk...
Bij Sofie thuis kropen we vroeg in ons bed, want om 8u moesten we aan het kantoor staan gepakt en gezakt.

Al vroeg in de ochend stonden we te wachten op de bus, de bus was er, maar  de Italianen zijn al heel goed aangepast en kwamen dus vrij laat, dus vertrokken we op de hondurese uur, 9u om weer iedereen op te pikken richting La Ceiba. De belgen werden weer verenigd.
In La Ceiba kwamen we vrij laat in de avond aan. In het hotel ging Machtelijn op zoek naar onze kamer. Ik sliep met Emelie en Machtelijn. Nadat we al 3x naar boven en beneden waren gelopen, hebben Em en ik ons neergezet en wachtte we dat Machti 'jah manne hier ist eh' riep. 's avonds werd er nog een beetje bijgebabbeld en kropen we op tijd in ons bedje.

Vrijdag moesten we op tijd opstaan, want we gingen Cayos Cochinos bezoeken. Cayos Cochinos zijn kleine eilandjes, sommige zijn bewoond en andere niet. De inwoners zijn er maar een aantal en het zijn negertjes die in de garifuna taal spreken en punta dansen. A la expeditie robinson kropen we in een bootje op weg naar de eilandjes.
De boortrip naar de eilandjes was een hele ervaring. Het duurde een dik half uur en de zee had last van ochtendhumeur. Er waren grote golven waar het bootje soms tegenin moest waardoor het wel leek alsof we zouden gaan kantelen... Sofie nam het zekere voor het onzekere en nam mijn handje vast en sloeg een gilletje wanneer we weer naar boven hupten.
Als snel kwamen de eerste kleine eilandjes in zicht. Kleine witte stukjes strand met drie palmbomen en de blauwe zee errond. Pure natuur...
We stopten aan het eerste eilandje. We kregen er uitleg over de eilandjes en dat we moesten opletten voor wat voor levends er allemaal rondliep. We trokken een stukje jungle in met de gids en genoten van de ongerepte natuur. Onderweg kwamen we een boa tegen, je weet wel, die slang. Op een takje genoot hij van het ochtendzonnetje. De gids nam haar in zijn armen en we konden van dichtbij kijken. We mochten haar zelfs aanraken en over een gestroomlijnd figuur gesproken! Er waren zelfs een paar dappere helden die de schoonheid in hun handen namen of haar eens rond hun nek gooide.
We verlieten de jungle en gingen terug naar de bootjes om naar het volgend eiland te gaan. Het snorkelgerief werd uitgehaald. Ze herinnerde ons eraan dat we moesten opletten voor zeeegels en kwallen, dat zou pijn kunnen doen. Lotte, Lore, Em en ik vertrokken met de bril op de kop en pijp in de mond het water in. Zoals altijd was het klaarblauw en lekker warm. Lotte en Lore waren uit het zicht verdwenen en Em en ik bekeken het koraal, de visjes... Opeens roept Emelie mij, ze had een zeeegel gezien. Een grote paars zwarachtige bol met stekels. We zwommen verder en het rif kwam meer naar boven en er waren meer zeeegels. Het was een beetje eng, want we wilden niet geprikt worden, want dat doet pijn. We  zwommen dus langs het koraalrif af om alles op een veilige afstand te bewonderen. Emelie zwom achter mij en ineens zie ik een kwal kwabben juist voor mijn  bril. Ik begin te trappelen, te roepen, mijn pijp loopt vol water, verdrink half en was bijna dood. Emelie was helemaal van de paniek aan het meegillen. Blijkbaar was het toch niet zo een gevaarlijke kwal. Emelie ging verder voorop. Ineens zag ik hoe belachelijk ik eruit zag toen ik het kwalletje zag, want ook Emelie begon te trappelen, te roepen, haar pijp liep vol water, verdronk half en was bijna dood. We hadden er na  een tijdje wel genoeg van en gingen in de branding wat met Machti en Sofie babbelen en genieten van het zonnetje en de rust. Lore en Lotte keerden ook terug en vervolgens vertrokken we met de hele groep in de bootjes naar een ander eilandje van de Cayos Cochinos.
Dit was het meest bevolkte en ook het enigste met een restaurant. Het was eten wat de pot schafte, want er was enkel gefrituurde vis en even naar de supermarkt iets halen was geen optie. Gelukkig was het overheerlijk en zaten we allemaal al snel vol.
Als volgend verlieten we het restaurantje en verkende we een beetje het eiland. Na 5min waren we rond... Een beetje verderop was er het einde van het eilandje dus waar het water laag stond en je van het ene eilandje naar het andere kon overlopen. Hier bleven we allemaal even dobberen.
Na een hele tijd moesten we weer op de bootjes kruipen richting het vaste land en de beschaving. Net toen we vertrokken kwam er een bootje aan met kindjes die terug van school kwamen vanaf een ander eilandje, dat is ook weer eens iets anders, met de boot naar school...
We gingen op de boot terug naar het vaste land. We namen een douche en we kwamen erachter dat we allemaal vreselijk verbrand waren.  Later kwamen gezellig samen op het strand. Er werd een kampvuur aangestoken en er werd pizza besteld. Het was een mooie avond.

Zaterdag, nieuwe plannen, we stonden weer vroeg in de ochtend op, want we gingen de Pico Bonito beklimmen. Het was een bejungled berg en op de top stond er een waterval te wachten. Het was vreselijk warm en een hele weg van bijna een uur.
Toen we boven aankwamen zagen we de waterval in de verte en we zette ons neer aan het meertje waar de waterval op uitkomt. Het water was koud, maar dat deed wel goed met de hitte. Om dichterbij de waterval te komen moesten we enkele gladde rotsen beklimmen. We zaten onder de waterval en het was een prachtig natuurtafereel. Na een tijdje verlieten we de waterval en alle natuurpracht terug naar beneden.
Onderweg naar beneden was het even schrikken. We werden overvallen door 3 mannen met een geweer en messen. Er was grote paniek en in een mum van tijd waren we alweer beneden op onze trillende beentjes en sommigen met traantjes in de ogen. De stomme overvallers hadden ervoor gezorgd dat we niet meer naar het strand, maar naar de politie moesten. We deden ons verhaal, gingen eten en lieten het voor wat het was om toch nog van onze laatste avond te genieten.
's Avonds gingen we naar La hora del planeta. Het uur van de planeet, het licht werd uitgedaan en er waren verschillende activiteiten. Terug in het hotel werd de avond afgesloten en kropen we rustig ons bedje in.

De volgende ochtend vertrokken we weer riching huis. We passeerden langs het bekende meer, Lago de Yojoa. We aten er lekkere verse vis vanuit het meer.
Eenmaal in Tegus, ging ik er weer met Sofie vandoor. Bij haar thuis hebben we een beetje gebabbeld, maar we waren doodmoe dus gingen vroeg slapen.

Maandag hebben we het nog rustig gehouden. Lekker uigeslapen, tv gekeken, naar de cinema geweest. Even bijkomen van de vakantie.

Dinsdag stonden we wel wat vroeger op want we hadden plannen. We gingen naar aquaspash. Een groot  zwembad met alles erop en eraan. Samen met de jongeren van de kerk kropen we in een busje de stad uit.
Machtelijn was ook gekomen en samen hebben we er een gezellige dag van gemaakt. Er waren glijbanen, een golvenbad, alles was er en met het zonnetje kregen we ook nog eens een mooi kleurtje.
's Avonds ging Machti weer naar La Paz en Sofie en ik naar haar huisje.

Woensdag zijn we gaan helpen met karton snijden en zand kleuren, want de zus van Sofie ging met de kerk zo gekleurde zandtekeningen maken. Het was veel werk, maar wel leuk. We waren ook even naar de supermarkt geweest. Toen we terug naar de kerk wilden gaan begon het ineens te stortregenen. Met plastice zakjes op ons hoofd van de supermarkt renden we als gekken over straat, maar goed dat niemand mij daar kende...
's Avonds gingen we uiteten met vrienden.

Donderdag hebben we lekker niks gedaan. Enkel mijn kleren gewassen, want ik head er geen meer...

Vrijdag werden we uitgenodigd door Sofie haar zus en haar  vrienden voor een feestje in Santa Lucia, vlak buiten Tegucigualpa. Het is er heel mooi. Het feestje was bij iemand thuis en die had een heeeel groot huis. Ik heb er veel nieuwe mensen leren kennen en het was een hele leuke avond geworden.

Zaterdag was mijn laatste dag in Tegus. Sofie, Cecilia en ik zijn in een hotelletje gaan zwemmen om de hitte te doen doden. Als we ijsklontjes waren, zouden we gesmolten zijn. Cecilia kan niet zo goed zwemmen en we gingen het haar leren, maw, we verdronken allemaal...

Zondag was ik weer in Danli en ik werd al uitgenodigd door mijn vrienden, Sara en Carlos. We gingen naar het zwembad casa blanca. Het was tof geworden en ook maar goed dat we gingen zwemmen, want het was alweer heel erg warm!

Maandag was het een dagje chillen met mijn zusje Isa voor de school weer begon....